Hilma

 

As cores da lúa

 

Agora

 

Tesouriños

Reviravolta cunqueirana. Fauna máxica.

 

Universo expandido. O Cunqueiro de Uxía Fernández.

 

Deixar ir

 Só iso.

 Deixar ir.

Despedirse.

DEREITOS DE AUTOR /A

 Para miña sorpresa, estou atopando os meus debuxos aquí e acolá, sen consentemento e sen referenciar, sequera.

Total, tanto ten.

As horas que unha pasa traballando , a quen lle importan?

Son macacadas que se fan coa gorra.

Ai, que pouco respecto e educación hai polo mundo!

Agardo que este aviso a navegantes sexa  máis que suficiente. 

Recuar

 Esa manía de aferrarmos tanto ás cousas, ás persoas ou  ás situacións implica un enorme desgaste.

Ás veces é inevitable porque así é a nosa natureza pero  é preciso ter sempre presente que o tempo é un vento furacanado que  poucas cousas deixa en pé.

Hai que aprender como e cando entregarse e como e cando retirarse, onde permanecer e de onde sair voando, ou no seu defecto,  recuar como os cangrexos.

Ser paxaros ou 🦀 

MÍSTICA EXTRATERRESTRE. (Fenómeno OVNI, mito moderno).

 

"He leído la mayor parte de la literatura relevante y he llegado a la conclusión de que el mito ovni representa el simbolismo proyectado, es decir, concretado, del proceso de individuación. (...) Hoy, como consecuencia de la desorientación general imperante, la división política en el mundo y la consiguiente separación individual de la consciencia y lo inconsciente, el Sí-mismo está generalmente constelado en forma arquetípica (es decir, en lo inconsciente), algo que había venido encontrando repetidamente en mis pacientes. Ahora, como sé por experiencia que un arquetipo constelado, es decir, activado, puede no ser la causa pero sí ciertamente una condición del fenómeno de sincronicidad, he llegado a la conclusión de que hoy en día pueden esperarse acontecimientos que correspondan al arquetipo como una especie de imagen reflejada."

JUNG DIXIT

Un mito moderno. De cosas que se ven en el cielo, publicado en 1958

23do3de2023

 Bonito día para que unha nave nodriza chegue ao noso planeta con dubidosas intencións e rache con todas as nosas rutinas pero, sobre todo,  coas nosas estupideces.

Igual non nos  viría nada  mal unha invasión extraterrestre, dadas as circunstancias.

Pero non nos caerá esa breva.

Os alieníxenas non nos queren.

E non me extraña.

Iso que temos a mesma orixe , polo que parece.

Somos pó de estrelas.

Igualiño que eles.

Pero claro, sen evolucionar.

https://blogs.publico.es/bulocracia/2023/03/23/hoy-nos-invaden-los-extraterrestres/?utm_term=Autofeed&utm_campaign=Publico&utm_medium=social&utm_source=Facebook#Echobox=1679557246?utm_campaign=facebook

Coser e "chorar":

A XOSEFA TOLRA.

https://lalunaquesemeceternamente.blogspot.com/2016/02/xosefa.html?showComment=1455564405911#c1736833510096921514

Tapices de Josefa Tolra

 Nada de coser e cantar.

 Coser e chorar.

 A miña relación co fío e a agulla nunca foi boa.

Foi tráxica , sen eufemismos.

Coa lei Villar Palasín tiñamos   a asignatura de "Labores" en primaria .

Eu odiaba as labores. 

Moito teño pinchado os dedos coa agulla e moito teño chorado con aqueles manteis inacabables  que nunca aprendín a facer. 

Sempre remataba coa labor de punto de cruz manchada de  sangue, suor ou bágoas. A  verdadeira cruz  para mín era todo aquel ritual da costura. Poñíame enferma. 

Odiaba tanto a costura como os cadernos rubio de matemáticas, que de tanto borrar naquel papel tan finiño e macilento sempre conseguía facerlle un burato.

 Trátase do mesmo cole "entrañable" onde a profe Maruja  ( da que xa falei entradas atrás http://lalunaquesemeceternamente.blogspot.com/2023/02/veces-preguntome-de-onde-me-ven-min.html?m=1)  torturaba aos  máis pequenos mentres qué a profe  Manolita maltrataba  e amedrentaba aoa maiores.

Eran os últimos días do franquismo.

Manifestacións de estudantes diante do cole, grises, carreiras,  pelotas de goma,   sereas ouveando na rúa   ....e a profe Manolita ameazando cun futuro moi, moi,  negro , pouco menos que  con outra guerra civil unha vez que Franco morrera.

Eu só quería que rematara aquela tortura da costura.  Que me importaba a mín ese vello agonizante ou a guerra civil?

Moitisimas décadas despois, collo de novo o fío e a agulla , pero desde outro lugar. A ver se consigo contar unha historia .

A  propia costura  formará parte do relato . Pero non a costura como "Diosmanda", senón a costura que eu sei facer... "a lo bestia" . 

Xuntar pintura con fíos de cores e ver que sae da mestura. 

Que en cada puntada vaia unha emoción, unha ferida, unha dor da infancia, un berro da idade adulta, un pensamento.

 Que cada pincelada vaia cargada de revelacións, de posibilidades, de  intuicións sorprendentes.

Arte bruto .

Arte de outsider, marxinal e compulsiva.

 Iso é o que creo que busco.

Se cadra o de ARTE quedaralle grande.

Veremos.

Shakespeare e a costura

 Días raros estes.

Como non podo ler mentres "malbordo" vexo pelis inspiradas nas obras de Shakespeare.

Xa van unhas cantas: Macbeth, O rei Lear,  Hamlet, ou Medida por medida..

Puntada a puntada penso no talento do dramaturgo para tecer , con tanto acerto, o complexo tapiz das pasións humanas.

Filosofía da costura.

O "malbordado" faise puntada a puntada.

A vida tamén.

A agulla entra na tea , ás veces con suavidade, outras non tanto.

En ocasións, o fío enlíase. 

Hai que pararse,  e con moita paciencia, intentar desenlialo.

Pero as veces a paciencia non é suficiente e hai que tomar decisións máis dramáticas: cortar os fíos e comezar de novo.

Como na vida mesma.