"A imaxe é o vehículo da emoción, é a súa enerxía, e con ela facilítase o acceso á consciencia, é dicir, que toda emoción é factible de transformarse nunha imaxe. Toda imaxe conforma un acto creativo e é por iso que o inconsciente fundamenta a creatividade"
C.G.Jung

“Desde el punto de vista espiritual, el viaje no es nunca la mera traslación en el espacio, sino la tensión de búsqueda y de cambio que determina el movimiento y la experiencia que se deriva del mismo”.
“En consecuencia
estudiar, investigar, buscar, vivir intensamente lo nuevo y profundo, son modalidades de viajar o, si se quiere, equivalentes espirituales y simbólicos del viaje”.
J.E. Cirlot

martes, 31 de marzo de 2015

LUGRISEANDO : "Hic habitat felicitas"


Torres no ár by Rodrigo Romaní on Grooveshark











«A carón dos veleiros de alta proa
eu vou co meu amor. As ondas corren
con moi lixeiros pés: e canto forte
coma un nobre patrón de rutas vellas.
Leva o vento rizado unha gaivota
na túa fronte azul e ribeirana.
Ai, que me doe o sangue de quererte
pola beira do mar!. Esta saudade
de antigo gavieiro en pailebote
soio no teu amor pode coidarse....»
Avilés de Taramancos





CRÓNICA DE BERNALDO FROS I


“Quand’eu soby nas torres sobre lo mar”:
a nave branca, a nave
onde o meu corazón soía cantar…
Deixaramos o porto de Os
o país etéreo onde Ulises Fingal tecera un soño
de fragatas errantes, de afogados
nídios no seu clamor como coitelos
relocindo na noite.
Deixaramos o porto de Os. a alta proa
collía rumbo ás illas.
Aínda o viño era dóce nos beizos,
e o pavillón do amor ía encravado
na metade do peito.
Cara o leste
a luz do mar reverdecía os anos. Cara o leste
adentrámono-nos no infindo do mar.
¡O navío no vento era tan leve!
A terça noite era de mar brunida,
cantaban as madréporas, cantaban
e un xílgaro invisíbel bramía no bauprés.
(A sirea peitea os seus gadellos irtos
e a súa caveira centilea
como un sartego de xade,
magnífica de terror.)
O tripulante insone vai no leme
e non fai sombra o seu corpo de acrílico amarelo:
A noite fora un túnel no límite da estrela.
Saíramos do porto de Os…
O navío sulcaba branco, branco:
o seu apavorado resplendor
era irreal no tempo. As altas illas
pasaban entre a néboa. Pedra escura.
E a ave antropomorfa –a inmensa ave-
apousentábase no mastro,
os seus ollos tradeaban a negrura total
e o seu alento arrofiaba
os micro-circuitos da memória.
Un anxo alucinado ía guiando
a nosa singladura.

¡Cómo era leve no vento a nosa nave!
De Cantos caucanos (1985)
Avilés de Taramancos.













 Pranto por Urbano Lugrís

Estou agora, Urbano, mordendo unha flor negra no medio da vida
cunha sede abismal de beber tódalas cráteres do mundo
de onde vai saír a túa voz de capitán antigo
bruando coma un temporal oceánico, ou acaso o balbordo
das caballeiras silúricas onde zunía-lo teu corno de ouro.

Estou inerme debaixo da besta apocalíptica
torcéndolle os testículos: son o profesta enfurecido
que non pode entende-la túa morte, a túa morte, a túa morte.

¿Quen vai coidar agora dos soños na fronteira da Patria?
Ouh, guardián terrible. Argonatura, Vello titiriteiro conmovido.
Esta noite zugo o viño máis ácedo. Esta noite cavo leguasprofundas de memoria pra camiñar contigo novamente,
agardo vixiante nas illas mais remotas a túa fragata,
a túa nave inconsútil.

Asisto cun ferro atravesado nas virillas
ó enterro da miña mocedade. E escoito
a treboada universal cando derruban a pirámide
e os cabalos das batallas pisan aqueloutrados
o noso tempo
onde a túa grande man de mariñeiro crepuscular
prendía os astros.

Asoballado por única vez, cun lobo famento nas arterias,
atravesas un país xiado
e cantas con voz rouca nos subterráneos boreais o teu amor
e un milleiro de defuntos apodrecidos pola ira
cóbrense entón de rosas e lembran o fulgor da súa terra.

Se non fora tan lonxe, ¡con que ardentía de compañeiro de catástrofe
tiña de calafatea-los teus ósos, coutando con barro elemental
esa longa ferida
que un deus sen pálpebras furou na túa illarga!

Era-la derradeira esperanza do mundo. Pastor de naves,
cun corazón multicolor de tirreme fenicia
amába-la rota fundamental dos exploradores celestes
e intimamente andabas
polos tellados vestido de astronauta galego.

¡Meu amigo sobrenatural!

Hoxe desexo, tanto coma Ulises, atopar unha barca que me leve
ás costas de Galicia. Son prisioneiro dunha forza estraña.
Navegamos a cegas por ríos diferentes
e o noso canto retumba nos confíns da saudade,
os dous loitamos con yatagáns de aceiro contra o tempo,

o teu xa tan preciso, o meu tan vago, fuxidío
que me acoitela en tódolos recantos.
¡E esa dor e non verte, meu amigo!
Avilés de Taramancos
Imaxes : Lugrisíadas , de M. Montero









Ciclos.

LIMPAR
LIMPAR
AIREAR
SOLTAR
ALIXEIRAR
DESINTOXICAR
PULIR
LIMAR
PODAR

ROMPER
ROMPER
ROMPER


para agromar de novo
e florecer.