"A imaxe é o vehículo da emoción, é a súa enerxía, e con ela facilítase o acceso á consciencia, é dicir, que toda emoción é factible de transformarse nunha imaxe. Toda imaxe conforma un acto creativo e é por iso que o inconsciente fundamenta a creatividade"
C.G.Jung

“Desde el punto de vista espiritual, el viaje no es nunca la mera traslación en el espacio, sino la tensión de búsqueda y de cambio que determina el movimiento y la experiencia que se deriva del mismo”.
“En consecuencia
estudiar, investigar, buscar, vivir intensamente lo nuevo y profundo, son modalidades de viajar o, si se quiere, equivalentes espirituales y simbólicos del viaje”.
J.E. Cirlot

sábado, 13 de noviembre de 2010

DA ÉTICA A ÍTACA





Dedicado as profesoras e os nenos e nenas protagonistas deste proxecto, con todo o meu respeto e admiración porque están creando unha NOVA ESCOLA que xa non separa a cabeza do corpo.
Parabéns.

CADERNO DE BITÁCORA
Teño o grande pracer de comunicar que a miña minitripulación , as miñas compas de travesía e eu mesma , a serea capitana , estamos xa avistando terra :

¡¡¡¡¡TERRAAAAAAAAA ÁÁÁÁ VIIISSSTAAAAAA!!!!!

ÍTACA xa está aí :

Dicía o grande poeta Pessoa:
“Sentir é crear.
Sentir é pensar sen ideas, e por iso sentir é comprender, visto
que o Universo non ten ideas.
Aínda que pareza estraño, é posible oír cos ollos, ver cos oídos,
ver e escoitar e tocar aromas, sentir o gusto das cores e sons,
escoitar sabores, e así indefinidamente.”

Este proxecto presentouse como unha viaxe cara á arte a través
dos sentidos: SENTIR PARA CREAR. Intentamos potenciar á
sensibilidade innata dos nenos e nenas co obxectivo de canalizar
todas esas experiencias sensoriais e expresalas co que Malaguzzi,
tan certeramente, chamou as “Cen linguaxes dos nenos”.

Cremos que para que agrome esta creatividade e sensibilidade
innata é necesario abonar o terreo, crear un clima, unha atmosfera
axeitada na que poder traballar. Isto é o gran acerto, desde o
meu punto de vista, da filosofía reggiana: unha nova escola que
escoita máis e fala menos e que lle dá prioridade ao hemisferio
cerebral dereito, o intuitivo e holístico, fronte ó esquerdo,
verbal e lóxico, tradicionalmente máis valorado.

O mar foi o nóso centro de interese. Tocamos, ulimos, vimos,
escoitamos, degustamos o mar. É unha realidade coñecida para eles.
Nós só os invitamos a que este acercamento fose más intenso ,
particularme co tacto e a vista. Texturas e cor foron a materia
prima do seu traballo creativo.

Esta exposición é a nosa ÍTACA, o destino final dunha viaxe
artística chea de peripecias e moi enriquecedora e ilusionante non
só para os nenos e nenas , senón para todos e todas os /as que
participamos neste proxecto.
A creatividade destes nenos aportoume máis a min do que eu a
eles .O resultado é este diálogo creativo que tendes ante vós.

Mónica P. Montero


(Texto incluído no díptico de presentación)

O resultado (fotografías da exposición) será presentado por entregas despois da inauguración.


Lluis Llach - Itaca






11 comentarios:

  1. Es muy cierto que los adultos podemos aprender mucho de los niños. Es cuestión de querer hacerlo, de prestarles toda nuestra atención y observarlos con respeto.
    Feliz arribo a Ítaca, Capitana Serea!
    Muitos beijos de espeijos.

    ResponderEliminar
  2. El viaje fue feliz, muy feliz. Un curso entero lleno de aventuras y peripecias.
    Vimos cíclopes, sirenas, lestregones, ninfas...y cronopios , muchos cronopios.


    Ya somos ricos.

    Los niños , sus profes y yo, ya sabemos lo que significan las Ítacas.
    Ya somos ricos por todo lo que hemos ganado en el camino.

    Muchas gracias , Alicia. ¡ojalá que tú pudieras estar aquí!


    Cuando emprendas tu viaje hacia Ítaca

    debes rogar que el viaje sea largo,

    lleno de peripecias, lleno de experiencias.

    No has de temer ni a los lestrigones ni a los cíclopes,

    ni la cólera del airado Posidón.

    Nunca tales monstruos hallarás en tu ruta

    si tu pensamiento es elevado, si una exquisita

    emoción penetra en tu alma y en tu cuerpo.

    Los lestrigones y los cíclopes

    y el feroz Posidón no podrán encontrarte

    si tú no los llevas ya dentro, en tu alma,

    si tu alma no los conjura ante ti.

    Debes rogar que el viaje sea largo,

    que sean muchos los días de verano;

    que te vean arribar con gozo, alegremente,

    a puertos que tú antes ignorabas.

    Que puedas detenerte en los mercados de Fenicia,

    y comprar unas bellas mercancías:

    madreperlas, coral, ébano, y ámbar,

    y perfumes placenteros de mil clases.

    Acude a muchas ciudades del Egipto

    para aprender, y aprender de quienes saben.

    Conserva siempre en tu alma la idea de Ítaca:

    llegar allí, he aquí tu destino.

    Mas no hagas con prisas tu camino;

    mejor será que dure muchos años,

    y que llegues, ya viejo, a la pequeña isla,

    rico de cuanto habrás ganado en el camino.

    No has de esperar que Ítaca te enriquezca:

    Ítaca te ha concedido ya un hermoso viaje.

    Sin ellas, jamás habrías partido;

    mas no tiene otra cosa que ofrecerte.

    Y si la encuentras pobre, Ítaca no te ha engañado.

    Y siendo ya tan viejo, con tanta experiencia,

    sin duda sabrás ya qué significan las Ítacas.

    K. Kavafis

    ResponderEliminar
  3. Mónica, queridísima Mónicacronopia, es un sueño, es un paraíso el lugar donde vives, y sublime lo que haces con tanto pequeñito en tus manos.
    Qué bendición la conciencia que tienes de ello.
    Cuando yo trabajé con niños (uuuuuuuuuu hace mil años...)
    era yo tan niña y tan inconciente como ellos. Todo lo que medio tenía en mi cerebro eran puras teorías. Y digo "medio tenía" porque, en aquellos tiempos, yo era muy desordenada, desidiosa, y perezoza para el estudio. Lo único que tenía claro estaba en mi corazón: AMABA A LOS NIÑOS.
    Pero también amaba la pintura y el teatro.
    Y ahora que lo veo, me doy cuenta de que he hecho un revoltijo con todos mis amores!
    Pues bien, ya los he metido en una maleta y he partido a Ítaca.
    Como dices tú y el bello texto de Kavafis que me has compartido, iré sin prisas, sin temores, disfrutando todo lo que vea y dando gracias a la vida por rodearme de tantas criaturas hermosas como esta cronopiasirena llamada Mónica.
    Yo también quisiera estar ahí, dentro de esa barquita, Capitana Serea...
    Ah, y no sabes lo que me gusta "oirte" decir mi nombre. Estoy loquilla, jeje, pero es cierto. (¿Que me gusta oirte decirme Alicia? ¿o que estoy loquilla? ummmm... las dos cosas.)
    Bikos de mikos.

    ResponderEliminar
  4. "Cuentan que Ulises, harto de prodigios,
    Lloró de amor al divisar su Itaca
    Verde y humilde. El arte es esa Itaca
    De verde eternidad, no de prodigios."
    Sólo una estrofa del poema Arte Poética de Borges, que habla de lo mismo que tú.
    Besos de madrugada!

    ResponderEliminar
  5. Has dado en el clavo, Graciela.Siempre lo haces.
    Kavafis, Homero...
    Faltaba Borges.

    Me encanta este poema. El 17 de maio lo transcribí en lalunaquesemece (Río Arnoia).

    Ahí va de nuevo:

    ARTE POÉTICA

    Mirar el río hecho de tiempo y agua
    Y recordar que el tiempo es otro río,
    Saber que nos perdemos como el río
    Y que los rostros pasan como el agua.

    Sentir que la vigilia es otro sueño
    Que sueña no soñar y que la muerte
    Que teme nuestra carne es esa muerte
    De cada noche, que se llama sueño.

    Ver en el día o en el año un símbolo
    De los días del hombre y de sus años,
    Convertir el ultraje de los años
    En una música, un rumor y un símbolo,

    Ver en la muerte el sueño, en el ocaso
    Un triste oro, tal es la poesía
    Que es inmortal y pobre. La poesía
    Vuelve como la aurora y el ocaso.

    A veces en las tardes una cara
    Nos mira desde el fondo de un espejo;
    El arte debe ser como ese espejo
    Que nos revela nuestra propia cara.

    Cuentan que Ulises, harto de prodigios,
    Lloró de amor al divisar su Itaca
    Verde y humilde. El arte es esa Itaca
    De verde eternidad, no de prodigios.

    También es como el río interminable
    Que pasa y queda y es cristal de un mismo
    Heráclito inconstante, que es el mismo
    Y es otro, como el río interminable.

    ResponderEliminar
  6. La vuelta, sí, a la plaza del mercado.
    Besos.

    ResponderEliminar
  7. Pues me alegro mucho de encontrarte yo a ti de nuevo en la plaza del mercado ¿a cómo va la palometa?
    Un beso grande.

    ResponderEliminar
  8. Oye, oye ...¿fresca yo? ....mmmmm creo que aquí va haber más que palabras.
    Ahhhhh, valeeee, la palometa. Fresca , fresca.

    Ojalá que haya más que palabras y podamos vernos algun día, querida.

    Tenemos tanto que hablar mirándonos de frente...

    En fin, lo que ha de ser será .

    ResponderEliminar
  9. Sí.
    Más besos (frescos, congelados y pasteurizados)

    ResponderEliminar

Moitas grazas.