DEUSAS E MOURAS

"O útero do tempo (A.S.)", versión personal da Moura de Pena Furada, de Mónica

"A Deusa é unha muller bela e esvelta con nariz ganchudo, rostro cadavérico, labios vermellos como bagas de freixo, ollos abraiantemente azuis e longa cabeleira loura; transfórmase subitamente en porca, egua, cadela, raposa, burra, denociña, serpe, curuxa, loba, tigresa, serea ou bruxa repugnante. Os seus nomes e títulos son innumerables. Nos relatos de fantasmas aparece con frecuencia co nome de «A Dama Branca», e nas antigas relixións, dende as Illas Británicas ata o Cáucaso, como a «Deusa Branca». Non recordo poeta auténtico ningún, dende Homero en diante, que non rexistrase independentemente a súa experiencia dela. Poderíase dicir que a proba da visión dun poeta é a exactitude da súa descrición da Deusa Branca e da illa na que goberna. O motivo de que os pelos se encrespen, os ollos se humedezan, a garganta se contraia, a pel hormiguee e a espiña dorsal se estremeza cando se escribe ou se le un verdadeiro poema, é que un verdadeiro poema é necesariamente unha invocación da Deusa Branca, ou Musa, a Nai de Toda Vida, o antigo poder do terror e a luxuria, a araña ou a abella raíña cuxo abrazo significa a morte. "

 Robert Graves; A Deusa Branca

Santa Mariña de Augasantas (Ourense)

(A cronopia facendo o parvo e transformándose en unicornia)

Pedra fermosa , con figuras de serpes.

O forno da Santa

Añadir leyenda

(O penedo da Moura)

Merlín dixo: "o auga que o ceo derrama sobre as cavidades das rochas dos xigantes, pecha as feridas e dá a vista aos ollos doentes"

Santa Mariña de Aguas Santas, lugar mágico como ninguno. Fue asentamiento de difrentes culturas, desde épocas protohistóricas, en el lugar hay construcciones megalíticas, castrexas y cristianas. Todo el lugar es un verdadero conjunto arqueológico y todo hay que decirlo, muy poco estudiado.
La parte más antigua efectivamente es el lugar conocido como horno de la Santa, ubicado en los sótanos de la basílica de la Ascensión, que nunca fue terminada, tal vez por la desaparición de los Templarios del lugar. En este sótano son de destacar dos dragones o bichas que nos remontan a cultos órficos practicados en la más remota antiguedad en Galicia. También llaman la atención la cantidad de losas funerarias esparcidas por el lugar, en una de ellas tallado el árbol de la vida.
El conjunto de Santa Marina está formado por la Colegiata templaria, situada al lado de una fuente y dice la leyenda que a ese lugar fue llevado el cuerpo de la Santa antes de ser quemado. Desde la fachada principal se inicia un camino aproximadamente de un 1,5 km que termina en el Castro de Armeá. Un camino tan misterioso como el resto del conjunto. A lo largo de él, encontramos robles sagrados al pie de rocas que se sabe que tuvieron alguna función religiosa. Lo más llamativo del sendero son la cantidad de agujeros o cazoletas hechos en las rocas. Algo muy frecuente en lugares celtas, normalmente servían para recoger la sangre de los sacrificios.A mitad del camino, exactamente en la mitad del mismo, se encuentra la basílica con el horno. Llama la atención la cantidad de agua que fluye por el sótano y arriba en el patio, justo encima del horno un agujero que servía de chimenea y al lado del mismo una pequeña pila con otra cazoleta. Parece ser que en el Templo de Jerusalén, existía algo similar, en el horno se hacían los sacrificios de los animales, arriba en el patio al lado de la chimenea, el sacerdote hacía la ceromonia rodeado de pilas en las que se quemaba incienso.
Salimos de la iglesia, y seguimos el camino hasta el castro, donde hay varias fuentes sagradas.

Leer más: http://www.celtiberia.net/verlugar.asp?id=518#ixzz207pqKUE3

A moura de Pena Furada, Coirós (A Coruña)

Petroglifo da moura


No mes de setembro de 2011 saltou á prensa o descubrimento dun relevo dunha muller realizado por Antón Fernández Malde a principios dos noventa do pasado século, achado que publicara no Anuario Brigantino no 1993 e no que xa abría a posibilidade de que o conxunto se tratara dun santuario no que destaca a figura dunha muller espida que mostra un desproporcionado sexo e coñecida dende vello polos veciños co nome de A Moura. Despois dunha primeira intervención, revelouse que non se trata dun tema illado, senón que forma parte dun complexo santuario datado entre os últimos séculos antes de Cristo e os primeiros da era cristiana que nos amosa o sistema simbólico e relixioso dos pobos galaicos, antes e durante a romanización. Ata o de agora, o coñecemento sobre estes pobos limitábase case ás aras romanas pero non abundan as representacións figurativas dos seus deuses nin este tipo de estruturas arqueitectónicas. Unha das novidades é o control sobre a incidencia que a luz solar ten no conxunto e as conexións astrais que plantexa. A figura da Moura é probablemente unha deusa da fertilidade, ubicada nun podio, na parte máis elevada do complexo, que se amosa con toda claridade cara ao mediodía, en contraste co outro antropomorfo, pode que masculino, que é máis visible cara o ocaso. Segundo Malde non é unha casualidade que a vulva do baixorrelevo sexa irradiada polo sol na súa máxima intensidade durante o equinoccio de primavera, momento do ano ancestralmente celebrado por festas e rituais, nin que a estrutura xeral do santuario, que se desenvolve nun eixo norte-sur, estea orientada ao oeste, relacionado co mundo do Máis Alá. Detrás do podio construíuse un pequeno habitáculo, a modo de balcón con vista ao Monte do Gato. Unha das cuestións a dilucidar é ata cando se utilizou o recinto. O investigador cre que xa coa cristianización consolidada continuou a ser un referente para os habitantes do lugar. De feito, a igrexa de Santa María de Lesa, a menos dun quilómetro, está adicada a unha mártir galaico-romana con reminiscencias de A Moura, xa que se lle atribúe unha extraordinaria fecundidade, ao ter parido nove fillos á vez.