"A imaxe é o vehículo da emoción, é a súa enerxía, e con ela facilítase o acceso á consciencia, é dicir, que toda emoción é factible de transformarse nunha imaxe. Toda imaxe conforma un acto creativo e é por iso que o inconsciente fundamenta a creatividade"
C.G.Jung

“Desde el punto de vista espiritual, el viaje no es nunca la mera traslación en el espacio, sino la tensión de búsqueda y de cambio que determina el movimiento y la experiencia que se deriva del mismo”.
“En consecuencia
estudiar, investigar, buscar, vivir intensamente lo nuevo y profundo, son modalidades de viajar o, si se quiere, equivalentes espirituales y simbólicos del viaje”.
J.E. Cirlot

martes, 25 de mayo de 2010

É ELA. É LAILA _LILAS


É Ela .
É Laila_lilas.
Leliadoura, Cronopia e Contadora de historias.
Como a serea Mariña, pertence a unha antiga estirpe de narradores emparentados con Sherezade. Pero Ela non é serea , senón muller que soña con transformarse en Cronopia algún día.

Laila_lilas non podía faltar neste "CADERNO DE ANOTAR A VIDA". Somos moi distintas pero un día descubrimos que sabíamos de memoria os mesmos parágrafos de Rayuela . Iso uniunos para sempre.

Ela non escribe, fai encaixe de palillos coas palabras. Ler a miña amiga é un pracer comparable a comer chocolate: é delicioso e engorda...a sensibilidade.

Só traballamos xuntas unha vez: hai tres anos fíxenlle este cartel para presentar o seu novo libro .

Agardo poder ilustrar algunha das súas historias no futuro.


"Sou eu

Sou fraca, as estações abanam-me e levam-me a onde querem. Se é outono amorrinho no sofá com copa de vinho, talvez charuto e sempre livro. Um espectáculo, um quadro, um tópico mais duma vida cheia de tópicos. Se é inverno faço o mesmo mas com um cobertor encima. E no canto de copo de vinho farto-me de antidepressivo chocolate.

Na primavera, a gente sabe, é um vir e ir continuo. Uns dias no cumio do monte, a gritar a felicidade porque não cabe dentro; outros, fazendo mergulho pola nostalgia e lamentando ter o que tenho e não ter o que desejo. Outro quadro tão parecido consigo mesmo. Outro tópico de entre os tópicos.

Sou forte, dou-lhe sempre a volta as estações. Sou capaz de gritar a felicidade no inverno e amorrinhar no verao. Apanhar a nostalgia aí bem onde lhe doi, olhá-la bem enfrente com a confiança que dão os muitos anos compartidos e ensinar-lhe os dentes. Não lhe tenho medo.

Sou tão predezível. Não é que sempre faça o mesmo ou que sempre tenha os mesmos pensamentos, dúvidas, confortos... Não. É que tenho o de toda a gente. Já li o roteiro em milheiros de filmes e em centos de livros. Já sei o que sucede. Agora são os 34 e toca sentir desta maneira, desfazer as malas por fim e guardar a roupa. Talvez deixar o saco-cama no carro para agarrar-me um tempo mais à juventude. Mas depois dos 34 virão os 35 e será... como toda a gente.

Não, não sou nada original. Mas olho-me no espelho e sou capaz de suster-me a olhada. Há algo nessa imagem que me satisfaz, algo de repetido, de visto, de predezível.

Sou eu... tão humana."

Se queredes comer máis chocolate : http://geografiaoral.blogs.sapo.pt/



Marful - Menina






15 comentarios:

  1. Monikiña, preciosa cronopita!!! Hola!!! Qué lástima no poder comprender todo lo que nos cuentas de tu amiga Raquel. No sé por qué hay veces que se me dificulta más entender el galego. Pero, bueno, visité su espacio. Y, oh, sorpresa, está en portugués. A pesar de ello, logré captar que, de verdad, son hermosos encajes de bolillo sus textos! No supe cómo anotarme para seguirla. Por lo pronto, la aparté en "mis favoritos".
    Del cartel que hiciste para ella se me hace muy interesante toda la simbología, y con ese sello tan tuyo, tan hermosamente cronopio...
    Muchos, muchos besos!!!!

    ResponderEliminar
  2. Hola "amenazante dama silente!.
    Encantada con tu visita, Amelie.

    ResponderEliminar
  3. Traducido ,con cariño, para mi amiga meXicana:

    Es ella.Es Laila_lilas.
    Leliadoura, Cronopia y Contadora de historias.
    Como la sirena Mariña, pertenece a una antigua estirpe de narradores emparentados con Sherezade. Pero Ella no es sirena , sino mujer que sueña con transformarse en Cronopia algún día.

    Laila_lilas no podía faltar en este "CUADERNO DE ANOTAR LA VIDA". Somos muy distintas pero un día descubrimos que sabíamos de memoria los mismos párrafos de Rayuela . Eso nos unió para siempre.

    Ella no escribe, hace encaje de bolillos con las palabras. Leer a mi amiga es un placer comparable a comer chocolate: es delicioso y engorda...la sensibilidad.

    Sólo trabajamos juntas una vez: hace tres años hice este cartel para presentar su nuevo libro .

    Espero poder ilustrar alguna de sus historias en el futuro.

    *LELIADOURA:

    -Dícese de aquel individuo o individua que haya desarrollado su labor docente (o indecente) en el Instituto de Secundaria conocido con ese nombre.

    - No cualquier individuo /a puede ser Leliadoura/o, aunque haya trabajado allí.
    Algunos/as son Leliadouros /as completos y otros parciales. Otros no se han leliadourado nada.

    - La palabra Leliadoura tiene su origen en una hermosa cantiga medieval de Pedro Eanes Solaz:

    Eu velida non dormia,
    lelia doura
    e meu amigo venia,
    edoi lelia doura.

    Non dormia e cuidava,
    lelia doura,
    e meu amigo chegava,
    edoi lelia doura.

    E meu amigo venia,
    lelia doura,
    e d’amor tan ben dizia,
    Edoi lelia doura.

    E meu amigo chegava,
    lelia doura,
    e d’amor tan ben cantaba,
    edoi lelia doura.


    Muito desejei amigo
    lelia doura
    que vos tevesse comigo,
    edoi lelia doura.

    Muito desejei amado,
    lelia doura,
    que vos tevesse a meu lado,
    edoi lelia doura.

    Leli leli, par Deus, leli,
    lelia adoura,
    ben sei eu que non diz leli,
    edoi lelia doura.

    Ben sei eu que non diz leli,
    lelia doura,
    demo x’é que non diz lelia,
    edoi lelia doura.

    Pedro Eanes Solaz, Cantiga de amigo

    ResponderEliminar
  4. Que emoçom!! O meu encontro contigo, cronópia adorada, fixo-me mudar muitas cousas, ajudou-me a ver a vida desde mais lugares, e, sobretudo, acarinha-me com um constante sentimento de amizade e amor. Que podo dizer? Desde o meu silêncio literário dos últimos tempos, desejo encontrar as palavras apropriadas para que as ilustres, seria uma ilusom que voltáramos a coincidir nisso. Desde o meu silêncio literário último encanta-me ter este recanto como espectadora e leitora, desfrutar da vossa arte.
    Por isso, obrigada, e polo privilégio de ser okupa no teu blogue.

    ResponderEliminar
  5. AGORA ESTA MELLOR!!!! PERFEITO!!!!! Muchísimas muchisisísimas y muchisisisisisisismísimas gracias, fermosísima Cronopia!!!! Bicasso de Picasso, jejeje

    ResponderEliminar
  6. Ains Mónica, que maravillosos recordos me trae ese cartaz, esa noite, a da presentación do libro da nosa Raqueliña, foi un momento totalmente máxico, creo que para todas nós, tanta arte concentrada nunha hora (o preciosisimo diseño de Mónica, a miña amiga a que pinta, a dozura da voz de Maru, a miña amiga a que canta, e a maxia e a palabra precisa e exacta que sempre atopa Raquel, a miña amiga a que escribe), dende logo se a riqueza se mide pola calidade dos amigos, Bill Gates o meu lado é pobre. Ese día foi un día totalmente leliadouro, e enriba tinguido de verde esperanza.

    E se me permitides, vou poñer un pequeno anaco dun dos relatos que hai no libro, hai moitos momentos máxicos, pero este a min chegoume especialmente.

    "O día que Jeremias ergueu a cabeça para olhar enteiras as maos fazia un dia radiante. Na realidade, era un dia qualquer, mais perto da nuvem e da chuva que de qualquer outro fenómeno meteorológico. Mas ninguém pode discutir com Jeremias que aquele nom era um dia radiante. Ele ergueu a cabeça e demorou uns longos minutos em ver algo porque a luz do sol o deslumbrava. Ser deslumbrado por um sol que atravessou nuvens de chuva e poluiçcom é a prova mais inconstestável de que Jeremias estava apaixonado"
    (El día que Jeremías levantó la cabeza para mirar enteras las manos hacía un día radiante. En realidad, era un día cualquiera, más cerca de las nubes y la lluvia que de cualquier otro fenómeno meteorológico. Pero nadie puede discutir con Jeremías que aquel no era un día radiante. El levantó la cabeza y tardó unos largos minutos en ver algo porque la luz del sol lo deslumbraba. Ser deslumbrado por un sol que atravesó nubes de lluvia y polución es la prueba más incontestable de que Jeremías estaba enamorado)

    Mónica e Raquel ademáis dunhas Artistas con maiúsculas, son tan xenerosas e boas amigas, que ata queren a unha terráquea coma min, que no seu momento non disfrutou de Rayuela (teño pendente a débeda de releela, a ver se este verán saldo esa débeda)

    Biquiños a moreas as dúas, e sempre grazas por deixarme compartir e disfrutar da vosa máxia.

    ResponderEliminar
  7. ¿Pitáronche os oídos Hipatia?.

    Esta tarde estiven físicamente coa nosa Raquel.Invoqueina no blog e a forza da invocación propiciou que estiveramos xuntas físicamente.

    Estou asustada dos meus poderes: o outro día picoume unha faneca brava na praia e co poder da mente conseguín anular a dor.Penso con forza na xente , e " zas, aparece ó meu lado".Falamos de ti, e zas, apareces no blog.¡que maravilla1.¡cantas conexións! Realmente , "a casualidade é o menos casual das nosas vidas".Ó mellor é que me estou facendo maior e estou perdendo un pouco a cabeza (xa nunca a tiven no seu sitio...)

    Pois sí, falamos da nosa Hipatiascousascomoson, da súa impecabilidade, da súa empatía, da súa honestidade, da súa firmeza de carácter...
    en fin, que no te queremos nada.Pero nada de nada.

    ResponderEliminar
  8. De nada, Alenkota, cuando no me entiendas, yo te traduzco, guapa. Pero recuerdámelo, que se me va la olla (esa en donde hierven las ideas) y me olvido.

    Biquiños e bicasos,moitos, moitos , moitos.

    ResponderEliminar
  9. Yo también me pierdo un poco con el idioma, pero sólo con este diseño del cartel y saber que ambas recitan "Rayuela", ya estoy como en mi propia casa.
    Este cartel-collage me parece muy artístico, me encanta el mapa
    que has integrado en la figura femenina y los viajes que salen de su cabeza!Un placer visual!
    Es totalmente sureealista, una amiga de ensueños!
    En cuanto a Rayuela...no tengo palabras para decirte lo que representa para mí: hay capítulos que los leería cien veces y no me cansaría. ¿Has escuchado algunos en la voz del Cronopio Mayor, nuestro querido Julio? Son muuuyyy bellos en su boca, con su voz tan personal e inolvidable!
    Besos desde la quinta casilla de la Rayuela!

    ResponderEliminar
  10. Hola Mónica, cariño!

    Me repito, como mis dos amigas... pero me he perdido un poco con el texto... aunque la idea está totalmente clara y el dibujo, que no necesita idiomas, es una delicia!

    Siento no haberte visitado antes, pero ando un poco liada... aunque aprovecho para decirte que me encantó Cortázar y su cuentecito lindo!

    Biquiños amiga mía!

    ResponderEliminar
  11. ai ai ai, se eu sempre digem que a verdadeira arte está na verdade, e para mim Hypatia é a verdade, e nom há mais que dizer.
    nom é que te queiramos, é que é impossível nom querer-te.
    saudades dos nossos encontros, os reais, espero por um com fruiçom
    bjs

    ResponderEliminar
  12. Para Carmiña e como resposta ó comentario de Raquel:

    FORTE EST VINUM, FORTIOR EST REX,FORTIORES SUNT MULIERES .SUPER OMNIA VINCIT VERITAS

    Esta inscripción aparece no arquitrabe da Rosslyn Chapel, en Edimburgo, unha capela gótica do s. XV relacionada cos templarios.

    Foi o escenario do best seller de Dam Brown, O Código Da Vinci (novela, que por certo , négome a ler).

    Está plagada de simboloxía masónica e templaria . Estiven alí o verán pasado e podo asegurar que é un espazo máxico, cheo de misterio e moi fermosa. A lenda di que nela está escondido o Santo Grial e a cabeza de San Xoan Bautista.

    Entre outras curiosidades, (plantas de millo, anxos e demos, ritos masónicos) aparece esta inscripción.




    "Wine is strong, a king is stronger, women are stronger still, but truth conquers all"

    "O viño é forte, o rei é máis forte, as mulleres son fortísimas pero a VERDADE vence a todo".

    "El vino es fuerte, el rey es más fuerte, las mujeres son fortísimas pero la verdad vence a todo"

    ResponderEliminar
  13. Para mis amigas del mundo (Graciela, Alenka,Joy, Mavi, Li, Amelia, Carmen,Mermaid,Tati...): a partir del próximo post, inauguraré los comentarios con una traducción de los textos que escriba.

    Realmente sois muy amables por seguir viniendo a pesar de las dificultades.

    ResponderEliminar
  14. Es tu gran apertura la que nos atrae...

    Cultivar tu individualidad, pero estar abierta al mundo, te honra!

    Moitos bicos e grazas, guapa

    ResponderEliminar

Moitas grazas.