E colorín , colorado , este curso xa está rematando. E non só este curso, senon dous anos intensos compartindo tarefas na dirección deste barco, o IES leliadoura. Dous anos cheos a rebosar de emocións, suor e bágoas (sangue non moita, a Deus grazas), de alegrías e tristezas, de ilusións e decepcións, de soños e realidades puras e duras.
Tamén de autocoñecemento .
Que mellor para a despedida que a cantiga de Pedro Eanes Solaz, a mesma coa que recibimos aos novos alumnos cando o curso comeza.
Con esta entrada inauguro unha pequena viaxe cara ao medievo que me gustaría facer con vos. Quizáis sexa o meu espirito romántico e fuxidío o que me leva a sentirme atraída, por esta etapa literaria tan fascinante. As cantigas de amigo son as miñas favoritas, e ésta en particular, é unha delas:
Eu velida nom dormia
lelia doura,
e meu amigo venia,
edoi lelia doura.
Nom dormia e cuidava
lelia doura,
e meu amigo chegava,
edoi lelia doura.
E meu amigo venia,
lelia doura,
e d'amor tam bem dizia
edoi lelia doura.
E meu amigo chegava,
lelia doura,
e d'amor tam bem cantava
edoi lelia doura.
muito desejei amigo,
lelia doura,
que vos tevesse comigo,
edoi lelia doura.
Muito desejei amado,
lelia doura,
que vos tevesse a meu lado,
edoi lelia doura.
Leli, leli, par Deus, leli
lelia doura,
bem sei eu que nom diz leli,
edoi lelia doura.
Bem sei eu quem nom diz leli,
lelia doura,
demo x'é quem nom diz lelia,
edoi lelia doura.
Pedro Eanes Solaz.
Séc. XIII.
"Durante muito tempo esta notável cantiga de amigo de Pedro Eanes Solaz não encontrou uma explicação cabal, dada a estranheza do seu duplo refrão. Mas desde o momento em que esse refrão foi identificado como uma frase árabe significando «e a noite roda», o seu sentido clarificou-se. Mantendo o perfeito e extraordinário lirismo das cantigas de amigo, Pedro Eanes Solaz aludiria aqui, ao mesmo tempo, aos amores proibidos entre uma donzela e um muçulmano (uma soldadeira bailarina com um músico árabe, dos que frequentavam as cortes peninsulares, seria imaginável). Esta hipótese, que actualmente prevalece, parece-me, aliás, confirmada por aquele demo que surge na última estrofe, parecendo baralhar todo o universo lírico anterior."
Graça Videira Lopes
tenho que confessar que ainda tenho saudades do leliadoura e, sobretudo, da gente leliadouriana,
ResponderEliminarviagem interessante essa medieval, eu que ando agora com o sonho, as meigas e o mistério, creio que vou gostar,
vemo-nos por estas virtualidades e muito melhor ainda, na realidade também!!!
Ola Leliadourana de honor.
ResponderEliminarFeliz de que estés na bañeira , por fin, entre sapos, culebras, trasnos e meigas. A ver que sae de aí. Algo fermoso, seguro.
A miña viaxe vai ser cronopial, nada erudita, aviso.
Leliadourasmote, moito.
Ains Moni, que camiño máis longo levamos percorrido, comenzamos sendo os anxos de Toxo e rematamos coma bruxas, jeje, pois dous anos moi moi intensos, con momentos leliadourados e outros que nos sentiamos na illa de San Simón cercadas por ondas moi moi grandes, pero como ti ben dis, aprendimos moito, e ademáis creo que podemos dicir con seguridade, e sen temor a equivocarnos aquilo que cantaban Os Manolos, "Amigas para siempre, lolailo lolailo" jeej.
ResponderEliminarRaqueliña nós tamén te botamos en falta, pero nos recunchos do Leliadoura seguimos atopando a túa esencia eh, ninguén que é importante para nós se vai de todo de alí.
Biquiños a moreas ás dúas e xa só quedan 20 días!!!
Muchos recuerdos, abrazos y besos desde Gijón. A pesar del tiempo transcurrido yo también me siento parte del Leliadoura y de vez en cuando me asomo a la Red para ver qué cosas nuevas estáis haciendo. Muchos besos,
ResponderEliminarLolailo, lolailo, Hipatia.
ResponderEliminarEdoi leliadoura, tamén.
Toxo non me da pena ningunha ¿quen lle manda embarcarse con tres mulleres de armas tomar que ademais son tre pés pa un banco?
Nada , nada, o seu foi imprudencia temeria.
Que o pensara antes.
Aínda que un pouco de lástima sí que da. Anda saltando de charca en charca, verde que te quiero verde, despois de que no último aquelarre , como non daban as contas, o convertíramos en ra.
Suscribo as palabras de Hipatia, que aínda é a xefa (saínte, pero xefa):
ResponderEliminar"ninguén que é importante para nós se vai de todo de aquí."
E ti es moi importante, Ana, e tamén estás por todas partes, xa cho dixen unha vez.
Leliadouramoste un montonazo, tamén.
Si acude Isaura a este canto de serea, a alegría xa é completa.
Moitas grazas e moitos bicos
ResponderEliminar