NOIA

A Avilés de Taramancos

   

[...] Poesia é iso que desvela o mistério. Ir enchendo de luz un espácio fechado, dar unha nova dimensión aos anseios permanentes nos que a criatura se recría e se fai cada vez máis perfeita dentro das lindes da imperfeizón [...] E cada povo ten o sinal do canto —do seu canto próprio e intransferível— gravado na célula primária, que se vai abrindo como unha rosa afervoada de cara ao futuro, de cara á liberdade plena: esa utopia necesária que é o princípio da vida e o fin da loita [...]» «Criación e rebeldía», III Encontro de Escritores setembro de 1986