"A imaxe é o vehículo da emoción, é a súa enerxía, e con ela facilítase o acceso á consciencia, é dicir, que toda emoción é factible de transformarse nunha imaxe. Toda imaxe conforma un acto creativo e é por iso que o inconsciente fundamenta a creatividade"
C.G.Jung

“Desde el punto de vista espiritual, el viaje no es nunca la mera traslación en el espacio, sino la tensión de búsqueda y de cambio que determina el movimiento y la experiencia que se deriva del mismo”.
“En consecuencia
estudiar, investigar, buscar, vivir intensamente lo nuevo y profundo, son modalidades de viajar o, si se quiere, equivalentes espirituales y simbólicos del viaje”.
J.E. Cirlot

martes, 4 de mayo de 2010

CHOVE PRA QUE EU SOÑE...



Levo perseguindo á Cronopia pequena máis dun mes. Igual que Alicia ó coello blanco,son a súa sombra e ando suplicante detrás dela todo o día:

" Anda, faime un debuxiño para o blog"

" Mami, que pesada es. Non teño tempo".

Este é un traballo para clase. Teñen que ilustrar un poema de Uxío Novoneyra. Ela elexiu éste "Chove pra que eu soñe..."


Claudia debuxa pra que eu soñe...


Russian Red - Cigarretes






21 comentarios:

  1. Hai tempo que Isaura me falou do blog. Entro moitos días, ás agachadas. É fermoso, non atopo outra palabra mellor. Claudia, cada debuxo teu me deixa pasmada.

    Noraboa. Moitos bicos, Ana Gloria

    (Tamén hai moito tempo que non escribo en galego).

    ResponderEliminar
  2. Yo no lo escribo, pero he comprendido todo muy bien.
    Claudia tiene un estilo muy personal en sus ilustraciones.
    Es un dibujo muy libre, lleno de fantasía y transmite alegría de vivir. Me gustan mucho los rulos del cabello y el mágico paragüas a lunares. Felicitaciones, a las dos cronopias!

    ResponderEliminar
  3. Claudia este dibujo se sale!!! es precioso!
    un beso de tu prima!

    ResponderEliminar
  4. ¡Hola!

    Un dibujo lleno de encanto y fantasía. Lo veo como una magnífica ilustración para un cuento. Seguro que Claudia tiene la historia que le ha inspirado esta preciosidad. Y si no es hacerla trabajar mucho me atrevería a pedirle que la publicara también:) Este dibujo por sí mismo cuenta muchas cosas.

    Mónica, aunque no te he dejado comentarios hasta ahora, decirte que me encanta tu trabajo y que me ha conmovido la historia de Man, de la que no me he perdido ni un capítulo.

    Felicidades y besos a las dos

    ResponderEliminar
  5. Muchas gracias, Graciela. Nos encantan tus visitas.
    Besos

    ResponderEliminar
  6. Muchas gracias Amara, bellezón , zon ,zon, cómo me alegro de que hayas vuelto a lalunaquesemece.

    Chao
    Bicos
    Claudia and me

    ResponderEliminar
  7. Muchas gracias , Carmen. Nos ha encantado tu visita.
    Besos.
    Claudia y Mónica

    ResponderEliminar
  8. Ana Gloria: ¡que pracer recibirte neste espazo cronopio compartido!.

    ¡que sorpresa tan agradable!

    A Claudia e a min nos encanta que nos visites e nos enche de alegría que disfrutes co blog.

    Xa llo dixen a Carlos o outro día.Ti para min non fuches unha persoa máis das que xa pasaron pola miña vida (e pasaron moitas).Coñecerte foi cambiar a miña percepción das cousas,ser máis consciente da responsabilidade que supón o noso traballo. Nós non salvamos vidas en sentido literal, pero sí podemos axudar a medrar e encamiñar a moitos rapaces e rapazas cara un futuro máis feliz .A escola pode salvalos do arrinconamento social que padecen, pero iso se os profesionais temos sempre os ollos ben abertos e a conciencia de que traballamos cun material moi sensible e delicado :nada menos que seres humanos.

    O Leliadoura semella unha estación de tren onde levamos moitos anos despedindo a xente.Fuches unha das primeiras en marchar e das que deixou unha pegada máis fonda. Despois de ti as cousas xa foron doutra maneira: a túa sensibilidade, o teu amor polos rapaces e rapazas , a túa ética profesional, deixou unha rastro imborrable.

    Bueno, pois iso.

    Que nos sigas visitando e comentando.
    Sei do teu novo libro. Espero que cando veñas por Galicia mo poidas dedicar.

    BICOS

    ResponderEliminar
  9. WoW!!!! Qué alegría!!! Otro dibujo, Claudia!!!
    Es preciosísimo!!! Me encanta tu estilo tan definido y los detalles fantásticos que son sorpresas inesperadas. ¡No nos abandooooooones tanto tiempooooooo!!!! PLIS?
    Gracias, gracias y más gracias por tan bello regalo. Y que siga lloviendo para que continúen los sueños!!! Muchos besos de... ejem, ejem... de leche tibia con miel...

    (Lo lograste, Mónikiña!!!jejeje)

    ResponderEliminar
  10. Qué preciosidad y qué estilo más definido!

    Claudia, no sé qué edad tienes, y da igual, pero tienes un presente lleno de color y de riquezas...

    Felicidades para ti y para tu mami, y moitos bicos!

    ResponderEliminar
  11. Estou moi envidiOOOOOOOOOOOOOOOOsa. Bicos para as artistas, e un aperta para sara.
    Bueu

    ResponderEliminar
  12. Anónima Isaura. Sara é a máis artista desta casa.Acábolle de dar a túa aperta e di , literalmente, que grazas polo teu cariño, que te quere moito e unha pregunta ¿que tal os teus fillos?¿creceron moito?.
    Tamén di que te desexe un bo día. Segue decindo cousas pero xa non transcribo máis porque xa non cala.

    Bicasos a ti a Javi e ós nenos.

    ResponderEliminar
  13. Alenkikirica , lo conseguí. Mi trabajo me costó ,no te creas. Por fin el conejo blanco me hizo caso y me dio un dibujito. A ver si ahora la convenzo para darle una voltereta a esta historieta y cambiar el diseño del blog.

    Tiene algunos dibujos , que a mí me encantan, pero como son del año pasado , ella considera que no son suficientemente buenos para publicar.
    Claro,un año para ellas es mucho, porque se producen muchos cambios, en la forma de ver el mundo y en la manera de representarlo.

    Bueno, estoy muy parlanchina (por cierto ¿los chinos parlan tanto?).
    Déjemos a los chinos, que no está el horno pa bollos.Que se lo digan a tu Paz Guatita.

    ResponderEliminar
  14. Hola Joy. Contestando a tu pregunta , Claudia tiene 14 años.

    Nació con un lápiz en la mano.Siempre le gustó expresarse por medio del dibujo.Le pasa lo mismo que a mí,: piensa pintando y pinta pensamientos,emociones,sueños...

    En algún momento yo dije que me sentía una mala imitadora de Man.Otra maestra para mí es la Cronopia pequeña.Aprendo constantemente de ella.

    ResponderEliminar
  15. Clau te lo dije ya hace mucho tiempo, eres una ilustradora fantástica, en cada nuevo dibujo te superas a tí misma aunque no sea ese tu objetivo, sino que es algo innato en tu creación.¿Sabes?...
    "la imaginación tiene el poder de cambiar el mundo" y este mundo necesita mucha gente como tú.
    Un besote "amor".

    ResponderEliminar
  16. Claudia, que lindo dibujo!!! me encanta lo que haces... transmiten tanto que se puede estar horas mirándolos... realmente es un placer ver lo que dibujas
    Felicitaciones!
    besos, mavi

    ResponderEliminar
  17. Muchas gracias, Marigaila y Mavi por vuestros comentarios, me animan mucho a seguir dibujando (aunque para animarme ya está mi madre).
    Bicos,
    Clau

    ResponderEliminar
  18. Fabulous
    I
    like
    Your
    Work
    good
    creations

    ResponderEliminar
  19. Thank you very much, welcome to our blog, Skizo.
    Clau

    ResponderEliminar
  20. Desde siempre supe que eras una verdadera artista, desde ya, solicito ser tu representante porque tú, niña preciosa, tienes muuuuuuuuuuuuucho futuro. Este dibujo es espectacular y seguro que no has invertido mucho tiempo porque las cualidades innatas se reflejan en un "pis pas". Bicos enormes para ti y abrazos de oso para tu mami.

    ResponderEliminar
  21. ¿ QUETZALLI CUMPLIDO,QUIZÁS? ¿MADRE Y MUJER DE MELENUDOS?
    UMMMMM, CREO QUE SÍ.
    GRACIAS QUETZALLI
    CLAU Y MÓNICA

    ResponderEliminar

Moitas grazas.