Estas son as únicas fotografías que eu fixen na miña vida . Onte caín por un destes sumidoiros medio aberto (por certo, XA LLE VALE AO CONCELLO DE NOIA!!!!). Case rompo unha perna.
Iso pasa por non mirar máis ao ceo. Por iso, amo, adoro e venero as fotos que fai o meu "compi" de piso e de vida. El sempre di que todo o que retrata está aí, que só hai que afinar a mirada.
Está claro : foi un aviso, un sinal do destino.
Deixarei de mirar aos sumidoiros crebapernas .
"Ademais de todo canto levo dito, de ter unha resolta INTENCIÓN de buscar tesouros, ademais de PACENCIA e TEMPO, de moito tempo e lecer para os percurar, ademais de estar sempre atentos, con unha forma de atención sobre a que non temos vontade, unha especie de ATENCIÓN INCONSCIENTE, non querida, que nace do máis profundo de nós, para percibir os acenos que nos fan os tesouros dende o mato espeso en que se ocultan ou do outeiro que os recobre ou do vello muro que os tapa; ademais de todo elo, necesitamos, para atopar os tesouros, algo de importanza capital: saber engaoilar os seus gardiáns, convertirnos en amigos seus, conquerir a súa simpatía."
Rof Carballo; Prólogo de Tesouros novos e vellos de Álvaro Cunqueiro. APERTAS
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Moitas grazas.