"A imaxe é o vehículo da emoción, é a súa enerxía, e con ela facilítase o acceso á consciencia, é dicir, que toda emoción é factible de transformarse nunha imaxe. Toda imaxe conforma un acto creativo e é por iso que o inconsciente fundamenta a creatividade"
C.G.Jung

“Desde el punto de vista espiritual, el viaje no es nunca la mera traslación en el espacio, sino la tensión de búsqueda y de cambio que determina el movimiento y la experiencia que se deriva del mismo”.
“En consecuencia
estudiar, investigar, buscar, vivir intensamente lo nuevo y profundo, son modalidades de viajar o, si se quiere, equivalentes espirituales y simbólicos del viaje”.
J.E. Cirlot

miércoles, 30 de noviembre de 2011

O BOLIMARTE

Para Nuno e Martiño.
¡Benvido ao mundo, Nuno!
Que o teu sorriso anxelical nunca te abandone.





O Bolimarte é algo así como unha salamanquesa; outros din que o que semella é un alacrán. Ten crista roxa, coma de galo, na cabeza. Medirá unha media cuarta e o máis do seu corpo é rabo. Pon un ovo cada sete anos, e precisamente no niño do moucho; os ovos de moucho son brancos e o do Bolimarte é mouro, pero o moucho non se decata. Cando o Bolimarte nace o primeiro que fai é xantar as crías do moucho.
O Bolimarte vese poucas veces, pero cando se ve é porque vai haber un eclipse de sol. O Bolimarte tenlle medo ás fin do mundo e nas ocasións bótase a procura da campaña do home. Para que un home o reciba na casa en vispera do eclipse total de sol, o Bolimarte dá calquera cousa, é decir dá ouro ou di onde o hai. Recibido na casa, hai que alimentalo ben: dous pitos por día. Abonda con desplumalos que os come crus. Un amigo qué me conta do Bolimarte, dime que sabe más dunha familia, que se fixo rica dando de comer o Bolimarte, e cama cando ten medo. O Bolimarte por enriba do corpo trae unha camiseta, entre a camiseta e o corpo, ouro en fío, este dállo a quen o serve, pero non hai que tocar o fio de ouro deica unha hora que queima.
E como di que hai ouro o Bolimarte? Moi ben! Brinca unha fiestra e desde alí cospe forte, como unha tira-bolas de estopa, onde cae o cuspe fai un pouquiño de lume. Cando chegas co ouro, o Bolimarte ponse nas patas traseiras, e asubía.


A.Cunqueiro; Escola de menciñeiros


lunes, 28 de noviembre de 2011

O LIMÓN QUE SORRÍ NA NOITE


O HERDEIRO DA CHINA


"- O herdeiro da China, que é un rapaciño algo curto, queríase casar, e seu pai, contra costume, deixoulle escoller muller. Amén de algo curto tiña pouca saúde, pintaba froles e paxaros, e tódalas noites, na súa cámara do pazo das Cen Veledas, soñaba que aloumiñaba limós redondos. Mandou o herdeiro que de todo o Imperio lle mandasen os retratos pintados en longas bandas de seda, das máis fermosas doncelas, e pasábase as mañáns i as seráns mirando para eles, e ningún atopaba do seu sabor, i ás noites seguía soñando que as súas mans pousábanse nun cestiño de pruma no que alguén tiña posto dous limós redondos… Chegou un correo da máis lonxana de tódalas provincias, e traguía ao señor príncipe herdeiro setenta retratos, e tódalas retratadas eran rapazas que sorrían, incrinando timidamente as xentís cabeciñas. E desenrolando o volume en que viñan as rapazas retratadas, co seu nome i a súa condición estofada ao marxe, atopouse o príncipe diante da gracia dunha neniña que ergueu pra il o rosto, abriu os verdes ollos, i as súas perfebas eran tan longas e mouras coma os pelos do pincel con que se pinta a primeira letra do nome do Dragón. Ambos miráronse longamente, i a rapariga, voltando ao acougo da pintada seda, púxose colorada. Mandou o príncipe herdeiro, fai agora once semáns, que lla trouxeran, e casou co ela, i as bodas alí fanse cunha linterna de papel pintado, i están os noivos agardando a que se consuma a veliña, e cando a linterna se apaga, a boda é feita. Regalouna o herdeiro con dúas sombrillas, un colar de pérolas, un caracol de prata e dez uñas de ouro, e cando rematadas as reverencias, quedáronse soios na cámara do pazo das Cen Veledas, o príncipe perguntoulle á esposa por que se puñera colorada na tela pintada. “El é, dixo a recén casada, que eu son ises limós redondos que as túas mans aloumiñaban na noite”. I o príncipe, que xa engordou catro libras cantonesas, cambioulle o nome á súa muller, co consello dos mandaríns, e todos puxeron por escrito naquelas súas letras tan aliñadas que a señora princesa chámase “O limón que sorrí na noite”".

A.Cunqueiro; Merlín e familia





(asesor musical, a sus órdenes)

miércoles, 23 de noviembre de 2011

SORISCO FALADOR



Entre os demachiños dos que por aquí se fala, está Sorisco. Quen o viu asegura que Sorisco terá o tamaño dunha botella de coñac "Tres Cepas", viste casaca morada e calza zocos. Sorisco entra na casa na que se dispón a pasar o inverno nove días despois de San Martiño e antes de acordar que fica acolá, ha ver se hai leña dabondo para todo o inverno e a clase de castañas que comen naquela casa. Vaise para o faiado, axota as arañas que haxa nun recuncho, e alí fai a cama, co pelo que arrinca ó gato doméstico, cando este está a durmir a carón do lume.
Sorisco pasa o tempo rillando castañas, tirándolle dos bigotes ó gato, volcando baldes de auga, saltando por derriba das vacas, paseándose de corno a corno - e escoitase na noite o golpe da sola de madeira dos zocos descontra a corna- e varrendo. Cando, polas noites, a xente da casa está na cociña, Sorisco métese en medio, e fala. O seu xogo é falar ó tempo que os seus hóspedes, imitando as voces, e indo un pouco retrasado no diálogo, fai coma eco. Parece que este parrafeo é o que máis lle gusta na vida.
Sorisco , se hai na casa algunha moza, vai visitala á cama, cando está durmida. Déitase na almofada e fálalle ao ouvido. Dille que é un mozo rico que vive a tres leguas de Meira, ou un escolante novo ou de pelo roibo que ten escola en Ribadeo, ou un dependente de comercio, moi guapo, que a despacha en Lugo. cando a moza vai ó mercado, etc,etc. A moza en soños cre que o tal citado a pretende e namora, e cando esperta, a mañá seguinte, non dubida de que todo o soprado ó seu ouvido por Sorisco non sexa verdade, e namórase ela de vez, e anda ida e socalada, inventando ir a Meira á feira, a Lugo ó mercado, a Ribadeo ó dentista ou ó fotógrafo, por ver de atoparse co pretendente. E atopa o amor, e este nin a coñece mim garda para ela, ou anda con outra. E entón a moza amurría, adoece, non come nin dorme, e algunha rapaza houbo que se volveu tola...
Para que Sorisco non escolla unha casa na que entrou hai que cocer castañas con saldiguera. Sorisco vén famento, e os primeiros días anda devecido polas castañas cocidas: ergue a tapadeira da pota e mete os dedos. Come ata estoupar. A saldiguera fai o seu traballo. E así catro ou cinco días seguidos. Sorisco ponse a morrer, non fai o eco na cociña, deixa en paz ó gato, non verque auga, non brinca nos cornos das vacas. Túmbase na súa cama, no faiado, e di que vai morrer . Pasa dous días sen xantar, toma algo de forzas, e vaise daquela casa, á procura de novos hóspedes. Enfraqueceu, e a casaca morada vénlle ancha. Cáseque non pode cos zocos. Non fai máis que cuspir, anoxa as castañas, busca as derradeiras amouras nas silveiras. E si hai por alí algunha cabra pacendo nun cómaro, mama nela.E entón escóitaselle que di :
-¡Vaites, vaites, que un home principal caia tan baixo!
E as máis das veces deixa o país, e despois, en Francia ou en Tarragona, anda cos amigos falando mal de nós.

A. Cunqueiro; Escola de menciñeiros




(Debuxo de Julian Lennon aos catro anos que inspirou esta canción)

martes, 22 de noviembre de 2011

DON ÁLVARO E OS NENOS



Ilustración de Xavier Vázquez Sánchez Puga

Xa dixen moitas veces que non creo nas casualidades. Pois ben, hoxe caeu nas miñas mans un libriño ben curioso. Prestoumo un compañeiro de traballo e amigo, que coñeceu persoalmente ao autor. Titúlase Jordán escondido y otros cuentos e nel recóllense tres contos en castelán de Don Álvaro adicados aos fillos dun amigo seu, o notario Alberto Casal , quen aporta tamén outros tres relatos a este libriño, ilustrado por diversos autores.
No prólogo, delicioso, de Paula Casal , a afillada de Cunqueiro comparte as súas lembranzas infantís e nos obsequia cun retrato moi tenro do escritor. Conta Paula que Álvaro, que era un máis desta familia e compartía con eles as comidas dos domingos e festivos ,recibía ás veces a estes nenos na súa casa vestido de Merlín para celebrar "congresos astronómicos". Os irmáns, disfrazados de meigas e magos para a ocasión, ían así vestidos nun taxi ao seu piso da Rúa Marqués de Valladares, que estaba sempre cheo de mazás e limóns por tódolos currunchos,tamén polo chan, porque , segundo Cunqueiro, servían de trampas para ladróns. E alí estaba Chis-Pún, así chamado porque de xoven era moi fraco e alto, como os cohetes das feiras. Abríalles a porta co seu disfraz de Merlín Cunqueiro e nada máis chegar, ofrecíalles doces variados ,bombóns de licor e un feixe de historias imaxinadas sobre estrelas imposibles ou planetas sen gravidade habitados por seres voadores , con corpos blandos coma vermes.
Sobra dicir que os contiños son marabillosos. O meu preferido é "Historia de una isla llamada Brenda". Se cadra , tamén o traio a lúa.





(LAMENTO MOITÍSIMO A PUBLICIDADE QUE LEVA ESTE REPRODUCTOR, PERO NON CONCIBO ESTE BLOG SEN MÚSICA, E COMO SABEDES, LISTEN GO ESTÁ DENUNCIADA POLAS PRODUCTORAS MUSICAIS. BAIXADE O SON DURANTE DEZ SEGUNDOS QUE É O QUE DURA O ANUNCIO)

viernes, 18 de noviembre de 2011

O INCERTO SEÑOR CUNQUEIRO



Teodora: Serea grega que foi a Miranda tinguir a cola de loito por un vizconde portugués, e á que Merlín lle botou as procramas de Ponte Matilde co gallo de profesar nun mosteiro de Lucerna .



Creo que desisto, polo momento, de ilustrar o Merlín. Recordei que hai anos xa o fixo un vello amigo e amor da adolescencia, Fausto Isorna, cun resultado fantástico (MILLOR QUE DECILA FORA PINTALA. 50 AÑOS CON MERLIN E FAMILIA 1955-2005, Edit. Galaxia, ilustracións de Fausto Isorna).

Aquí vos deixo algunhas daquelas ilustracións. Mágoa que as imaxes que aparecen en internet teñen un tamaño moi pequeno e perden calidade na ampliación.


E xa de paso, e mentres remato o meu último debuxo, déixovos un vídeo moi interesante sobre a vida e a obra do "Incerto señor Cunqueiro".

Graciela, vai por ti.



O castelo de Belvis


Dona Xenebra: raíña da Bretaña e moi nobre señora á que Merlín lle tiña moito respecto e cortesía. Prendía algo na fala e pasaba o tempo bordando no salón, cun algo de tristura nos ollos.





Signorina Carla. primadona dunha compañía de ópera italiana que cedeu, en Braga, aos favores de don Esmeraldino, o galo de Portugal. Din que era loira e de ollos verdes e gostaba das xoias.





Condesiñas de Folgar: Vivían no pazo de Belvís, preto de Miranda. Gostaban do requeixo e das fitas de París e tiñan un cadelo que asubiaba unha alborada, como lle ensinara don Merlín.



Merlín










(MILLOR QUE DECILA FORA PINTALA. 50 AÑOS CON MERLIN E FAMILIA 1955-2005, Edit. Galaxia, ilustracións de Fausto Isorna.)



O INCERTO SEÑOR CUNQUEIRO



O INCERTO SEÑOR DON HAMLET

domingo, 13 de noviembre de 2011

O TORDAVISCO



Seguimos coa fauna máxica de Don Álvaro.
Tócalle o turno ao tordavisco :

O TORDAVISCO

"A pedra de afiar as agullas" coa que os xastres burlentos chiflan nos aprendices que saen algo parvos, non é tal pedra senón o ovo dun paxaro que chaman o tordavisco. O tordavisco é coma un galo e non hai quen o mire, que de día é verde de noite é mouro e cando neva branco é. É o máis listo de tódolos paxaros: tanto é así que cando o cuco se ergue, polas mañanciñas de cedo, vai o tordavisco e métese na súa cama, e aproveita que a deixou quente o cuco.

O ovo do tordavisco é verde e fala. Asusta aos nenos que andan velando niñadas nas silveiras, dicindo a grandes berros :

-¿QUEN ANDA AÍ?


Álvaro Cunqueiro; Escola de menciñeiros.

Instrumental - Violines y Arpa






domingo, 6 de noviembre de 2011

Os contos de Don Álvaro. O GATIPEDRO



"A húmida sombra do gatipedro"



Gatipedro
O gatipedro é un gato branco que ten na cachola un corno mouro; o gatipedro ven polas noites ás casas, e párase nas habitacións nas que hai nenos durmindo. Entón o gatipedro ponse a verquer auga polo seu corniño, e o neno, en sonos, escoitando o pingar da fontiña aquela, sona que mexa, e de verdade mexa na cama. Pra espantar o gatipedro abonda con botar unhas areas de sal á porta do cuarto e ó pé da fiestra. O gatipedro anda apoiándose, ademais de nas catro patas, na língua, e probando coista o sabor do sal, o gatipedro dá a volta e prosegue a súa nuturnia viaxe, deixando ós nenos da casa en paz.

Álvaro Cunqueiro, Escola de menciñeiros

Cando eu era nena e mexaba na cama, non era o o gatipedro o causante da "catástrofe" . Eu tiña un soño recurrente : soñaba que me transformaba nunha botella de auga mineral, concretamente Auga de Sousas, que era a que ,naquel entonces , se consumía na casa familiar. Algún adulto abría a botella (ou sexa, a min mesma) e.......... psssssssssssss....... a húmida catástrofe era inminente.


ambiental - musica celta