"A imaxe é o vehículo da emoción, é a súa enerxía, e con ela facilítase o acceso á consciencia, é dicir, que toda emoción é factible de transformarse nunha imaxe. Toda imaxe conforma un acto creativo e é por iso que o inconsciente fundamenta a creatividade"
C.G.Jung

“Desde el punto de vista espiritual, el viaje no es nunca la mera traslación en el espacio, sino la tensión de búsqueda y de cambio que determina el movimiento y la experiencia que se deriva del mismo”.
“En consecuencia
estudiar, investigar, buscar, vivir intensamente lo nuevo y profundo, son modalidades de viajar o, si se quiere, equivalentes espirituales y simbólicos del viaje”.
J.E. Cirlot

domingo, 11 de agosto de 2013

ELANIO AZUL

Hallelujah by Jeff Buckley on Grooveshark



“Amigos de mi juventud, ¡Por fin, adiós!
Tal vez un día volvamos a vernos;
Pero nunca seremos los mismos;
Los años nos convertirán
En otros hombres…
Id, desvaneceos de mi Vida
Como el tintineo de la campana
del Camello.”




Emprende ya tu camino con la frente serena,

no temas narrar tu humilde historia:
los susurros del viento del desierto,el tintineo de la campana del camello.
Bástenos pensar que pueda existir la verdad;sentémonos allá donde las rosas resplandecen;
lo cierto es que no sabe cómo puede saber quien no sabe tampoco cómo puede ignorar.

--Kasidah-Sir Richard Burton.











































11 comentarios:

  1. Ay Richard, que cosas dices, por Isis!! Cuando nos casamos de nuevo y vamos de luna de miel a Saturno. Oh Richard, tengo el bar lleno, sólo faltas tú.
    Liz Taylor versus JU

    ResponderEliminar
  2. Ola de novo, Bradomín. Xa tivemos esta conversa hai tempo. Non é ese Richard , nen ese Burton. Pero da igual. O que vostede queira. Unha aperta virtual que nunhas horas será real.
    Empanadémonos again.

    ResponderEliminar
  3. Xa sei que non é ese Richard e non lembro utilizar a mesma broma, mais se vostede o di, será así. A empanada moi boa, magoa dun churrasco de políticos mentireiros ou xóvenes peperitos en pepitoria. Que noxo dan!!

    Abur. JUliz

    ResponderEliminar
  4. Abueeelooo, isto xa o falamos hai tempo.

    De meu pai herdei unha boa memoria : aquí ten vostede a proba. Nos comentarios comprobará o fiel que vostede é a sí mesmo co paso do tempo.

    http://lalunaquesemeceternamente.blogspot.com.es/2012/06/xuno.html

    Tamén herdei del o gusto polo churrasco e as festas e romarías en xeral. Foi emigrante en Arxentina na década dos 50. Paraíso do churrasco, como vostede ben sabe.

    En canto á PPitoria, túpido velo. Iso non o herdei. Onde esté a terneira galega e o porco, celta ou non, que se quite a pepitoria.

    Saúdos empanados.

    ResponderEliminar
  5. Querida neta.
    Vivín unha guerra contra o fascismo e aguantei unha ditadura no exilio interior do silenzo. Vencido.
    Agora, nesta suposta democracia de pacotilla, teño que aturar a estes cachorros daquela casta de privilexiados plasmáticos arrimados a oligarquía. Pode que me falle a memoria, pero, non o xuizo e a ética. Qué pensades facer pra paralos, vos, os xóvenes que estades tan preparados?
    Moitos veciños acoden as paparotadas destes golfos mentireiros, mais eu fico vomitando, agochado, carraxento, ainda na barricada na que me tocou viver. Non esquezo, non perdono, non consinto máis abusos.

    Bicos do teu avó Silvestre.

    ResponderEliminar
  6. "Moitos veciños acoden as paparotadas destes golfos mentireiros, mais eu fico VoMitAnDo, agochado, carraxento, ainda na barricada na que me tocou viver". Literal, oiga.
    Un saúdo agarimoso e reparador para ti e a túa Alma.
    Embriaguémonos, si. Pero mellor de poesía.

    ResponderEliminar
  7. Gracias Crono.
    A literalidade non a aplicaría a escena que vistes (ainda que sí o parecía), a compaña era moi grata e a comida deliciosa e para nada son ese tipo de veciños ós que me refería.
    Aproveito pra pedir disculpas e agradecer a vosa paciencia. Bicos. JU

    ResponderEliminar
  8. Xa. Só o verbo era profético.
    Non tes que disculparte por nada . Pódelle pasar a calquera. Pero insisto: a próxima de fanta e mirinda e moita poesía, ata caer de cú.
    Por certo anda Petunia argallando cea na praia o mércores tonight.
    Falamos.
    Alégrome de que esteas ben.
    Bicos aos dous, estimados Arturo e Morgana.

    P.D.: como curiosidade sincrónica, mira o que lin hoxe no blog dunha amiga. Describe bastante ben a escea vivida:

    "Los momentos en que la mujer humana "es la Diosa" o la Gran Madre se convierten en momentos sagrados en que ambas comparten un mismo cuerpo bendecido por la divinidad. Morgana asume este papel cuando sostiene en brazos a un moribundo Arturo... "Y Arturo finalmente yacía con su cabeza en mi regazo, viendo en mí no a una hermana ni amante ni enemiga, sino sólo a una mujer sabia, sacerdotisa, Dama del Lago; y asi descansó sobre el seno de la Gran Madre de la cual nació y a la cual todos los hombres deben regresar." Morgana está ayudando a Arturo en su viaje de la vida a la muerte... En ese momento, Arturo está en manos de la Diosa, a la que experimenta a través del calor y el amor de una mujer humana... Es un momento sagrado; gracias a ella, los últimos instantes de Arturo pueden impregnarse de paz, seguridad y gracia. Morgana actúa como una comadrona, ayudando a un alma a traspasar el umbral de la vida a la muerte... Estos momentos de transición... forman parte de los misterios que se están recuperando....." (J.S. Bolen)

    Benvido á vida, Arturo!

    ResponderEliminar
  9. Vai ser que sí...O certo é que cando te pos catatónico, hai un "ensaio" de moribundez e a vida dun vale un pouco menos. Había ben tempo que non me pasaba. Xa estamos pra outra, mércores entón. Bicos. JU

    ResponderEliminar
  10. Mirinda , leite Feiraco, poesía e algo de filosofía . Ardorizándonos na praia contemplando o firmamento. Iso si que é borracheira.

    A borracha das estrelas.

    ResponderEliminar

Moitas grazas.