"A imaxe é o vehículo da emoción, é a súa enerxía, e con ela facilítase o acceso á consciencia, é dicir, que toda emoción é factible de transformarse nunha imaxe. Toda imaxe conforma un acto creativo e é por iso que o inconsciente fundamenta a creatividade"
C.G.Jung

“Desde el punto de vista espiritual, el viaje no es nunca la mera traslación en el espacio, sino la tensión de búsqueda y de cambio que determina el movimiento y la experiencia que se deriva del mismo”.
“En consecuencia
estudiar, investigar, buscar, vivir intensamente lo nuevo y profundo, son modalidades de viajar o, si se quiere, equivalentes espirituales y simbólicos del viaje”.
J.E. Cirlot

martes, 28 de junio de 2011

O ALENTO DO DRAGÓN





"Eu , Melusina, convertireime nun funesto alento de dragón que soplará entre as ruinas deste castelo ata o fin dos tempos..."


“Très Riches Heures du Duc de Berry” O castelo de Lusignan


Sabina y Paez - Si volvieran los dragones








Paloma L. Varas, Dragón feroz

MELUSINA-DRAGONA EN PLENO SÍNDROME PREMENSTRUAL

domingo, 26 de junio de 2011

"CONTOS CHINOS"


Ter un blog é unha sorte por moitas cousas: antes que nada é un desafogo, un berro como o daquela escena de Cabaret na que Liza Minnelli berra deseperadamente baixo as vías cando pasa o tren. Pero tamén é unha posibilidade de compartir as reflexións, as vivencias, os contos chinos e as cousas fermosas. En definitiva, os tesouros dos mouros.

Esta é o sentido da entrada de hoxe. Onte vin esta peli "Un cuento chino" e pareceume tan fermosa que me gustaría que todos e todas puidérades gozar dela. Saín do cine flotando nunha nube de humor e de tenrura. Reconciliaste unha vez máis coa humanidade e confírmaste de novo naquelo de que : "quen non serve aos demais non serve para nada".

Basicamente a historia encerra dúas ideas aparentemente contradictorias representadas nos dous personaxes centrais : Roberto e Jun . A vida como un cadea de sucesos absurdos e sen sentido produto do caos que é todo, e o seu contrario, encarnado na personaxe do mozo Jun, que pese a sufrir unha traxedia absurda na súa vida, cre que si hai un sentido para todo o que nos sucede.


¿A quen non lle caeu algunha vez un chino ou unha vaca asasina do ceo? Historias como estas enchen os xornais.

Realmente o guionista desta película nosa, chamada "Existencia", é ben orixinal. Hai momentos en que adiviñamos a estrutura do guión, en que parecen encaixar tódalas pezas. Pero hai outros nos que coincidimos con Roberto en "que la vida es un gran sinsentido, un absurdo".







(...)"El mensaje de la película habla sobre la necesidad de comunicación, de apertura, de solidaridad con los que nos rodean, de cómo el corazón humano puede traspasar las barreras culturales e idiomáticas y provocar una conexión entre personas capaz de cambiar el curso de sus respectivas trayectorias. Además, la película se presenta como una fábula que parece demostrar que, al contrario de lo que Roberto piensa y tal y como la mentalidad de Jun concibe, la vida no está dominada por el absurdo, “todo tiene un sentido”. A Jun y a Roberto les unió una vaca, una vaca que, por muy arduo o extraño que resulte afrontarlo, contiene la respuesta sobre el presente de sus vidas."[Larissa I. López. Colaboradora de Cinemanet]

viernes, 17 de junio de 2011

BURATO NEGRO

Un agujero negro se traga una estrella
El fenómeno, registrado el pasado 28 de marzo, generó un chorro de altísima energía. EL PAÍS 16/06/2011







Oscuridad.
Darkness, Lord Byron.

Tuve un sueño, que no era del todo un sueño.
El brillante sol se apagaba, y los astros
vagaban diluyéndose en el espacio eterno,
sin rayos, sin senderos, y la helada tierra
oscilaba ciega y oscureciéndose en el aire sin luna;
la mañana llegó, y se fue, y llegó, y no trajo
consigo el día,
Y los hombres olvidaron sus pasiones ante el terror
de esta desolación; y todos los corazones
se helaron en una plegaria egoísta por luz;
y vivieron junto a hogueras - y los tronos,
los palacios de los reyes coronados - las chozas,
los hogares de todas las cosas que habitaban,
fueron quemadas en las fogatas; las ciudades se consumieron,
Y los hombres se reunieron en torno
a sus ardientes refugios
para verse nuevamente las caras unos a otros;
Felices eran aquellos que vivían dentro del ojo
de los volcanes, y su antorcha montañosa:
Una temerosa esperanza era todo lo que el mundo contenía;
Se encendió fuego a los bosques - pero hora tras hora
Fueron cayendo y apagándose - y los crujientes troncos
se extinguieron con un estrépito -
y todo fue negro.

Las frentes de los hombres, a la luz sin esperanza,
tenían un aspecto no terreno, cuando de pronto
los haces caían sobre ellos; algunos se tendían
y escondían sus ojos y lloraban; otros descansaban
sus barbillas en sus manos apretadas, y sonreían;
y otros iban rápido de aquí para allá, y alimentaban
sus pilas funerarias con combustible,
y miraban hacia arriba
con loca inquietud al sordo cielo,
El sudario de un mundo pasado; y entonces otra vez
con maldiciones se arrojaban sobre el polvo,
y rechinaban sus dientes y aullaban; las aves silvestres chillaban,
y, aterrorizadas, revoloteaban sobre el suelo,
y agitaban sus inútiles alas; los brutos más salvajes
venían dóciles y trémulos; y las víboras se arrastraron
y se enroscaron entre la multitud,
siseando, pero sin picar - y fueron muertas para ser alimento:
y la Guerra, que por un momento se había ido,
se sació otra vez; - una comida se compraba
con sangre, y cada uno se hartó, resentido y solo
atiborrándose en la penumbra: no quedaba amor;
toda la tierra era un solo pensamiento -
y ese era la muerte,
Inmediata y sin gloria; y el dolor agudo
del hambre se instaló en todas las entrañas - hombres
morían, y sus huesos no tenían tumba,
y tampoco su carne;
el magro por el magro fue devorado,
y aún los perros asaltaron a sus amos,
todos salvo uno,
Y aquel fue fiel a un cadáver, y mantuvo
a raya a las aves y las bestias y los débiles hombres,
hasta que el hambre se apoderó de ellos, o los muertos que caían
tentaron sus delgadas quijadas; él no se
buscó comida,
Sino que con un gemido piadoso y perpetuo
y un corto grito desolado, lamiendo la mano
que no respondió con una caricia - murió.

De a poco la multitud fue muriendo de hambre;
pero dos
de una ciudad enorme sobrevivieron,
y eran enemigos; se encontraron junto
a las agonizantes brasas de un altar
donde se había apilado una masa de cosas santas
para un fin impío; hurgaron,
y temblando revolvieron con sus manos delgadas y esqueléticas
en las débiles cenizas, y sus débiles alientos
soplaron por un poco de vida, e hicieron una llama
que era una burla; entonces levantaron
sus ojos al verla palidecer, y observaron
el aspecto del otro - miraron, y gritaron, y murieron -
De su propio espanto mutuo murieron,
sin saber quién era aquel sobre cuya frente
la hambruna había escrito Enemigo.
El mundo estaba vacío,
lo populoso y lo poderoso - era una masa,
sin estaciones, sin hierba, sin árboles, sin hombres, sin vida -
una masa de muerte - un caos de dura arcilla.

Los ríos, lagos, y océanos estaban quietos,
y nada se movía en sus silenciosos abismos;
las naves sin marinos yacían pudriéndose en el mar,
y sus mástiles bajaban poco a poco; cuando caían
dormían en el abismo sin un vaivén -
Las olas estaban muertas; las mareas estaban en sus tumbas,
Antes ya había expirado su señora la luna;
Los vientos se marchitaron en el aire estancado,
Y las nubes perecieron; la Oscuridad no necesitaba
De su ayuda - Ella era el universo.

jueves, 16 de junio de 2011

O TRÍO HIPOTENUSA

Por fin a Cronopia pequena da sinais de vida. Non da abasto: entre a fotografía, a música , os estudios...É moi difícil ser unha cronopia renacentista. Levo tempo pedíndolle debuxos sen éxito ningún. Hoxe cedeume estas fotografías.
Paixón de nai, xa sei, pero penso que son deliciosas.











Michael Nyman - The Piano [OST] - The scent of love






martes, 14 de junio de 2011

A FONTE DA MOURA ENCANTADA (pseudopoema dadaista)


Petroglifo de corzo. Caamaño
"Galicia é un país de tesouros escusados nos castros, asolagados nas lagoas, enterrados aquí ou acolá, e caseque sempre ben gardados por mouros,enanos, xigantes,fadas, cobras...Son os que se chaman encantos (...)
Das fadas de que ouvín falar en Galicia, gardadoras de tesouros, sábese que as máis son fiadoras, e sempre están nas mañanciñas de cedo, que é cando mellor se ven, co seu fuso i a súa roca na raiola primeira do sol, i adoitan cantar cantigas que ninguén, por muitas veces que as escoite, pode adeprender. (...) A máis da roca e do fuso de ouro, as fadas teñen sempre un peite do mesmo, co que acostuman a peitearse, e tamén como o peite das sireas do mar, ó pasar polo cabelo fai música, i escoitase á mañanciña o doce son, un xílgaro trinador. Tamén se fala muito de espellos de ouro, e iso en todas partes. En Irlanda os xigantes tiñan tosos un espello de ouro, e tamén as fadas i as "sighe", as bruxas .(...)
Do que sei das fadas galegas é que son seres dunha leda infantilidá, i os tesouros que gardan dános as máis das veces porque ben lles peta a un que non se sabe por qué lles caeu gracioso".

Álvaro Cunqueiro; Tesouros novos e vellos; Galaxia



O FEITIZO
A LÚA
O LEITE

A PEDRA
O OURO
A SERPE

O AMOR
A MULLER
O PEITE

A AUGA
O SANGUE
A FLOR

O RÍO
A FONTE
O ESPELLO
A MORTE.

Mónica

domingo, 12 de junio de 2011

AS CANTIGAS DE AMIGO E O MAR








Obras de Urbano Lugrís

Mar, ondas e navíos .
Mar de soedade . Abandono, angustia. Muller namorada que non pode escapar a unha morte segura. Mar hostil. Mar inimigo.
Ondas confidentes das penas de amor.
Navíos que afastan o amado.
Mar e morte .
Mar e amor.



Sedia-me eu na ermida de San Simion
e cercaron-mi as ondas que grandes son.
Eu atendendo o meu amigo,
eu atendendo o meu amigo.

Estando na ermida, ante o altar
cercaron-mi as ondas grandes do mar.
Eu atendendo o meu amigo,
eu atendendo o meu amigo.

E cercaron-mi as ondas que grandes son,
nen hei barqueiro nen remador.
Eu atendendo o meu amigo,
eu atendendo o meu amigo.

E cercaron-mi ondas do alto mar,
non hei barqueiro nen sei remar,
Eu atendendo o meu amigo,
eu atendendo o meu amigo.

Non hei barqueiro nen remador,
morrerei fremosa no mar maior
Eu atendendo o meu amigo,
eu atendendo o meu amigo.

Nen hei barqueiro nen sei remar
e morrerei fremosa no alto mar
Eu atendendo o meu amigo,
eu atendendo o meu amigo.


Mendinho




Máis cantigas de amigo e mar:


Ondas do mar de Vigo

Ondas do mar de Vigo,
se vistes meu amigo?
E ai Deus!, se verra cedo?

Ondas do mar levado,
se vistes meu amado?
E ai Deus!, se verra cedo?

Se vistes meu amigo,
o por que eu sospiro?
E ai Deus!, se verra cedo?

Se vistes meu amado,
por que ei gran coidado?
E ai Deus!, se verra cedo?

Martín Codax







As flores do meu amigo
briosas van no navio!
E van-s (e) as froles
d’ aqui ben con meus amores!
Idas son as froles
d’ aqui ben con meus amores!

As froles do meu amado
briosas van eno barco!
E van-s (e) as froles
d’ aqui ben con meus amores!
Idas son as froles
d’ aqui ben con meus amores!

Briosas van no navio,
pera chegar ao ferido.
E van-s (e) as froles
d’ aqui ben con meus amores!
Idas son as froles
d’ aqui ben con meus amores!

Briosas van eno barco,
pera chegar ao fossado.
E van-s (e) as froles
d’ aqui ben con meus amores!
Idas son as froles
d’ aqui ben con meus amores!

Pera chegar ao ferido,
servir mi, corpo velido.
E van-s (e) as froles
d’ aqui ben con meus amores!
Idas son as froles
d’ aqui ben con meus amores!

Pera chegar ao fossado,
servir mi, corpo loado.
E van-s (e) as froles
d’ aqui ben con meus amores!
Idas son as froles
d’ aqui ben con meus amores!

Pai Gomes Charinho




martes, 7 de junio de 2011

LELIADOURA

Para Chus, Loli e Toxo, agora que xa avistamos terra.


E colorín , colorado , este curso xa está rematando. E non só este curso, senon dous anos intensos compartindo tarefas na dirección deste barco, o IES leliadoura. Dous anos cheos a rebosar de emocións, suor e bágoas (sangue non moita, a Deus grazas), de alegrías e tristezas, de ilusións e decepcións, de soños e realidades puras e duras.
Tamén de autocoñecemento .
Que mellor para a despedida que a cantiga de Pedro Eanes Solaz, a mesma coa que recibimos aos novos alumnos cando o curso comeza.




Con esta entrada inauguro unha pequena viaxe cara ao medievo que me gustaría facer con vos. Quizáis sexa o meu espirito romántico e fuxidío o que me leva a sentirme atraída, por esta etapa literaria tan fascinante. As cantigas de amigo son as miñas favoritas, e ésta en particular, é unha delas:


Eu velida nom dormia
lelia doura,
e meu amigo venia,
edoi lelia doura.

Nom dormia e cuidava
lelia doura,
e meu amigo chegava,
edoi lelia doura.

E meu amigo venia,
lelia doura,
e d'amor tam bem dizia
edoi lelia doura.

E meu amigo chegava,
lelia doura,
e d'amor tam bem cantava
edoi lelia doura.

muito desejei amigo,
lelia doura,
que vos tevesse comigo,
edoi lelia doura.

Muito desejei amado,
lelia doura,
que vos tevesse a meu lado,
edoi lelia doura.

Leli, leli, par Deus, leli
lelia doura,
bem sei eu que nom diz leli,
edoi lelia doura.

Bem sei eu quem nom diz leli,
lelia doura,
demo x'é quem nom diz lelia,
edoi lelia doura.

Pedro Eanes Solaz.
Séc. XIII.


"Durante muito tempo esta notável cantiga de amigo de Pedro Eanes Solaz não encontrou uma explicação cabal, dada a estranheza do seu duplo refrão. Mas desde o momento em que esse refrão foi identificado como uma frase árabe significando «e a noite roda», o seu sentido clarificou-se. Mantendo o perfeito e extraordinário lirismo das cantigas de amigo, Pedro Eanes Solaz aludiria aqui, ao mesmo tempo, aos amores proibidos entre uma donzela e um muçulmano (uma soldadeira bailarina com um músico árabe, dos que frequentavam as cortes peninsulares, seria imaginável). Esta hipótese, que actualmente prevalece, parece-me, aliás, confirmada por aquele demo que surge na última estrofe, parecendo baralhar todo o universo lírico anterior."
Graça Videira Lopes

TRISTÁN GARCÍA

Cunqueiro vive aquí, na cara oculta desta lúa que se abala eternamente. Non é a primeira vez que traio os seus contos nin será a última. Non poido disimular o meu gusto por este autor e tampouco o pretendo.






Hai poucos días tivemos a honra de ter no Leliadoura (instituto no que traballo,cun fermoso nome de cantiga de amigo medieval) ao gran Quico Cadaval, contador de historias e xenio contemporáneo (actor, director teatral, escritor...).
Contounos moitos contos e entre eles éste de Cunqueiro, absolutamente delicioso. Aquí volo deixo. Espero que o disfrutedes.


Quico, a piques de estrear a súa "Opera dos tres reás" de Bertolt Brecht




TRISTÁN GARCÍA

Este Tristán do que conto nunca soubo por que lle puxeran este nome no sacramento do bautismo, nin coñecía ninguén que se chamase como el.

Un tío de seu que traballaba como camareiro nun restaurante moi famoso de Lisboa, dicíalle que en Portugal coñecía dous ou tres cabaleiros dese nome, e que todos eles eran ricos. Tristán foi cumprir o servizo militar a León, e alí, un día, nun quiosco, mercou por dous reais "La verdadera historia de los amantes de Tristán e Isolda", cos namorados moi abrazados na portada do folletín. Ao fin ía saber quen fora aquel Tristán cuxo nome levaba. Cando chegou ao final da historia, coa morte de ambos os dous namorados, Tristán García verteu unhas bágoas. E dende aquela deu en matinar que andando polo mundo atopaba unha muller chamada Isolda, e gustábanse, e facíanse noivos, e casábanse, e vivían moi felices en Viana do Bolo, de onde Tristán era natural. A todos os seus compañeiros do Rexemento de Burgos 38, preguntáballes se por un casual habería no seu lugar unha rapaza que se chamase Isolda. Non a había. Había algunha Isolina solta, pero Isolina non era o mesmo que Isolda. Tristán doíase de non dar con esa Isolda porque se non a atopaba agora en León, onde había tanta familia, non a ía atopar en Viana do Bolo, traballando na terra. Un día mandouno chamar un sarxento chamado Recuero.

- Ti es ese que anda coa teima de atopar unha muller que se chame Isolda?
- Si, señor.
- Pois en Venta de Baños hai unha viúva dese nome.
- Nova ou vella?
- Que sei eu! Coido que é churreira...

Tanto tiña metida no seu maxín o noso Tristán a novela famosa, que non puido dubidar que aquela Isolda de Venta de Baños fose nova e fermosa. En todo caso, se era vella, tería unha filla ou unha sobriña que a seguise no nome, e se era churreira como ela podía seguir co negocio en Ourense ou en Viana, onde xa era hora que deran nos bares chocolate con churros. Tivo Tristán un permiso, e cos vinte pesos que tiña aforrados tomou en León o tren para Venta de Baños. Xa naquel empalme preguntou pola churrería da Isolda. Estaba a churrería preto da estación. E a señora Isolda era aquela que estaba envolvéndolle uns churros a un señor cura. Era unha velliña co cabelo branco, fermosos ollos negros, a pel tersa, as mans moi graciosas pondo os churros no papel de estraza e esparexendo o azucre por derriba deles. Tristán dubidou entre falarlle ou non, pro xa levaba gastadas corenta e sete pesetas no billete de ida e volta.

- ¡Bos días! ¿Vostede é a señora Isolda?
- ¡Servidora!, respondeulle a velliña, sorríndolle.
- ¡É que eu son Tristán e viña a coñecela!

A velliña pechou os ollos, e agarrouse ao mostrador para non caer. Bágoas rodaban polas súas meixelas.

- ¡Tristán! ¡Tristán querido!, puido dicir ao fin. ¡Toda a miña mocidade agardando a coñecer un mozo que se chamase Tristán! ¡E como non viña, casei cun tal Ismael, que era de Madrid!

Tristán saudou militarmente, e devagar volveuse á estación a agardar o primeiro tren para León. Cando este chegou e Tristán subía ai vagón de terceira, apareceu a señora Isolda, cun paquete de churros. Deullo a Tristán e bicoulle a man. Non se dixeron nada.

Cousas así só pasan nos grandes amores .





Mary White; Lovers


Wagner - Tristan e Isolda, muerte de amor de Isolda












sábado, 4 de junio de 2011

UN LIBRIÑO CHEO DE TESOUROS

Dancemos a danza alquímica, a danza que transforma o cobre en ouro.
Con amor.

"Así que, aínda hoxe, cando algo vai mal: xiro.
Alzo unha man cara ao ceo, e xiro. Volvo unha man cara ao chan, e xiro. O ceo xira por riba de min. A terra xira por debaixo de min. Xa non son eu senón un deses átomos que xiran arredor do baleiro que é todo"








Cronopia; Obra da miña amiga Alenka,
"http://alenkaatravesdelespejo.blogspot.com/, Melusina mexicana, e doce como o mel.

Porque ás veces, sen causa aparente, váisenos a luz.
Por se isto vos sucede, amigos queridos, por se sufrides nalgún momento un apagón debido a unha tormenta existencial ou simplemente porque si , aquí vos deixo este libriño cheo de tesouros luminosos.
Hay libros que son como fachos, dan luz.
Éste para mín é un deles.

Para quen non a coñeza aínda, recoméndovos esta noveliña curta e intensa , que máis cunha novela semella un relato iniciático. Tódolos cursos procuro lela con meus alumnos de Diversificación Curricular , e tódolos anos sorpréndeme a boa recepción que ten entre os adolescentes .

A película tampouco ten desperdicio. É, como a novela, profundamente cálida e tenra e abriga o corazón.



" O corazón dun home é como un paxaro encerrado na gaiola do corpo"

"Xa non se me resiste nada. O seño Ibrahim proporcionoume a arma absoluta. Metrallo o mundo enteiro co meu sorriso. Xa non me tratan como un becho"

"- Momo, o silencio tamén é unha resposta"

"E alí foi onde vin, por primeira vez, uns homes xirando. Os derviches levaban grandes vestidos claros, pesados e ondeantes. Resoaba un tambor. E entón os monxes transformábanse en buxainas.
-Mira, Momo! Xiran sobre si mesmos, xiran arredor do seu corazón que é o lugar da presenza de Deus. É como unha pregaria
- Pois si, momo. Perden todas as referencias terrestres, esa gravidade que se chama equilibrio, convétrense en fachos que se consomen nun gran lume. Inténtao, Momo, inténtao. Sígueme.
E o señor Ibrahim e mais eu puxémonos a xirar."


" O home primeiro foi mineral, despois vexetal, despois animal-iso, o de animal, non o pode esquecer, con frecuencia tende a selo de novo-, despois converteuse en home dotado de coñecemento, de razón e de fe. Imaxinas o camiño que ten percorrido desde o po ata hoxe? E máis tarde, cando teñas superado a túa condición de home chegaras a ser anxo. Terás terminado na terra. Cando bailas, tes ese presentimento."

jueves, 2 de junio de 2011

A MALDICIÓN DE MELUSINA



Fotografía de Manuel


Para tódolos Raymondines que axexamos tralas portas.


Ollo con Melusina.

É cruel e sanguinaria cos que se mofan e alimentan das debilidades humanas, ignorando as propias. Tamén cos cobardes, cos soberbios, cos mentireiros , cos farsantes, con Bradomines, cos narcisistas, cos banqueiros , cos sentacátedras, cos envexosos envenenados e cos prepotentes (barra as). Se eres un deles, máis vale que a deixes de espiar e fuxas porque a súa vinganza será terrible.

Os que axexan co corazón limpo, non teñen nada que temer.
No fondo Melusina é unha exhibicionista e gosta de mostrar o seu fermoso e estraño corpo híbrido.

O que avisa non é traidor, é avisador.

(coidado Melusina, non deixes que a cola mova ao can)

miércoles, 1 de junio de 2011

MELUSINA ."SATURDAY NIGHT FEVER"

Para Ana, (http://mermaidlullaby.blogspot.com/), serea mediterránea, que co fragmento de Al faro de Virgina Woolf, inspirou este post.
Para Alenka, doce como o mel.
Para Graciela e a súa intelixente paleta de cores.
Para Joy e a luz.
Para Inma e o seu hotel.
Para Tati e as súas viaxes tan lentas.
Para Chus, para Maru, para Sara, para Claudia, para Amara, para Lucky, para Marian, para Daría, para Morgana, para Melania, para María, para Silvina, para Lola, para Carmen, para Loli, para Raquel, para Amelia...

Para todas vós, Melusinas do mundo , para que podades seguir disfrutando da vosa habitación propia ou , no seu defecto, dunha fantástica bañeira.


"Todo su ser y su quehacer, expansivos, rutilantes, alborotadores, se desvanecían; y sentía, con una especie de solemnidad, cómo se iba reduciendo a sí misma, a un núcleo de sombra que se insinuaba en forma de cuña, algo invisible para los demás. ."

Virginia Woolf, Al faro










¿Quen non coñece a lenda de Melusina". De orixe probablemente céltica e moi popular na Idade Media, cóntanos a historia dunha MULLER que, como consecuencia dunha maldición , convértese en MULLER-SERPE OU EN SEREA, unha vez por semana, concretamente o sábado.

Ese día péchase nos seus apousentos protexida das miradas de todos, e goza de si mesma cun baño relaxante na súa bañeira. Pero un día o seu home, Raimundo de Poiteau, non puido resistir a curiosidade e , atendendo ás faladorías que apuntaban a que Melusina a enganaba os sábados con outro home, espiouna a través da fechadura, incumprindo a promesa que lle fixera a súa muller, e descubriu o gran secreto. Cando Melusina soubo que Raimundo rompera a súa promesa, fuxiu voando do castelo.


Lin hai uns días unha interpretación moi suxerente e curiosa desta lenda que paso a transcribir:


http://es.paperblog.com/melusina-229395/

"Uno de los motivos por los que este relato se considera de origen celta es la relación que tiene Melusina con otras deidades femeninas cuyo vínculo común es el agua. Este vínculo remite a un simbolismo que identifica el agua con el origen de la vida y las figuras mitológicas femeninas relacionadas con ella como dadoras de la misma. En el caso de Melusina, esta vida se ve muy reducida: ya no es un lago o un río, ni siquiera un pequeño arroyo; nuestra protagonista debe conformarse con una angosta pero confortable bañera.

Para mí, la leyenda de Melusina es un alegato en favor del espacio femenino. Un espacio mínimo, injustamente constreñido, apenas un día a la semana en el que poder descansar, olvidarnos de las imposiciones sociales y chapotear en el agua de nuestra independencia, recordando que, más allá de nuestro quehaceres y obligaciones, más allá de lo que sociedad espera de nosotras, gozamos de un vínculo estrecho con la vida, con la libertad y el juego, con la alegría: un vínculo que, periódicamente, deberíamos vernos obligadas a renovar.
.
"Melusina reía alegremente/ Él ahogaba un grito de terror".

Entonces, ¿por qué una maldición? Si nos paramos a recordar el origen de la misma, descubriremos que, en el fondo, no es más que un juego, una excusa, una pequeña treta con la que asegurar ese espacio amenazado al que las mujeres nunca hemos tenido derecho.

En la leyenda de Melusina, como en muchos otros relatos de carácter mítico, las figuras y las situaciones se repiten. Así, fue precisamente la madre de Melusina la primera que aceptó casarse con su padre a cambio de que respetara sus espacios: le hizo prometer que nunca entraría en su habitación mientras durmiera, en el momento de dar a luz o de bañar a sus hijas. Su marido, sin embargo, rompió su promesa, y Presina le abandonó. Cuando Melusina y sus hermanas crecieron, se enteraron de lo ocurrido y decidieron vengarse de su padre encerrándole en el interior de una montaña. Tras descubrirlo, la madre maldijo a Melusina, condenándola a transformarse en serpiente una vez a la semana.
.

“Si me golpeas tres veces te abandonaré, si me regañas tres veces te abandonaré, no debes vigilarme, seguirme o espiarme, o de lo contrario te abandonaré”.


Pero, ¿fue realmente una condena, un acto de venganza, una manera de hacer respetar a toda costa los privilegios masculinos, otro ejemplo más de rivalidad femenina…? ¿O fue un regalo, una herencia valiosa, la única manera en que Presina podía dejarle a su hija el legado de su independencia, obligándola a luchar por su espacio, impidiéndole que se esclavizara en su matrimonio, al menos una vez por semana…?


No cabe duda de que las mujeres necesitamos ser libres, gozar de espacios propios para crear, disfrutar y sentirnos vivas, y aunque esos espacios sean pequeños, debemos ayudar a nuestras hijas, madres, amigas, amantes a conservarlos, a deleitarse con ellos, reclamándolos también para nosotras mismas. Esta es la manera de renovar nuestro vínculo con la vida, de recordar que, frente a los disfraces que la sociedad nos obliga a vestir, tenemos un cuerpo escamoso que desea chapotear alegremente, aunque sea en una simple bañera."


Sinnead O'Connor - Women of Ireland








"...yo vi tu atroz escama,
Melusina, brillar verdosa al alba,
dormías enroscada entre las sábanas
y al despertar gritaste como un pájaro
y caíste sin fin, quebrada y blanca,
nada quedó de ti sino tu grito,
y al cabo de los siglos me descubro
con tos y mala vista, barajando
viejas fotos:"
Piedra de Sol , Octavio Paz