"A imaxe é o vehículo da emoción, é a súa enerxía, e con ela facilítase o acceso á consciencia, é dicir, que toda emoción é factible de transformarse nunha imaxe. Toda imaxe conforma un acto creativo e é por iso que o inconsciente fundamenta a creatividade"
C.G.Jung

“Desde el punto de vista espiritual, el viaje no es nunca la mera traslación en el espacio, sino la tensión de búsqueda y de cambio que determina el movimiento y la experiencia que se deriva del mismo”.
“En consecuencia
estudiar, investigar, buscar, vivir intensamente lo nuevo y profundo, son modalidades de viajar o, si se quiere, equivalentes espirituales y simbólicos del viaje”.
J.E. Cirlot

jueves, 25 de abril de 2013

O SOÑO DE UXÍA (debuxado e escrito por ela)

Soñarei by Guadí Galego e Guillermo Fernández on Grooveshark


Namentres a xente nosa fale do ouro escondido, é que estará viva en nós a ledicia imaxinativa, e seremos aínda máis ricos por soñar con tesouros que tendo tódolos tesouros do mundo nunha arca gardada. Valen máis escondidos. Vai un por un camiño, nos doces mediodías de outono, e choviña, e parece que naquela miranda veciña brilla algo entre a herba, e un párase e soña cunha fada que ten na súa man un peite de ouro. Esto non fai dano a ninguén. Na aspereza da vida cotiá, soñar é necesario, e perder o tesouro dos ensoños é perder a merindade dos tesouros do mundo. Cando eu escoito nagunha aldea nosa falar de tesouros, coido que na nosa pobreza aínda somos ricos.De Tesouros novos e vellos. Algunhas imaxinacións sobre tesouros. «Discurso de ingreso na Real Academia Galega». Alvaro Cunqueiro











O Bolimarte é algo así como unha salamanquesa; outros din que o que semella é un alacrán. Ten crista roxa, coma de galo, na cabeza. Medirá unha media cuarta e o máis do seu corpo é rabo. Pon un ovo cada sete anos, e precisamente no niño do moucho; os ovos de moucho son brancos e o do Bolimarte é mouro, pero o moucho non se decata. Cando o Bolimarte nace o primeiro que fai é xantar as crías do moucho.
O Bolimarte vese poucas veces, pero cando se ve é porque vai haber un eclipse de sol. O Bolimarte tenlle medo ás fin do mundo e nas ocasións bótase a procura da campaña do home. Para que un home o reciba na casa en vispera do eclipse total de sol, o Bolimarte dá calquera cousa, é decir dá ouro ou di onde o hai. Recibido na casa, hai que alimentalo ben: dous pitos por día. Abonda con desplumalos que os come crus. Un amigo qué me conta do Bolimarte, dime que sabe más dunha familia, que se fixo rica dando de comer o Bolimarte, e cama cando ten medo. O Bolimarte por enriba do corpo trae unha camiseta, entre a camiseta e o corpo, ouro en fío, este dállo a quen o serve, pero non hai que tocar o fio de ouro deica unha hora que queima.
E como di que hai ouro o Bolimarte? Moi ben! Brinca unha fiestra e desde alí cospe forte, como unha tira-bolas de estopa, onde cae o cuspe fai un pouquiño de lume. Cando chegas co ouro, o Bolimarte ponse nas patas traseiras, e asubía.


A.Cunqueiro; Escola de menciñeiros


domingo, 21 de abril de 2013

"DUDA" DUBITATIVA

O Valse Da Tola by Rosa Cedron on Grooveshark

Diógenes,  o can ; Duda, a cadela. Diógenes e o seu barril. Duda e a súa caixa de cartón.



Vamos a ver, Dudiña: ¿Vos sabés bien lo que es la unidad?

"-Vamos a ver, Lucía: ¿Vos sabés bien lo que es la unidad?
-Yo me llamo Lucía pero vos no tenés que llamarme así -dijo la Maga. La unidad, claro que sé lo que es. Vos querés decir que todo se junte en tu vida para que puedas verlo al mismo tiempo. ¿Es así, no?
-Más o menos -concedió Oliveira-. Es increíble lo que te cuesta captar las nociones abstractas. Unidad, pluralidad... ¿No sos capaz de sentirlo sin necesidad de ejemplos? No, no sos capaz. En fin, vamos a ver: tu vida, ¿es una unidad para vos?
-No, no creo. Son pedazos, cosas que me fueron pasando.
-Pero vos a tu vez pasabas por esas cosas como un hilo por esas piedras verdes. Y ya que hablamos de piedras, ¿de dónde sale ese collar?
-Me lo dio Ossip -dijo la Maga-. Era de su madre, la Odessa.
(...)



La cuestión de la unidad lo preocupaba por lo fácil que le parecía caer en las peores trampas. En sus tiempos de estudiante, por la calle Viamonte y por el año treinta, había comprobado con (primero) sorpresa y (después) ironía que montones de tipos se instalaban confortablemente en una supuesta unidad de la persona que no pasaba de una unidad lingüística y un prematuro esclerosamiento del carácter. Esas gentes se montaban un sistema de principios jamás refrendados entrañablemente, y que no eran más que una cesión a la palabra, a la noción verbal de fuerzas, repulsas y atracciones avasalladoramente desalojadas y sustituidas por el correlato verbal.. Y así el deber, lo moral, lo inmoral y lo amoral, la justicia, la caridad, lo europeo y lo americano, el día y la noche, las esposas, las novias y las amigas, el ejército y la banca, la bandera y el oro yanqui o moscovita, el arte abstracto y la batalla de Caseros pasaban a ser como dientes o pelos, algo aceptado y fatalmente incorporado, algo que no se vive ni se analiza porque es así y nos integra, completa y robustece. La violación del hombre por la palabra, la soberbia venganza del verbo contra su padre, llenaba de amarga desconfianza toda meditación de Oliveira, forzando a valerse del propio enemigo para abrirse paso hasta un punto en que quizá pudiera licenciarlo y seguir - ¿cómo y con qué medios, en qué noche blanca o en qué tenebroso día?- hasta una reconciliación total consigo mismo y con la realidad que habitaba. Sin palabras llegar a la palabra (qué lejos, qué improbable), sin conciencia razonante aprehender una unidad profunda, algo que fuera por fin como un sentido de eso que ahora era nada más que estar ahí tomando mate y mirando el culito al aire de Rocamadour y dos dedos de la Maga yendo y viniendo con algodones, oyendo los berridos de Rocamadour a quien no le gustaba en absoluto que le anduvieran en el traste."

Cortázar, Rayuela.




lunes, 15 de abril de 2013

ESCENA SEGUNDA E VIXÉSIMO QUINTA DA PEZA DE TEATRO CHINÉS CHAMADA " A DAMA QUE ENGANADA POR UN DEMO ELEGANTE QUIXO COMPRARLLE O VENTO A PERDIZ QUE FALABA" OU "A VERDADEIRA HISTORIA DUN MANDARÍN QUE POR NON GASTAR QUEDOU CORNUDO".

"O home é un pobre actor que sobe unha hora a escena e alí axítase e, ao cabo, ninguén volve a oír falar del"(Macbeth, Shakespeare).






























O DEMO ELEGANTE E A DAMA FROL DE PEXEGUEIRO

A escena desenrólase no patín das esposas, na casa do mandarín Tu Fu. Hai un xardín de trampa, con rocas e bambús, e un laranxo enano con tres laranxas.
Demo
¡Xa me tardaba quitarme as roupas de muller!
Dama
¡Acaíche mui ben a camisa verde! ¡Coidei que viñas en coiros debaixo!
Demo
¡Había por pasarme a tanto! Xa sabía que me tiña que mudar diante de ti.
Dama
Un demo non é un home.
Demo
¡Coida que eu son un demo namorado!¡Soño contigo!
Dama
¿Soñades os demos?
Demo
¡Ai, si cho digo!
Dama
¡Non me cales nada!
Demo
Mira, si soio soñamos sete veces cunha cousa, ésta nunca se cumpre, pro si pasamos de sete e chegamos a doce, entonces todo pasa como o soñado.
Dama
¡Eu son a casta esposa de Tu Fu!
Unha fala ou un baile, eso non coroa a un marido.
Demo
¡Si soño doce veces que me meto na túa cama, caíche!
Dama
¡Pon unha vela acesa entre ti e o teu soño! ¡É o que fai a xente educada!
Demo
Con nosco non rexe
Dama
¡Pois eu non che deixo soerguerme o faldellín!
Demo
¡Ai, os agarimos dun demo é como pasar entre ramas de cerdeira en frol!¡ Aínda me has pedir un segundo repaso!
Dama
¿Eu quero ser fidel a Tu Fu!
Demo
¡Cómo non haber! Pra iso tiña teu home que mercarlle ao vento a perdiz que fala.
Dama
¡Mércoa eu!
Demo
¡Non vale! Tén que ser o teu home, con cartos de seu. Amén de libralo dos cornos, é unha distración moi grande, que a perdiz é letrada. Pós a perdiz na cama, i eu non poido entrar, que me denuncia a berros. I eu, aborrecido, voume, e paso a outra cousa, e alí póñome a soñar con outra.
Dama
¡Pero perdo o parrafeo contigo!
Demo
¡O meu parrafeo xa sabes en que acaba!
Dama
¡Ai, matrimoñal castidade, que caro me custas!
Demo
Tamén podías apearte de tanta virtude, puñeta!
Dama
¡Ai, quero mortificarme! O meu temperamento agradece as espiñas.
Demo
Eu son moi brando prás dóres. E pra todo. Non durmo ben si se me enruga a sabán de embaixo. Son un delicado crisantemo de final do verán. ¿Poderei poñerme na túa boca e agardar o orballo da mañán?
Dama
¡Qué ben falas!
Demo
Perfumarei con verbas de amor os teus desmaios! ¡Non lle digas a Tu Fu que merque a perdiz! Déixame ser o teu galo cantonés.
Dama
¡Non, non!
¡Quero chegar a ser unha viuva meritísima!¿A faladora perdiz gardara o leito nupcial!¡Vaite, encantador!¡Xa que non sabes ser continente, apártome de ti!
¡Ai, ai!
¿Onde eu atoparei o amor cortés, que se contente con ver que choro?

Vaise, tapándose a cara coa ponta do mantón. O demo vístese con roupas de muller.

Demo
¡Cen pesos contantes costa a perdiz do vento!¡ Ou perdiz ou cornos, sabio Tu Fu!

A. Cunqueiro; Se o vello Sinbad volvese ás illas.


                                                                  CAI O PANO





C O N T I N U A R Á

domingo, 7 de abril de 2013

AS PALABRAS E AS COUSAS

Lendas do Mar by abe rábade, guadi galego, ugia pedreira on Grooveshark










"... e o meu propio é faguer imitante a verba escrita á cousa, verbigracia que a verba NAO semelle unha nao, estendendo a cunca do a, i entón pásome a pórlle pola parte do rabicho unha bandeiriña verde, e cousas parecidas fago con paxaro, granada, vento , lume...A verba lume sempre a escribo en bermello, aunque todo o máis da carta vaia en mouro, e póñolle mui vagante derriba un esprito afumado, azuleado. Nunha carta que lle escribín a un piloto de Moara contándolle como cheguei as neves mariñas levado pola balea, puxen "lume" como acostumo, e facía tanto frío naquela miña ousada navegación, e tan ben llo contaba eu que o meu amigo léndo o párrafo, arrimaba as suas mans á escrita "lume", por quentalas " Cunqueiro ; Se o vello Sinbad volvese ás illas