"A imaxe é o vehículo da emoción, é a súa enerxía, e con ela facilítase o acceso á consciencia, é dicir, que toda emoción é factible de transformarse nunha imaxe. Toda imaxe conforma un acto creativo e é por iso que o inconsciente fundamenta a creatividade"
C.G.Jung

“Desde el punto de vista espiritual, el viaje no es nunca la mera traslación en el espacio, sino la tensión de búsqueda y de cambio que determina el movimiento y la experiencia que se deriva del mismo”.
“En consecuencia
estudiar, investigar, buscar, vivir intensamente lo nuevo y profundo, son modalidades de viajar o, si se quiere, equivalentes espirituales y simbólicos del viaje”.
J.E. Cirlot

viernes, 30 de septiembre de 2011

FANTASÍAS

" O HOME É MIRADA, O RESTO É SÓ CARNE"
(aínda que a mirada se oculte tras unhas gafas de sol)





FANTASÍAS

¡Escucha, hombre! Si tan sólo supieras cuántas de las falsas fantasías de la imaginación estaban más cerca de la Verdad que las cuidadosas conclusiones de los prudentes. Y cómo estas verdades no tienen ninguna utilidad hasta que la persona que se hace imaginaciones, habiendo agotado el objetivo de su imaginación, se ha hecho menos imaginativo.
(SHAB-PARAK)
"La sabiduría de los idiotas" I.Sha
Fotografías de kiyo Murakami



Sophie Milman - Dark Eyes (Ochi Chernye)






domingo, 25 de septiembre de 2011

PROFESORES , BARRA AS


Non me da a gana de entrar na polémica. Os que nos gobernan teñen tódolos medios de des-información (públicos e privados) ao seu alcance para desprestixiar a todo un colectivo. As miñas enerxías, a estas alturas do curso, as preciso todas, porque o traballo que nos agarda nas aulas é arduo e non van conseguir restarme as forzas , a ilusión e as ganas coas que tódolos cursos, desde hai máis de vinte, comeza setembro para min. Porque creo no ensino público, nunha educación libre e de calidade para TODOS.
Non penso entrar no seu xogo . O seu obxectivo está claro: o desmantelamento do estado do benestar. Cargarse dun só golpe o que tanto custou edificar : unha sanidade e unha educación universal, gratuíta e de calidade.
Así que aquí estamos os pofes e profas, coa nosa única arma : a conciencia da responsabilidade que supón realizar un traballo esencial para construír unha sociedade máis xusta e igualitaria. Un traballo que nunca acaba na aula, que absorbe unha gran parte das nosas enerxías, que nos obriga a cuestionarnos constantemente a nosa labor, sempre coa mirada posta na potenciación das capacidades dos nosos alumnos e alumnas, axudándolles a madurar nun mundo cada vez máis inxusto.
E non digo máis. Xa dixen que paso da polémica. Mañá é luns e comeza unha semana de moito traballo.


Déixovos xa con Elvira Lindo e a súa impecable defensa da nosa profesión.



PROFESORES
Elvira Lindo ; El País

Confundir horas lectivas con horas de trabajo no es gratuito, es una manera de contribuir al lugar común de que los profesores trabajan poco. Tampoco es nuevo: siempre que se trata de estrechar los derechos laborales en la enseñanza alguien deja caer, como de manera inocente, que los docentes de la educación pública gozan de más ventajas que el resto de los trabajadores. Por más que se informe sobre los desafíos a los que se enfrenta un profesor en nuestros días, siempre habrá un buen ciudadano que llame a la radio o escriba al periódico para informar, por ejemplo, de las largas vacaciones que disfrutan los maestros. Es un clásico. A los políticos se les llena la boca con que no hay inversión más útil en nuestro país que la destinada a educación, hasta que un día se ponen a hacer números y empiezan por ahí: prescindiendo de interinos y poniendo sobre los hombros de cada trabajador dos horas más.
Explicar que ser profesor no consiste solo en dar clase debería de ser innecesario. ¿Qué consideración se les tiene a los docentes si se extiende esa idea? El profesor enseña, pero también corrige, ha de preparar sus clases, perder un tiempo precioso en absurdos requerimientos burocráticos y, en ocasiones, hacer labores de trabajador social. La educación requiere ahora más energía que nunca y no es infrecuente que el enseñante desarrolle patologías físicas o psíquicas. Su trabajo cansa, es más duro que muchos de los trabajos que nosotros realizamos. Los niños y los adolescentes son grandes devoradores de la energía adulta. Los escritores que hemos visitado colegios e institutos lo sabemos: dos horas dando una charla ante una vampírica muchachada te dejan para el arrastre.

¿Cómo pretenden los responsables del injustificable derroche autonómico que se comprenda que el sacrificio ha de comenzar por los que ya están sacrificados?

E para que Rosa Montero non se moleste, aquí vai outro na mesma liña:

EN MARTE
Rosa Montero; El país

Los articulistas llevan dos semanas escribiendo sobre los profesores: pocas veces he visto tanta redundancia. Mis disculpas al lector que ya esté harto, pero es que resulta muy difícil de entender que los políticos se llenen la boca hablando de la educación y luego la torpedeen: por ejemplo, los recortes quitarán profesores de apoyo para niños inmigrantes y marginados (y la brecha con la educación privada será cada día mayor). Los políticos también dicen ser fervientes defensores de la familia, pero tienen tan poca relación con sus hijos y los profesores de sus hijos que ignoran que las horas lectivas no son las únicas horas laborales. Según la OCDE, los profesores españoles trabajan en total menos horas que la media europea; pero, ¿cómo se mide eso? ¿Cómo se mide la atención a los alumnos, la organización de materiales, el reciclaje personal? La OCDE ofrece otro dato más objetivo: los españoles son los que más horas de clase dan. Y esto repercute en el trabajo real: más preparación, más corrección de exámenes; cuando he dado charlas en colegios he constatado el inmenso esfuerzo que la mayoría del profesorado invierte en su labor. Me gustaría saber cuántas horas trabajan los políticos españoles según la OCDE. ¿Y qué horas contabilizamos? ¿Solo las que pasan en el Congreso? ¡Y encima faltan tanto! Esos políticos aferrados a sus privilegios racanean con la enseñanza y solo sacarán el chocolate del loro (pobre lorito, siempre tan esquilmado). Una asamblea del APA del instituto Sierra de Guadarrama acaba de acordar por unanimidad abrir una cuenta en la que los padres meterán dinero para los profesores en huelga. Es una muestra de la alianza que, en defensa de la calidad de enseñanza, están formando los profesores y esos padres que sí conocen la realidad y sí se preocupan de sus hijos. Nuestros dirigentes, en cambio, siguen en Marte.

martes, 20 de septiembre de 2011

Queridos /as alumnos /as : COMENTARIO DE TEXTO







Julia Minguillón, A escola de Doloriñas


Primeira clase do curso.

Sei que detestades os textos (en xeral) e , moito máis, comentalos (non me extraña). Aínda así imos inaugurar o longo e quente curso que se aveciña con éste de Doris Lessing, prólogo a súa novela "El cuaderno dorado".
A ver qué pasa.

"Todo empieza cuando el niño tiene apenas cinco o seis años, cuando entra en la escuela. Empieza con notas, calificaciones, premios, “bandas”, “medallas” estrellas y, en ciertas partes, hasta galones. Esta mentalidad de carreras de caballos, ese modo de pensar en vencedor y en vencidos, conduce a lo siguiente: “El escritor X está o no unos cuantos pasos delante del escritor Y. El escritor Y ha caído más atrás. En su último libro, el escritor Z ha rayado a mayor altura que el escritor A”. Desde el principio, se entrena al niño a pensar así: siempre en términos de comparación, de éxito y de fracaso. Es un sistema de desbroce: el débil se desanima y cae. Un sistema destinado a producir unos pocos vencedores siempre compitiendo entre sí. Según mi parecer – aunque no es éste el lugar donde desarrollarlo –, el talento que tiene cada niño, prescindiendo de su cociente de inteligencia, puede permanecer con él toda su vida, para enriquecerle a él y a cualquier otro, si esos talentos no fueran considerados mercancías con valor en un juego de apuestas al éxito.

Otra cosa que se enseña desde el principio es desconfiar del propio juicio. A los niños se les enseña sumisión a la autoridad, cómo averiguar las opiniones y decisiones de los demás y cómo citarlas y cumplirlas.

En la esfera política, al niño se le explica que es libre, demócrata, con un pensamiento y una voluntad libres, que vive en un país libre, que toma sus propias decisiones. Al mismo tiempo, es un prisionero de las suposiciones y dogmas de su tiempo, que él no pone en duda, debido a que nunca le han dicho que existieran. Cuando el joven ha llegado a la edad de escoger – seguimos dando por descontado que una elección es inevitable – entre el arte y las ciencias, escoge a menudo las artes por creer que ahí hay humanidad, libertad, verdadera elección. Él no sabe que ya ha sido moldeado por un sistema: ignora que la misma elección es una falsa dicotomía arraigada en el corazón de nuestra cultura. Quienes lo notan y no quieren ser sometidos a un moldeado ulterior, tienden a irse en un intento medio inconsciente e instintivo de encontrar trabajo donde no vuelvan a ser divididos contra ellos. Con todas nuestras instituciones, desde la policía hasta las academias, desde la medicina a la política, prestamos poca atención a los que se van, ese procedimiento de eliminación que siempre se produce y que excluye, muy tempranamente, a quienes podrían ser originales y reformadores, dejando a aquellos que se sienten atraídos por una cosa, porque eso es precisamente lo que ya son ellos mismos. Un joven policía abandona el cuerpo porque dice que no le gusta lo que debe hacer. Un joven profesor abandona la enseñanza, quebrantado su idealismo. Este mecanismo social funciona casi sin hacerse sentir; sin embargo, es poderoso como cualquiera para mantener nuestras instituciones rígidas y opresoras.
Esos muchachos, que se han pasado años dentro del sistema de entrenamiento, se convierten en críticos y comentaristas y no pueden dar lo que el autor, el artista, busca tan tontamente: juicio original e imaginativo. Lo que pueden hacer, y lo hacen muy bien, es decirle al escritor si el libro o la comedia concuerda con los modelos corrientes de pensar y sentir, con el clima de opinión. Son como el papel de tornasol. Son veletas valiosas. Son los barómetros más sensibles a la opinión pública. Podéis ver los cambios de modas y de opiniones entre ellos mucho antes que en ninguna parte, excepción hecha del terreno político – se trata de personas cuya educación ha sido precisamente ésa –, buscando fuera de ellas mismas para saber sus opiniones, para adaptarse a las figuras de la autoridad, para “oír opiniones”, frase maravillosa y reveladora.





Puede que no exista otro medio de educar al pueblo. Al menos, no lo creo. Entretanto, sería de gran ayuda describir por lo menos correctamente las cosas, llamarlas por su nombre. Idealmente, lo que debería decirse y repetirse a todo niño a través de su vida estudiantil, es algo así:

“Estáis siendo adoctrinados. Todavía no hemos encontrado un sistema educativo que no sea de adoctrinación. Lo sentimos mucho, pero es lo mejor que podemos hacer. Lo que aquí se os está enseñando es una amalgama de los prejuicios en curso y las selecciones de esta cultura en particular. La más ligera ojeada a la historia os hará ver lo transitorios que pueden ser. Os educan personas que han sido capaces de habituarse a un régimen de pensamiento ya formulado por sus predecesores. Se trata de un sistema de autoperpetuación. A aquellos de vosotros que sean más fuertes e individualistas que los otros, les animaremos para que se vayan y encuentren medios de educación por sí mismos, educando su propio juicio. Los que se queden deben recordar, siempre y constantemente, que están siendo modelados y ajustados para encajar en las necesidades particulares y estrechas de esta sociedad concreta.”




- Doris Lessing, premio nobel de literatura 2007, abandonou os estudos aos 14 anos, educando o seu propio xuízo, fóra do sistema educativo oficial.

- Che, che,che ... quietos aí!. Todos ao seu sitio . Doris Lessing só hai unha.


EL CLUB DE LOS POETAS MUERTOS (DEAD POETS SOCIETY) - Carpe Diem
















domingo, 18 de septiembre de 2011

ROMARÍA










Romaría de Loreto 2011, Porto do Son.

CANTIGA DE ROMARÍA

Povs nossas madres uam a San Simon
de Ual de Prados candeas queymar.
nos, as meninhas, punhemos d’andar
con nossas madres, e elas enton
queymen candeas por nos e por ssy,
e nos, meninhas, baylaremos hy.

Nossus amigos todos la hirã
por nos ueer. e andaremos nos
bayland' ant eles, fremosas (en) cos.
e nossas madres, poys que ala uã
quevrnē cãdeas por nos e por ssy
e nos, meninhas, baylaremos hy.

Nossos amjgos hirã por cousir
como baylamos, e poden ueer
baylar moças de bõ parecer,
e nossas madres, poys la queren hir.
quevrnē candeas por nos e por ssy,
e nos, meninhas, baylaremos hy.


Autor: Pero Viviães (Século XII)




Luar na lubre - Heicho de dar






martes, 13 de septiembre de 2011

OUTONO. BUSCANDO UNICORNIOS COA LÚA



















































- Os unicornios non existen , Lúa, pero ... :
"Há beleza bastante em estar aqui e não noutra parte
qualquer"
.



Pablo Casals - J S Bach- Cello Suite #1 In G, Bwv 1007






domingo, 11 de septiembre de 2011

OUTONO

Outono, non podo verte
mais a agudeza deste vento
faime sentir a túa súbita presenza.

(versión libre dun poema zen)
































Fusión
de Juana de Ibarbourou

Mi alma en torno a tu alma se ha hecho
un nudo apretado y sombrío.

Cada vuelta del lazo sobre humano
se hace raíz, para afianzarse hondo,
y es un abrazo inacabable y largo
que ni la muerte romperá. ¿No sientes
cómo me nutro de tu misma sombra?

Mi raíz se ha trenzado a tus raíces
y cuando quieras desatar el nudo,
sentirás que te duele en carne viva
y que en mi herida brota sangre tuya.!

Y con tus manos curarás la llaga
¡y ceñirás más apretado el nudo!



("Fusión mística" boceto en arcilla, paos e aramio para escultura . Mónica)


Pablo Casals - Bach JS. Cello Suites pour violoncelle.






domingo, 4 de septiembre de 2011

OS OLLOS DO BOSQUE

Para Manuel e a súa amorosa mirada.













Sade - No ordinary love