PENSANDO NO ÚNICO.

 

ATA A CACHOLA

https://www.facebook.com/100006302433512/posts/pfbid0VVbr6JZFaoxnJRJspcWBjSytAK4DT3uBAQMQXQsw9auEQDCpxFoSQGAPkQZ1Qw3rl/

ATA O CURUTO DESTA GUERRA  E OUTRAS GUERRAS NON ELEXIDAS .

ATA O MOÑO DE PUTIN

DE BIDEN 

DA OTAN

 DA VIOLENCIA SEN CONTROL

DA PREPOTENCIA

DA XEOPOLÍTICA

DA PROPAGANDA DE GUERRA

DA INDUSTRIA ARMAMENTÍSTICA 

DAS MENTIRAS

DA DESTRUCCIÓN

DO ODIO

DA AMEAZA NUCLEAR 

DA ESCALADA BÉLICA

DA INMORALIDADE DOS QUE NOS GOBERNAN

 

Ata a cachola ...! Cap. VII

Ata os fuciños de erúditos, árbitr@s da elegancia, crític@s, expert@s en todo, mestres de nada, sobrad@s, soberbi@s, ignorantes do esencial, trepas, tecnócratas, transhumanistas, psicópatas e teleadict@s.

 

Ata a cachola! Cap VI

 Farta de agoreros, violentos, desesperanzados...

 Farta de mentes distópicas, enfermas .

 Farta de progres de salón 

 que agardan o Armagedón  

 deitados no seu sillón.

Ata a cachola! Cap.V

Ata a cachola de manipulacións, falsedades e enganos veñan de onde veñan!

Ata a cachola de xornais mentireiros, de expertos, de todólogos, dos mediocres , dos tristes, dos apocalípticos!

 

Ata a cachola .Cap.IV

Ata a cachola da inopia colectiva na que estamos  inmersos.

Estado de shock bélico e pandémico que impide pensar con claridade

 

Ata a cachola! ...Cap. III

Ata a cachola de artistas  narcisistas, enfermos  de si mesmos.

 

Ata a cachola!...cap II

Ata a cachola,  si....

De tantas cousas...

 

Ata a cachola...Cap I

I

Sí, ata os mesmísimos grelos....

De carrexar  persoas ,animais e cousas que xa non pertencen ao 

 presente.

Rémoras do pasado, trastos vellos, afectos desafectos, relaciónS descompensadaS  , conversas aburridas, vampirismos de todo tipo, oportunismos e toxicidades varias (propias e alleas),  dialécticas baleiras que non levan a ningures...

Farta.

Soltando lastres.

Lixeireza.

Non se pode voar cunha cesta chea de grelos na cachola.

Lixeireza para os tempos novos.

Voltemos á nosa lúa, que tampouco  

será xa  a mesma..

.

 

A TABERNA DE GALIANA

  

 

Ahora estoy rematando "La taberna", y vuelvo a lo mismo... 

Es la historia de una taberna que no existió, pero que la gente, alguna gente, encuentra cosas que dice las conoció -las supo- en la taberna de Galiana.Suponed que hay un camino que va por el mar, de Galicia a Bretaña -a la Grande y a la Pequeña Bretaña, a la del rey Artús y a la del vizconde de Chateaubriand-, Suponed que en el camino, en un lugar donde las ver­des olas se comban como una colina, está la taberna de Galiana. Suponed que los fantasmas celtas y toda la gente del sábado aposentan allí y pagan portazgo. Suponed que un sábado cualquiera yo, desde una pequeña ventana, veo entrar y salir los huéspedes. Suponed que cuando entra la demoi­selle de Batz, mi corazón se apresura y me vienen a los labios turbadas y cálidas palabras de amor.

La taberna de Galiana, con su enseña del buey borracho -casi un buey portugués de cuerna amplia y palma-, era muy visitada por los viaje­ros que iban de Bretaña a Galicia por el camino de los mares. En la taberna de Galiana hacían los viajeros la última noche de su romería. Se dice que bajo la enseña del buey borracho la taberna tuvo, desde la más remota antigüedad, fama extraordinaria y que era cosa corriente que en ella acon­tecieran prodigios. El dueño era un orensano, el Casalón, gordo y reidor, hablador empedernido, algo bebido siempre y buen cristiano. Estaba casa­do con una moza bretona, hija de un senescal". Cunqueiro, La voz de Galicia, 1953

Recupero unha nota publicada no nº 72 da Revista Grial en 1981, titulada "A TABERNA DA GALIANA"

Había unha chea de tempo que Cunqueiro viña matinando en escribir unha novela con este título, que lle adicaría a Ramón Piñeiro. Pensou moito nela, e tivo sempre o propósito de lle dar remate antes de que a sua doenza se agravase máis. Un día, respondendo a este anceio seu, púxose a teclear na máquina o enceto da narración. Mecanografiou o primeiro folio, e non pasou de ahí. Inda que, en varias ocasións, tencionou reanudar o traballo, nono conseguiu. O mirar enfeblecido dos seus ollos impediullo.

Pra coñecemento dos leitores de GRIAL e dos que se interesen pola obra cunqueirana, reproducimos a seguido as frases mecanografiadas coas que encetou o libro que non chegaría a continuar.

A taberna da Galiana estaba á metade do camiño. Pro non sei decir á mitade de cál camiño, de ónde a ónde. Cando lle preguntaba a algún que eu coidaba que debería saber de cál parte caía a taberna da Galiana, soía responderme que de parte de lonxe, que era como non contestarme nada. Tamén preguntei si quedaba á man dereita ou á esquerda, e respondéronme que asegún pra onde fora. Viaxeiros que iban e viñan dos diferentes mundos, todos se atopaban na taberna de Galiana. Eu cheguei a pensar que estando na mitade dun camiño, pois estaba na mitade de todos os camiños. Decíame que si eu saía de viaxe, fose cal fose o meu destino, que de seguro que pasaba pola taberna da Galiana. Querendo saber si estaba nun alto ou nun baixo, un a quen llo preguntei contestoume que asegún se mirase. Tampouco me decía si a casa era grande ou pequena, si estaba soia ou había outras perto dela.
-Ten un saído grande cercado de loureiro. Hai unha fonte cun pilón pra o gado. Hai un mazaeiro. Hai unha mesa de pedra. Hai no fondal da horta un pombal redondo, mui encalado...
-¿El como saberei eu que cheguei á taberna da Galiana?
-¡Pola risa dela, home!, díxome un vello que pasou, anoitecendo, por diante da miña porta, e a quen lle ofrecín un codo de pan. Era pequeno, afiado de cara, cubríase cun sombreiro vello e levaba na man dereita un maletín de pel negra. O que máis chamaba a atención del era o gabán, que llo fixeran prás medras, un gabán verde, longo que case lle arrastraba polo chan. Tiña os ollos azúes, e uns dentes mui brancos.
-¡Xa a escoitarás rir ás gargalladas!
Deulle unha dentada ao pan e sorriume.
-¡Tendes bon trigo por aquí!

Eu quedei cavilando na risa de Galiana. Nova non podería ser, porque eu conocera xente que estivera naquela taberna sua e xa morrera de vella. Podería ser que houbese habido unha Galiana que xa finou, e logo veu unha filla, que será vella, e agora hai unha terceira Galiana, que será aínda moza, e será a que rí ás gargalladas. Esta Galiana moza, rindo, rindo, foi a que me quitou o sono. Eu acaroábame a aquela memoria na noite. Desque me vira entrar xa se puxera por min, pasando por diante da miña cara aquele brazo tan branco pra encherme o vaso de viño.


A última nova literaria que temos da taberna da Galiana é na novela curta "Arnoia, Arnoia" de Xosé Luís Méndez Ferrín. Nela dase conta de que na taberna, que xa é de seu unha encrucillada do mundo que coñecemos co trasmundo (ou trasmundos), hai un espello que tamén é portal cara outras realidades.

ILUSIÓN E REALIDADE. Cunqueiro and me.

ÁS veces as ilusións fanse realidade.

Outras, non.

 

 

Un día recibín por sorpresa unha proposta tan ilusionante como irreal....

 

Alguén veu nas redes os meus debuxos de persoaxes de Cunqueiro e gustou deles. 

A proposta consistía en participar, coas miñas ilustracións, nun proxecto de musealización da casa natal de Cunqueiro en Mondoñedo. A equipa estaba integrada por un arquitecto, unha catedrática de literatura, un deseñedor gráfico e , por último, servidora e as súas criaturas inspiradas nas obras de Don Álvaro.

Sentía que aquilo quedábame grande. Tamén sentía que non merecía tal agasallo do destino, habendo , como hai en Galiza, tan bos ilustradores e ilustradoras e artistas en xeral. Pero é tal a paixón que sinto por este autor e a súa obra que aceptei , inxenuamente, formar parte deste grupo de traballo e deste marabilloso proxecto. 

Foi a concurso e despois de moito tempo agardando a resolución do mesmo, a  teimuda realidade impuxo a súa tiranía e alí quedou, no caixón dos soños incumpridos.

 

 

Días pasados quixen ir alí. Ver que fora da miña ilusión...

 ...Pois UNHA ENORME DESILUSIÓN . 

Non me gustou nada o resultado. Por moitas razóns , pero sobre todo , porque non se respira Cunqueiro por ningures. Un resultado  gris, carente de imaxinación . 

A casa é moi bonita, cunhas vistas extraordinarias á praza e á catedral pero a atmosfera orixinal na que Cunqueiro desenvolveu a súa actividade literaria tamén  está ausente .

Se cadra fora preferible respetar os espazos da intimidade creadora do escritor , fieles ao que foron na realidade ( onde por suposto non pintan nada nin  un restaurante nin unha cafetería) e adicar outro espazo diferente  ao inagotable universo de Cunqueiro.

Non o sei  .

Só sei que o Gatipedro, o bolimarte, o sorisco falador, a serea Venadita, o tordavisco, Tristán, o emperador da China, Sari e Sinbad, e demais familia,  saímos da Casa Museo de Cunqueiro tristocos e co rabiño entre as pernas.

Literatura e intereses partidistas non casan ben.

 

https://www.farodevigo.es/sociedad/2019/03/01/cesar-cunqueiro-acude-hoy-inauguracion-15763243.html

 

A CASA DAS MOURAS

                                      
                                             https://acasadasmouras.blogspot.com/

Lavinia Fontana

ÉRASE UNHA VEZ ( revisado , porque nada aguantano paso do tempo. Nin sequera os contos )

Couperin - Solo de arpa





Hai moitos anos, antes de que o tempo fora tempo e cando as cousas  podían ser ou non ser, a meiga  Cronopiana , vivía , casi feliz, nunha antiga e fermosa árbore. 



Foi herdanza dos seus antepasados e  Cronopiana coidaba a súa casa con  amor e gozaba e agradecía todo o que a árbore lle ofrecía. 

Desde nena tiña unha  inquedanza: gardaba nunha caixiña un anaco de mapa que a súa nai lle entregara antes de morrer e tódolos días lembraba con emoción as súas últimas palabras: 

“Querida filla, marcho que teño que marchar. Só quero que sempre conserves esta caixiña. A árbore na que ti agora vives, oculta un tesouro. Deberás atopar os outros anacos dispersos polo mundo e unha vez que os xuntes poderás conseguir o tesouro e vivirás feliz para sempre”.



 Cronopiana pediu axuda aos paxaros que voaron por todo o mundo espallando a mensaxe. 



Un día , cando a meiga varría as follas secas, chegaron pola porta unha morea de  personaxes extravagantes . Traían unha caixiña de nácar, similar á que ela posuía.
 Decidiron celebrar aquel encontro cunha gran festa baixo a árbore.
 De súpeto , todos e todas sentiron nos seus corazóns unha profunda ALEGRÍA. 

Non foi necesario abrir as caixiñas e compoñer o plano.
Alí estaba o tesouro.



Cando despertaron , o tesouro seguía alí.

 Cronopiana seducindo ao príncipe de Bichimelandia.

A meiga  Cronopiana despois do bico desenfeitizante que a converte en fada

A duquesa de "Míramenonmetoques" charlando amistosamente co mago de Xerusalén. No espello, as fadas Coralia e Maruxa , unidas polo reflexo, observan a escena.

O cabaleiro "Ferdinand Corazón de León" acariciando ¿amorosamente? ao
 meigo de Xerusalen. Desde o espello, unha mirada baixo un sombreiro
observa todo.

.

As fadas Maruxa e Coralia a piques de saír voando entre libélulas e volvoretas . En direccións opostas pero cara a un único destino: ELAS mesmas.

O mago de Xerusalén namorando á nínfula dos bosques.

A nínfula dos bosques,  despois de aceptar as proposicións deshonestas do meigo de Xerusalén.

"As rexoubonas" seguen observando desde o outro lado do espello.

A autora espiritual deste relato en pleno proceso creativo.

Cando despertaron, o tesouro aínda estaba alí.