"A imaxe é o vehículo da emoción, é a súa enerxía, e con ela facilítase o acceso á consciencia, é dicir, que toda emoción é factible de transformarse nunha imaxe. Toda imaxe conforma un acto creativo e é por iso que o inconsciente fundamenta a creatividade"
C.G.Jung

“Desde el punto de vista espiritual, el viaje no es nunca la mera traslación en el espacio, sino la tensión de búsqueda y de cambio que determina el movimiento y la experiencia que se deriva del mismo”.
“En consecuencia
estudiar, investigar, buscar, vivir intensamente lo nuevo y profundo, son modalidades de viajar o, si se quiere, equivalentes espirituales y simbólicos del viaje”.
J.E. Cirlot

viernes, 8 de octubre de 2010

CHOVE EN SANTIAGO

Para Amelia, para que lle poñas proa ó teu camiño

En 1935 a Editorial Nós editou un libriño titulado Seis poemas galegos. O autor, Federico García Lorca.

Un destes poemas titúlase Madrigal á cibdá de Santiago, porque Lorca quedou enfeitizado por esta cidade.
Eu nacín aquí, aínda que hai xa moito tempo que non resido en Compostela. Vou con frecuencia a visitar á familia , e de cada vez procuro que a miña mirada sexa nova, déixome enfeitizar , como Lorca pola " camelia branca do ar que brila entebrecida ó sol".

Esta vez é a mirada de Claudia a que nos provoca o encantamento, acompañada da voz de Rosa Cedrón, cantando o poema lorquiano.








Luar na Lubre - Chove en Santiago







Chove en Santiago (Federico Garcia Lorca)

Chove en Santiago
meu doce amor.
Camelia branca do ar
brila entebrecida ô sol.

Chove en Santiago
na noite escura.
Herbas de prata e de sono
cobren a valeira lúa.

Olla a choiva pol-a rúa,
laio de pedra e cristal.
Olla no vento esvaído
soma e cinza do teu mar.

Soma e cinza do teu mar
Santiago, lonxe do sol.
Ãgoa da mañán anterga
trema no meu corazón.

14 comentarios:

  1. Querida, queridísima Mónica, me has hecho saltar las lágrimas.
    Santiago es una ciudad que llevo en el corazón, y es también un lugar donde he vivido cosas que nunca olvidaré, y que han ayudado a conformar a la mujer que soy.
    Sí, iré a Santiago. Haré el Camino e iré a Santiago, y me pararé en el Pórtico, y saludaré a las figuras de piedra que, dice Rosalía,
    "Parece que os labios moven, que falan quedo", y donde "os groriosos concertadores tempran, risoños, os instrumentos" (perdón por la ortografía). Y entraré en la Catedral, que tiene una energía de purificación, y tal vez me confiese "canónicamente", como hice la última vez que estuve allí, o tal vez sólo lo haga ante el Apóstol, y luego me llegaré a la cripta, y me quedaré allí mucho rato.
    Y después continuaré caminando hacia el Finis Terrae, y en algún momento llegaré a tu casa, y al Brisas, y compartiremos, estoy segura, mucho de nosotras.
    Cuando Dios quiera.
    Gracias, gracias por este regalo, por el amor que encierra, y por darme a conocer este homenaje de un poeta de mi tierra a la belleza y el alma de la tuya.
    Te quiero.

    ResponderEliminar
  2. Gracias por esta bella entrada, y por permitirme ser testigo de vuestra profunda amistad... que me hace sentir un poco espía...

    Si me continuáis permitiendo, os contaré que conocí Santiago con 18 años y conocí también la "morriña" al dejarlo al tercer día... (tengo una anécdota muy divertida relacionada con el "Hostal de los Reyes Católicos").

    Y esta canción, me encanta desde hace mucho tiempo!

    Siempre fantaseo con la idea de hacer el Camino... Quién sabe?... De momento, y si la joven autora me lo permite, me encantará poderme llevar esta preciosísima foto para poderlo pintar...

    Gracias de nuevo, y biquiños!

    ResponderEliminar
  3. No sé qué decir, Amelie. Me siento abrumada por tu respuesta.
    Es extraño este mundo virtual. Siento que tengo una tienda de "hermosas inutilidades"y que cada cierto tiempo coloco con todo el primor mi escaparatito. Selecciono las imágenes, busco los textos le acompaño una música que a mí me gusté, y...¡ voila!. La gente pasa por delante y a veces no se detiene, otras, se queda un rato mirando, y en ocasiones provocas emociones inesperadas. Éste es el caso.

    Yo no vendo nada. Mi escaparatito es tan sólo eso, un espacio en donde muestro atisbos de lo que yo soy, y lo que yo siento, pero que son sólo reflejos de lo que yo verdaderamente soy, por eso me sobrepasan la intensidad de tus emociones porque temo crearte expectativas falsas.

    En todo caso ,mi intención con este post era agradecerte la calidez y la honestidad que transparentan tus escritos y arrojar un destello desde la ciudad-faro hacia donde dirigirás tus pasos en breve.

    Sé que cuánto te suceda en el camino te nutrirá y estará lleno de sentido para ti.

    Un abrazo.

    ResponderEliminar
  4. Hola , Joy.
    Pasa, por Dios.
    Es un gusto recibirte en mi tienda de inutilidades y , ya sabes que aquí no hay horario y está abierta a todo aquel que quiera entrar.

    Veo que también te ha gustado el escaparate.Llévate la foto cuando quieras, eso sí, no te olvides de enseñarnos el resultado.

    Besos

    ResponderEliminar
  5. ehhhh? ¿pero por qué ha venido tanta gente de repente?

    Misterios de internet.
    Aunque sospecho que el hombrecillo de la luna tiene algo que ver.

    Sean ustedes bienvenidos/as a la tienda de las cosas inútiles.

    Aviso! Se me están acabando las existencias.

    Otro aviso! No soy vegetariana.

    ResponderEliminar
  6. Las fotos preciosas.
    Las "inutilidades" necesarias, diría más bien imprescindibles, especialmente en un numdo material como el nuestro donde todo debe ser vendible y vendido para tener sentido.
    Saludos

    ResponderEliminar
  7. Totalmente de acuerdo.Yo las llamo cariñosamente "hermosas inutilidades" precisamente por contraposición al materialismo que nos rodea donde todo se compra y se vende.
    Pero sí ,son hermosas, inútiles pero también imprescindibles.

    ResponderEliminar
  8. Tranquila, moza, que no pasa ná. También lo que yo escribo no es más que un reflejo de lo que soy, alguien con luces y sombras, y desde luego más compleja que lo que en esos escritos puede apreciarse.
    Un abrazo u dos.

    ResponderEliminar
  9. Pues eso Amelia, que no soy ná y me acojona la idea del encuentro (y esto también es honestidad).Pero lo que tenga que ser será.

    Que sean tres.

    ResponderEliminar
  10. Venga ya.
    Que sean cuatro u cinco.

    ResponderEliminar
  11. No ser vegetariana no te quita ni un ápice de encanto, de valor humano o de sensibilidad. Si lo fueras tampoco te quitaría nada. Sólo que no comerías animales. Nada más.
    ¿Es que alguien te ha exigido ser vegetariana? Espero que no. Después de más de 20 años de serlo, te aseguro que en mi caso las intransigencias y los rechazos han venido casi siempre de parte de los "omnívoros".

    Enhorabuena a Claudia por esas fotos maravillosas. Sois claramente una familia de artistas.

    ResponderEliminar
  12. Muchas gracias, sirena.
    Alguien muy ingenioso me llamó también "sirena" ,"sirena devoradora de mariscos" para ser más precisos.Me parece una definición muy divertida de mí misma y muy poética pero que no agota lo que yo soy.
    Estoy de acuerdo contigo en que lo que uno coma no lo convierte automáticamente en mejor o peor persona.La intolerancia es mala siempre porque veta la capacidad de empatía, de ponerse en la piel del otro, de entender su historia, sus circunstancias incluso sus condicionamientos alimenticios (que también existen).
    La concienciación, el arrojar luz sobre este tema, que en absoluto es trivial, me parece loable (lo hable quien lo hable, como dice Piedrahita). Es una labor importante porque si uno cree que algo es bueno para uno y para otros seres vivos, es ético, también, intentar convencer a los demás . Pero siempre, moderando el tono y evitando las cruzadas contra el infiel, cargadas de agresividad, violencia y malos modos.

    Por cierto, si te pasas por el Brisas verás unas fotos de un Curso de cocina vegetariana que comenzamos el sábado. Se cocinaron platos deliciosos. Uno de ellos llevaba, puerro, pimientos, algas, tofu y MIEL. En cuanto la profe me envíe la receta por correo te la daré a ti.
    Un besazo, sirena, y muchas gracias por tus palabras y por tus elogios (inmerecidos).

    ResponderEliminar
  13. Si un@ quiere concienciar, o convencer a otros, lon peor que puede hacer es exigir u obligar a la fuerza. Yo intento hacer ver a los visitantes de mi blog de cocina que la alternativa vegetariana es la mejor a muchos niveles, pero no se me ocurriría descalificar a nadie por no seguir mis pasos. Me perdería seres humanos magníficos, con mucho que enseñar, si lo hiciera.

    Estoy deseando ver esa receta!

    ResponderEliminar

Moitas grazas.