MULLER ETÉREA E CAN SEMI AFUNDIDO

Goya, Can semiafundido



Redon; Homenaxe a Goya




Unha das miñas pinturas preferidas, desde que a descubrín, é este can semiafundido de Goya. Fun ó Prado só para velo e o impacto foi tremendo. O meu carácter hiperbólico coincide con Antonio Saura en consideralo o "cadro máis fermoso do mundo".Canogar o chama "poema visual". Tamén o é : arrepiantemente lírico.
A miña pretensión non é comentalo como se eu fose crítica de arte (nada máis lonxe, non sabería ) entre outras cousas porque carezo da metalinguaxe para facelo . Só quero compartir as sensacións que me desperta: vacuidade, vertixe ante o absoluto, soidade, angustia ante a inconmensurable misterio da existencia, pánico, medo, fume, sombra, po, nada... a nada, nadísima.

Buscando e rebuscando obras de Redon, atopei por azar (nen sequera estou segura de que sexa el o autor) esta cabeza de muller flotando no aire. Semella o particular homenaxe de Redon á pintura de Goya. Parece un cadro inacabado e as sensacións que provoca non son as mesmas. Unha cabeza separada do corpo, a mirada elevada cara o ceo, e expresión plácida, a liña do horizonte non oblicua como no de Goya, senón horizontal, polo que non transmite inquietude nin desasosego senón equilibrio e levedade. A muller parece sentirse felizmente absorbida polo infinito , esquecendo a súa corporeidade.Estraña pintura , tamén, preñada de significado simbólico.

Ultimamente síntome así : como unha cabeza sen corpo, de tanto como ferven os pensamentos nela. Pensamentos absurdos, inconsistentes ,confusos, en absoluto sublimes nen brillantes e quizáis por iso empezo a precisar un pouco de silencio mental.

As miñas fillas queren unha nai completa, non un corpo sen cabeza. Tamén o meu querido compañeiro, os meus alumnos/as, a miña nai,as miñas amigas e amigos demandan o regreso da cabeza o seu sitio orixinal, xustamente enriba dos ombreiros. Así que vou intentar facer calar pensamentos e emocións. Vou meter a cabeza na neveira un tempo a ver se arrefría e a procurar un pouco de silencio. Cando falo de un tempo, falo de un período variable. Pode que non aguante máis que tres minutos calada , tres días ou tres semanas. Farei un esforzo pero non prometo nada.


Blake, Redon e Goya. Visionarios. Xa os teño aos tres aquí, conmigo, neste humilde caderno de anotar a vida. Xa podo descansar un rato, escoitando unha das miñas cancións preferidas na versión de Cassandra Wilson.

SILENCIO E ATA PRONTO (¿ata mañá? é posible. Son unha muller de palabra)


Redon; Silencio



(Tista,my friend, vai por ti )