"A imaxe é o vehículo da emoción, é a súa enerxía, e con ela facilítase o acceso á consciencia, é dicir, que toda emoción é factible de transformarse nunha imaxe. Toda imaxe conforma un acto creativo e é por iso que o inconsciente fundamenta a creatividade"
C.G.Jung

“Desde el punto de vista espiritual, el viaje no es nunca la mera traslación en el espacio, sino la tensión de búsqueda y de cambio que determina el movimiento y la experiencia que se deriva del mismo”.
“En consecuencia
estudiar, investigar, buscar, vivir intensamente lo nuevo y profundo, son modalidades de viajar o, si se quiere, equivalentes espirituales y simbólicos del viaje”.
J.E. Cirlot

lunes, 30 de julio de 2012

Érase unha vez...

Couperin - Solo de arpa  

Hai moitos anos, antes de que o tempo fora tempo e cando as cousas podían ser ou non ser, unha meiga , chamada Mari Crono ,vivía , casi feliz, nunha antiga e fermosa árbore. 

Foi herdanza dos seus antepasados que durante séculos tiveron alí a súa morada. Mari Crono coidaba a súa casa con esmero , gozaba e agradecía todo o que a árbore lle podía ofrecer. 
Pero desde nena tiña unha inquedanza: gardaba nunha caixiña nacarada aquel anaco de mapa que a súa nai lle entregara antes de morrer e tódolos días lembraba con emoción as súas últimas palabras: 

“Querida filla, teño que partir. Só quero que sempre conserves esta caixiña. A árbore na que ti agora vivirás, oculta un tesouro. Deberás atopar os outros anacos dispersos polo mundo e unha vez que os xuntes poderás conseguir o tesouro e vivirás feliz para sempre”.

 Maricrono pediu axuda aos páxaros que voaron por todo o mundo espallando a mensaxe. 

Un día , cando a meiga varría as follas secas, chegou pola porta unha morea de  personaxes pintorescos . Todos traían unha caixiña de nácar, similar á que Maricrono posuía. Cada un deles tiña un anaco daquel mapa. Decidiron celebrar aquel encontro cunha gran festa baixo a árbore.

 De súpeto , todos e todas sentiron nos seus corazóns unha profunda ALEGRÍA. 
Non foi necesario abrir as caixiñas e compoñer o plano. Alí estaba o tesouro.

Cando despertaron , o tesouro seguía alí.

 
Mari Crono seducindo ao príncipe de Bichimelandia.


A meiga Mari Crono despois do bico desenfeitizante que a converte en fada
A duquesa de "Míramenonmetoques" charlando amistosamente co mago de Xerusalén. No espello, as fadas Coralia e Maruxa , unidas polo reflexo, observan a escena.

O cabaleiro "Ferdinand Corazón de León" acariciando ¿amorosamente? ao meigo de Xerusalen. Desde o espello, unha mirada baixo un sombreiro observa todo.




.
As fadas Maruxa e Coralia a piques de saír voando entre libélulas e volvoretas . En direccións opostas pero cara a un único destino: ELAS mesmas.

O mago de Xerusalén namorando á nínfula dos bosques.
A nínfula dos bosques,  despois de aceptar as proposicións deshonestas do meigo de Xerusalén.
"As rexoubonas" seguen observando desde o outro lado do espello.

A autora espiritual deste relato en pleno proceso creativo.


Cando despertaron, o tesouro aínda estaba alí.








3 comentarios:

  1. "Las huellas de las personas que caminaron juntas nunca se borran" Proverbio congo.

    ResponderEliminar
  2. "Cada uno de nosotros posee en sí mismo un tesoro, una zona de su ser completamente equilibrada y fuerte. En ciertos momentos, esta zona se deja sentir a través de un bienestar ilógico, que no está ligado a ningún acontecimiento en particular. No se trata de un bienestar excitado, rayano en la euforia, sino de un estado profundo y estable: una valiosa joya que todo ser humano posee. Y el destino de cada uno de nosotros es reencontrarla, mantener el contacto con ella, y permanecer centrado como un hermoso árbol."

    ResponderEliminar
  3. A memoria é selectiva e caprichosa. Os tesouros son pescudas absolutaMENTE solitarias. Buscade e atoparedes. SHhhhhhhh. JU

    ResponderEliminar

Moitas grazas.