"Si. O conto hai moito tempo que rematou , pero cando despertei o meu reflexo aínda estaba alí."
  | |
| Obras de Delvaux |
Estamos ante unha nova fase da lúa : nin crecente, nin minguante, nin chea, nin nova.
E a fase lúa/espello.
Eu e o meu reflexo.
A lúa e a súa cara oculta.
Soedade que rima con verdade.
Tan só ELA I EU.
Fronte a fronte..
( e algún outro despistado/a que cae por aquí)
Lembro cando esta lúa era nova. Igual que Narciso chamaba a Eco, así buscaba eu o meu reflexo nos outros, mendigando migallas de atención aquí ou acolá, co meu, tan característico, pudor exhibicionista.
Xa non (ou non tanto, creo ).
Seguen sendo benvidos/as os /as navegantes que chegan a estas costas pero agora non os necesito. A serea xa non canta ou, se o fai, e polo puro pracer de escoitarse a si mesma.
“Nin seducir nin ser seducido”. (ou si?).
Mal que me pese , unha segue sendo un catro e xa se sabe de que pé coxeamos os catro.
A lúa agora ten vida autónoma. Fala na súa propia linguaxe, cunha gramática dos soños que non deixa de sorprenderme. A súa voz ven da cara oculta , o meu inconsciente, supoño. Un libro aberto cheo de mensaxes alquímicas. As veces son enigmas que tardo días en resolver. Outras son lóstregos que enchen de luz situacións cotiáns.
A lúa foi unha porta aberta cara outras espazos desto que eu son.
Xa non hai marcha atrás.
Tras cada porta hai moitas máis esperando ser abertas.
Seguirei alimentando a este animal lunático. O meu dinosaurio verde e escuro.
Da moito máis do que pide.
