"A imaxe é o vehículo da emoción, é a súa enerxía, e con ela facilítase o acceso á consciencia, é dicir, que toda emoción é factible de transformarse nunha imaxe. Toda imaxe conforma un acto creativo e é por iso que o inconsciente fundamenta a creatividade"
C.G.Jung

“Desde el punto de vista espiritual, el viaje no es nunca la mera traslación en el espacio, sino la tensión de búsqueda y de cambio que determina el movimiento y la experiencia que se deriva del mismo”.
“En consecuencia
estudiar, investigar, buscar, vivir intensamente lo nuevo y profundo, son modalidades de viajar o, si se quiere, equivalentes espirituales y simbólicos del viaje”.
J.E. Cirlot

viernes, 29 de octubre de 2010

CRONOPIADAS



"FRANKLY, MY DEAR, I DON´T GIVE A DAMN"



Fórmula matemática para facer outra cronopia :

Scarlata O´Hara + Amelie ó cadrado, partido por DOUS.

Eche o que hai, e a Deus poño por testigo de que non lograrán aplastarme, vivirei por riba de todo isto, e a quen non lle guste que mire para outro lado!

Menudo vestido que me estou eu facendo coas miñas cortinas!. Nada que envexar ó de Scarlata.






BSO - Lo que el viento se llevo






jueves, 28 de octubre de 2010

Para Alenkiña , mi niña : Gabriel Figueroa "El dueño de la luz" Imaginan...

¿Que tal cos vosos ensaios fotográficos? ¿que tal a luz? Ó mellor isto vos ilumina:




E agora unha fotiño da miña alma, que estes días anda un pouco así, caótica, como a miña paleta , e opaca , como a auga do vaso.



XA É HORA DE LAVAR OS PINCEIS.


Madeleine Peyroux - Smile






martes, 26 de octubre de 2010

lunes, 25 de octubre de 2010

PLANETA PANDORA

Pasando páxina.



















Fotografías de Manuel L.
Sentimentos da Cronopia , que non vai deixar de soñar, aprender e medrar .


Maurice Ravel - Bolero






sábado, 23 de octubre de 2010

jueves, 21 de octubre de 2010

ALMA



Anna Berezovskaya. DamaS y caBaLLeros, http://klimtbalan.wordpress.com/


A MI ALMA

Murmuran que hablo muy poco
alma los que nada saben
de nuestros largos coloquios

Miguel Hernandez



Madeleine Peyroux - La vie en rose






miércoles, 20 de octubre de 2010

BENVIDA Á ARCADIA DE NOVO, QUERIDA AMIGA.



Xi Pan , http://klimtbalan.wordpress.com/

Para Marigaila, con moito cariño no día do seu regreso á Arcadia, un lugar onde as realidade convértense en soños (e as veces en pesadelos).


Silvio Rodriguez - Unicornio Azul






lunes, 18 de octubre de 2010

SEN PALABRAS



" Primeiro, fuches mineral, logo vexetal, a continuación, muller. Serás un anxo, e sobrepasarás iso tamén.
Penetra neste océano para que a túa gota de auga poida transformarse nun mar.
..” " Rumi, s XIII



Con moito agradacemento a Alicia (http://alenkaatravesdelespejo.blogspot.com/) , por INVENTARME.

Pola súa inesgotable imaxinación ( a súa cabeza e unha marmita onde non paran de ferver imaxes e palabras), capaz de construir este personaxe etéreo e delicioso, chamado Cronopia. Isto é xusto o que eu quero ser de maior, unha serea sideral con cola cristalina, flotando e xirando nun universo oceánico de augamares xiróvagas ,na incansable búsqueda do CENTRO.

Un abrazo enorme tamén para outra gran artista, Graciela (http://gracielabello-art.blogspot.com/) que fixo este fermoso comentario da obra:

"Es tan poético y sutil que apenas se nota que un pincel le haya dado forma, más bien parece pintado con la respiración...suavemente".

Os meus mellores desexos para ti.


Silvio Rodriguez - Casiopea






martes, 12 de octubre de 2010

OFELIA MARIÑA: EFÉMERA NA VIDA E ETERNA NA MEMORIA

¿ser o no ser?-, ¿es espuma
o poso de vida tu alma? (Unamuno; Ofelia de Dinamarca)




















CAMIÑAN DESCALZAS POLAS ROCHAS

Camiñan descalzas polas rochas,
pantasmas de sal habitan as sombras,
saben que as últimas mareas
esqueceron na praia os restos do naufraxio.
As mulleres recollen cada noite
os tesouros de auga, líquidos e fráxiles,
rebélanse contra a Historia,
constrúen co mar as estatuas
que nunca permanezan.
As mulleres de sal, con argazos de sombras,
xorden das últimas mareas
e tecen tesouros de auga cada noite
contra a Historia.
Elas, que saben que o efémero permanece.


Ana Romaní, de Das últimas mareas (1994)
Fotografías de Manuel L.


Mischa Maisky - J.S.Bach - Suite per violoncello n.5 in do min. BWV1011 - 1.Preludio






lunes, 11 de octubre de 2010

A METAMORFOSE DE OFELIA

Ofelia de Millais
Fotografías de Manuel L.
Ofelia de Arthur Rimbaud

Para Morgana.















Ofelia

I
En las aguas profundas que acunan las estrellas,
blanca y cándida, Ofelia flota como un gran lirio,
flota tan lentamente, recostada en sus velos...
cuando tocan a muerte en el bosque lejano.

Hace ya miles de años que la pálida Ofelia
pasa, fantasma blanco por el gran río negro;
más de mil años ya que su suave locura
murmura su tonada en el aire nocturno.

El viento, cual corola, sus senos acaricia
y despliega, acunado, su velamen azul;
los sauces temblorosos lloran contra sus hombros
y por su frente en sueños, la espadaña se pliega.

Los rizados nenúfares suspiran a su lado,
mientras ella despierta, en el dormido aliso,
un nido del que surge un mínimo temblor...
y un canto, en oros, cae del cielo misterioso.(...)

Ophélie
Arthur Rimbaud (1854-1891)

I
Sur l'onde calme et noire où dorment les étoiles
La blanche Ophélia flotte comme un grand lys,
Flotte très lentement, couchée en ses longs voiles...
- On entend dans les bois lointains des hallalis.

Voici plus de mille ans que la triste Ophélie
Passe, fantôme blanc, sur le long fleuve noir.
Voici plus de mille ans que sa douce folie
Murmure sa romance à la brise du soir.

Le vent baise ses seins et déploie en corolle
Ses grands voiles bercés mollement par les eaux;
Les saules frissonnants pleurent sur son épaule,
Sur son grand front rêveur s'inclinent les roseaux.

Les nénuphars froissés soupirent autour d'elle;
Elle éveille parfois, dans un aune qui dort,
Quelque nid, d'où s'échappe un petit frisson d'aile:
- Un chant mystérieux tombe des astres d'or.


Bach - Suites for Solo Cello No.1 in G major, BWV.1007 - 1. Prelude






LIBRIANA RECUPERANDO O EQUILIBRIO



Despois do anterior momento timburtiano acompañado de streaptease bastante patético, dispóñome a recuperar o equilibrio perdido ríndome de mín mesma , e como non , cos Les luthiers, porque non hai exercicio máis terapéutico que rir a gargalladas.

ESCAPARATE







¡Qué pena ésta de hoy!
Haberlo dicho todo,
volcando por completo
lo que pesaba tanto,
y ver luego que todo
se queda siempre dentro,
que las palabras fueron
espejos engañosos,
cristales habitados
por fantasmas sin vida;
que todo queda dentro
con sus negras presencias,
insistentes, doliendo.

Manuel Altolaguirre


Anouar Brahem - Leila au Pays du Carrousel






viernes, 8 de octubre de 2010

CHOVE EN SANTIAGO

Para Amelia, para que lle poñas proa ó teu camiño

En 1935 a Editorial Nós editou un libriño titulado Seis poemas galegos. O autor, Federico García Lorca.

Un destes poemas titúlase Madrigal á cibdá de Santiago, porque Lorca quedou enfeitizado por esta cidade.
Eu nacín aquí, aínda que hai xa moito tempo que non resido en Compostela. Vou con frecuencia a visitar á familia , e de cada vez procuro que a miña mirada sexa nova, déixome enfeitizar , como Lorca pola " camelia branca do ar que brila entebrecida ó sol".

Esta vez é a mirada de Claudia a que nos provoca o encantamento, acompañada da voz de Rosa Cedrón, cantando o poema lorquiano.








Luar na Lubre - Chove en Santiago







Chove en Santiago (Federico Garcia Lorca)

Chove en Santiago
meu doce amor.
Camelia branca do ar
brila entebrecida ô sol.

Chove en Santiago
na noite escura.
Herbas de prata e de sono
cobren a valeira lúa.

Olla a choiva pol-a rúa,
laio de pedra e cristal.
Olla no vento esvaído
soma e cinza do teu mar.

Soma e cinza do teu mar
Santiago, lonxe do sol.
Ãgoa da mañán anterga
trema no meu corazón.

jueves, 7 de octubre de 2010

DÚO, TRÍO, CUARTETO...

Para Graciela:
Moitísimas grazas, amiga.

DÚO




Graciela Bello; Técnicas mixtas, 50.40 cm, 2003

TRÍO






CUARTETO





“-¡Mira!- exclamó-. Cinco imágenes distintas del mismo sujeto. Si yo fuera escritora trataría de conseguir una presentación multidimensional de los personajes, una especie de visión prismática. ¿Por qué la gente no muestra más que un solo perfil a la vez?”.
(pág. 26)"


Lawrence Durrell, El cuarteto de Alejandría; Justine


Cuarteto Cedron - Cancion del prestidigitador






domingo, 3 de octubre de 2010

REGALOS

EL CIELO DE LOS AMANTES



Mis versos no son de amor
al estilo corriente.
Tú tienes que leerme,
no con los ojos
evidentes de tu rostro,
sino con la más honda mirada del corazón.
Léeme ahí así,
como quien decifra en el cielo
la lenta caída de la lluvia aún no llovida.
Léeme
como quien bebe
en unos labios
lo amargo y lo dulce
de una larga historia de amor.
Mira más allá de la evidencia de mi cuerpo.
No estoy en parte alguna:
borrado por el viento,
contémplame en el ondear
de sábanas tendidas al atardecer,
en el reflejo de oscuros charcos,
brillando con las luces del crepúsculo
o en la majestuosa caligrafía de las aves
sobrevolando los febriles tejados de la ciudad.
Oh ,lee,lee
hasta que el águila de tu pecho
nos remonte
hasta la más alta, soñada y feliz constelación:
el cielo desconocido de los amantes.

HORIZONTE INFINITO



Nada había de ti
en mis recuerdos,
en mis sueños,
como un albo cisne volaste hacia mí
atravesando tu tiempo hecho de aire
y te posaste, de improviso
en mi alameda,
entonces
las
flores
se abrieron de repente,
atónitas,
los
pájaros
enmudecieron...
sólo el corazón,
por un instante eterno,
cantó
antes
de desaparecer
en
el
infinito horizonte
de tus ojos.

Para M.

Fotografías y textos de Perseo



Anouar Brahem - Les Jardins de Ziryab