"A imaxe é o vehículo da emoción, é a súa enerxía, e con ela facilítase o acceso á consciencia, é dicir, que toda emoción é factible de transformarse nunha imaxe. Toda imaxe conforma un acto creativo e é por iso que o inconsciente fundamenta a creatividade"
C.G.Jung

“Desde el punto de vista espiritual, el viaje no es nunca la mera traslación en el espacio, sino la tensión de búsqueda y de cambio que determina el movimiento y la experiencia que se deriva del mismo”.
“En consecuencia
estudiar, investigar, buscar, vivir intensamente lo nuevo y profundo, son modalidades de viajar o, si se quiere, equivalentes espirituales y simbólicos del viaje”.
J.E. Cirlot

lunes, 7 de octubre de 2013

O BERRO DE MELUSINA

Cry Baby by Janis Joplin on Grooveshark


"Melusina tras o berro. Contemplo baixo o busto de Melusina as súas escamas, brillando no ceo de outono [...] Melusina é en verdade a súa cola marabillosa, dramática, perdéndose entre os piñeiros da lagoa que por alá adquire a cor e o fío dun sabre. Si, é a muller perdida, a que canta na imaxinación do home [...] a muller na súa totalidade e non obstante é a muller tal como é hoxe en día. A muller privada da súa porción humana, prisioneira das súas raíces, tan versátiles como se queira, pero en comunicación, grazas a elas coas forzas elementais da naturaleza."

 André Breton; Arcano XVII

















(...) “O primeiro berro de Melusina foi como un ramallete de fentos comezando a quebrarse nunha alta cheminea; foi o xunco máis fráxil rompendo as súas amarras na noite; foi, nun lóstrego, a espada quentada ao branco ante os ollos de todos os paxaros do bosque. O segundo berro de Melusina debe ser o descenso do bambán nun xardín onde non hai bambán, debe ser o brincar de caribús novos no claro, debe ser o sono do alumeamento sen dor.

Melusina no instante do segundo berro: xermolou das súas cadeiras baleiras, o seu ventre é toda a colleita de agosto; o seu torso faise esvelto no lume de artificio do seu talle arqueado, cinguido por dúas ás de bolboreta; os seus seos son armiños aprisionados no seu propio berro, cegadorers a forza de limparse a boca ouveante con carbón ardente. E os seus brazos son a alma dos regueiros que cantan e perfuman. E baixo a cavidade dos seus cabelos destinguidos, compóñense para sempre todos os trazos distintivos da muller-nena, desa variedade tan particular que sempre subxugou aos poetas porque o tempo non pasou por ela” André Bretón; Arcano XVII