"A imaxe é o vehículo da emoción, é a súa enerxía, e con ela facilítase o acceso á consciencia, é dicir, que toda emoción é factible de transformarse nunha imaxe. Toda imaxe conforma un acto creativo e é por iso que o inconsciente fundamenta a creatividade"
C.G.Jung

“Desde el punto de vista espiritual, el viaje no es nunca la mera traslación en el espacio, sino la tensión de búsqueda y de cambio que determina el movimiento y la experiencia que se deriva del mismo”.
“En consecuencia
estudiar, investigar, buscar, vivir intensamente lo nuevo y profundo, son modalidades de viajar o, si se quiere, equivalentes espirituales y simbólicos del viaje”.
J.E. Cirlot

domingo, 30 de octubre de 2011

FENG-SHUI

"Há um tempo em que é preciso abandonar as roupas usadas, que já tem a forma do nosso corpo, e esquecer os nossos caminhos, que nos levam sempre aos mesmos lugares. É o tempo da travessia: e, se não ousarmos fazê-la, teremos ficado, para sempre, à margem de nós mesmos." Pessoa



Non me gusta novembro. Nunca me gustou. Se cadra pola escuridade, a brevidade dos días, os cemiterios, os defuntos...
Comeza un novo ciclo e unha se recolle , mira cara atrás e pensa en moitas cousas, sobre todo , na vida que pasa...
Quédome como as árbores no outono, núa, sen follas , reconcentrada en min mesma.

Levo xa varias entradas impregnadas do aroma que este mes ten para min: que si sombra Rosaliana, que si nacer e morrer o único argumento desta obra, que si peixes-cronos devorándome...

É o momento de facer limpeza de armarios e procurar que flúa a enerxía estancada. De feito niso estou estes días, en sentido real e figurado. Desfacerse do que xa non é útil, do que xa non teña sentido gardar. Desfacerse dos lastres, dos pensamentos negativos, mortecinos , debilitantes e pouco productivos. Deixar de acumular trastos ,emocións e sentimentos inservibles.

Na nosa casa todo isto se acumula nun soto. Algúns din que isto simboliza desorden nas lembranzas e experiencias acumuladas no subconsciente e non integradas. É posible. O feng-shui recomenda reorganizar estos espazos polo menos unha vez ao ano. Só debería quedar o que é necesario e reporta algún tipo de beneficio. Pois ben, aí , entre a roupa e os trastos vellos, perdido e esquecido, estaba el: Cunqueiro e a súa Escola de menciñeiros. A súa relectura é autocurativa e está conseguindo que novembro sexa menos novembro para min, e así poder seguir gozando desta vida tan extraña e tan fermosa á que tanto teño que agradecer, tamén en novembro, o mes da morte e dos mortos, que está a piques de nacer.


Para os que se "afrixoan" nesta época do ano :


Cunqueiro, Escola de menciñeiros;

BORRALLO DE LAGOA

"Os que en neloutras partes chaman alganados ou ensumidos, por Terra de Miranda e Pastoriza dinlles afrixoados. Xente é que entrista, enfraca, cánsase, desavece a comida, e morre aborrecida e calada nun recuncho, a pel da cor da cera, e por veces queixándose dun punto frío que lles vaga polo corpo, cando no peito, cando na espiña. Borrallo estaba especializado, que el mesmo fora un afrixoado e autocurouse. Parte da terapéutica consistiu en adeprender a ler; vendeu unha terra e foi pasar un mes a Ourense. Volveu novo."

LAMAS VELLO

"Tralo exame (o doente) era obrigado a ollarse, durante un tempo, en silencio, no espello de Lamas Vello.
-¿Acórdaste como eras hai dez anos?¿El que te atopas agora de novas feitas?
O enfermo dicía os cambios que atopaba na súa fisonomia. Lamas vello, novo Hans Kaspar Lavater(1), atopábaos todos moi significativos. Ouvíalle ó doente toda a súa enfermidade e toda a súa vida. Tiña , como tódolos curadores que eu coñecín, unha postura de amigable escoitar, de garimoso confesor.
-A enfermidade non cha botou ninguén-acostumaba a dicir ó doente.
A súa tese era que as doenzas adentrámolas en nós mesmos. Un soño, poño por caso, pode dar unha doencia, o mesmo que unha anguria, un mal pensamento, un desexo insatisfeito, a envexa que lle temos a Fulano ou Mengano, a mala teima que pomos en aqueloutro. Unha persoa humildosa, calada, amiga, esmoleira, está inmunizada contra moitas doenzas. Os soberbios, avaros, chufóns, irados, sobresaltan o sangue, e adoitan o corpo para que lles veña unha doenza. Tódalas doenzas teñen un nome humano, que os médicos non saben; os médicos sábennlles ás doenzas en xeral un nome científico, e por eso precisan dunha ciencia para curar, con menciñas científicas."


(1)Johann Caspar Lavater (Zúrich, 15 de noviembre de 1741- 2 de enero de 1801) fue un teólogo y escritor protestante suizo de lengua alemana.

Alcanzó notoriedad sobre todo gracias a su obra sobre la fisionomía: El arte de conocer a los hombres por la fisionomía (1775-1778).

Goethe, que fue amigo suyo, era un gran admirador de su obra. Hay que considerarle fundador de la fisionomía y de la morfopsicología.

Madeleine Peyroux - Les feuilles mortes






4 comentarios:

  1. Thank you so much, Viggo. You´re my dream come true. I wish I could meet you in the deep ocean. There, I´d tell you all my secrets...
    Grazas,Mónica, a miña amiga serea. Sé que algún día exploraremos juntas el fondo submarino...

    ResponderEliminar
  2. El mar te ha devuelto el poema de Viggo Mortensen que tú escribiste en esta orilla hace un tiempo.
    Yo también lo sé. Es más, tengo la certeza. Más pronto que tarde nos encontraremos.
    Disfruta intensamente de tu sueño hecho realidad.
    Bicos

    ResponderEliminar
  3. Ahora, el poema signfica más que entonces. Será porque viene enriquecido por la marea. Por eso he decidido que encabece mi blog.
    Por cierto: la música que abre ahora el Mermaid es para ti...
    Besos.

    ResponderEliminar
  4. Esto es como cambiarse cromos en el patio del cole.
    Me ha encantado.
    Gracias y más besos.

    ResponderEliminar

Moitas grazas.