A NOIVA DO VENTO.

The Magus Zoroaster Meeting his Own Image in the Garden (1960)

"Las respetables personas que, hace una docena de años, la invitaron a cenar en un renombrado restaurante, aún no se han repuesto del bochorno que sufrieron al constatar que, sin dejar de participar en la conversación, ella se había descalzado para untarse meticulosamente los pies con la mostaza». Andre Bretón, sobre Leonora Carrington



"Antes de que te vayas quiero que sepas que tu aparición, absolutamente esencial para mí, sobrepasa los límites personales, los cuerpos celestes que brillan en las cavernas de los dioses animales o lo que murmura entre mis cabellos la mantis religiosa. Sobrepasa aquello y quizás más aún, siempre bajo la amenaza del cuerpo humano. Hablo sumida en el tiempo. Este cordón umbilical existe sólo si nosotros permitimos su existencia. Tú puedes cortarlo siempre; pero en la medida en que lo quieras, él estará ahí. Para ti soy exactamente lo que tú deseas. Mas nunca creas que puedes perderme si hacia ti mi rol cambia. Eso podría suceder, porque puedo también ser tu abuela barbuda y sin dientes o tu espectro o un lugar indefinido. Si alguna vez me retiro, por razones humanas o no humanas, no debes jamás tener miedo de buscarme porque siempre sabrás encontrarme cuando así lo anheles. Más tarde nos comunicaremos de una manera tan perfecta que los terrores y debilidades se transformarán radicalmente en puentes. Mientras tanto los senderos permanecen cálidos y abiertos. Si por azar cortas por un tiempo la comunicación ordinaria, yo estaré aquí siempre que lo quieras porque los elementos subterráneos no dependen de ninguna manera de nuestra voluntad.
Inquieto, le respondí:

-Cúbrete, Leonora. Puede pasar alguien -se curvó como si le hubiera dado un puñetazo en el vientre, y murmuró:
-Aún no lo comprendes: soy la luna."

El Maestro y las Magas – Alejandro Jodorowsky
21

RE-NACEMENTO-


Renacimento; Remedios Varo.

"Es muy distinto lo que hizo Remedios de lo que hago yo y que nos confundan no es agradable, aunque tuvimos mucha afinidad en las ideas y nos interesamos en el mismo tipo de cosas. Remedios despreció mucho su propio trabajo, era una persona exageradamente modesta. Ella despreciaba lo que hacía, no le importaba".

EL MIEDO A LA MUERTE



"PARA CONOCERSE A UNO MISMO YO CREO QUE HAY QUE EMPEZAR POR LAS PARTES QUE NO NOS GUSTAMOS".



EL CUARTEL GENERAL



"YO ACTUÉ DENTRO DE MIS POSIBILIDADES"



" No creo que uno pinte para alguien; pintar debe ser semejante a hacer zapatos. Una necesidad de conectar con las partes invisibles, los lugares invisibles de la psique humana, y nos vienen las imágenes, y hay una especie de impulso de comunicarlas... Pero no pretendo explicar esto, no sé explicarlo. Que cada quien lo explique a su manera, incluyendo a los críticos de arte, en los que no creo. A cada quien le sale lo que le sale.¿El mundo que pinto? No sé si lo invento, yo creo que más bien es ese mundo el que me inventó a mí".“El mundo que pinto no sé si lo invento, yo creo que más bien es ese mundo el que me inventó a mi”.

“Una vez un perro le ladró a una máscara que hice, ha sido el comentario más honorable que he recibido”.

“La razón debe conocer la razón del corazón y todas las demás razones”.

"Me gustaría deshacerme de las ilusiones. A mí lo que me fascina es tratar de acercarme a lo real, pero no sabemos nada. Y hoy vivo entre el aburrimiento y la vergüenza de pertenecer a un género animal como el ser humano. Por eso me gustaría ser un elefante, pero salvaje, no dejarme de nadie; aunque la tortura continúa, dentro de la poca libertad que logré"


Beirut - Elephant Gun

OS GARDIÁNS DE TESOUROS

Ábrete, ábrete pequena folla verde;
ábrete, ábrete gran porta de pedra.
Leonora Carrington



Leonora Carrington, Forbidden Fruit 1969

















Quizabes seña iste o máis misterioso dos misterios que hai arredor dos tesouros. Pois, como veredes neste libro do Cunqueiro, os tesouros están sempre gardados por seres máxicos, principalmente por gnomos ou por mouros. Tamén por nereidas ou por fadas, ou por hamadriadas. Xentes todas das que convén gardarse , pois poden exercer sobor de nós os seus maleficios. Xentes ás veces de color escura , case negra, mouros ou xenios sotarregos, con aspeito malino ou maléfico ou tebregoso. Os tesouros están gardados- xa o dixen antes- por ises seres que na psicoloxía junguián se conocen como “sombra”, ou seña por unha parte de nós mesmos que é aveseda, tebregosa, á que non nos é grato reconocer como nosa. Sería demasiado sinxelo decir que son a parte “mala” do ser do home. Istes criterios do “malo” ou de “bon” nas profundidás do subconsciente non fan máis que embrollar as cousas. Moitas destas partes sombrías gardan- como os gardiás do tesouro- cualidás estimabilísimas i as veces tamén o segredo da fecundidade, da capacidade de creación.

Rof Carballo, prólo a Tesouros novos e vellos de Álvaro Cunqueiro


musica celta - Madredeus

PICA AQUÍ E ATOPARÁS UN TESOURO

"Ademais de todo canto levo dito, de ter unha resolta INTENCIÓN de buscar tesouros, ademais de PACENCIA e TEMPO, de moito tempo e lecer para os percurar, ademais de estar sempre atentos, con unha forma de atención sobre a que non temos vontade, unha especie de ATENCIÓN INCONSCIENTE, non querida, que nace do máis profundo de nós, para percibir os acenos que nos fan os tesouros dende o mato espeso en que se ocultan ou do outeiro que os recobre ou do vello muro que os tapa; ademais de todo elo, necesitamos, para atopar os tesouros, algo de importanza capital: saber engaoilar os seus gardiáns, convertirnos en amigos seus, conquerir a súa simpatía."

Rof Carballo; Prólogo de Tesouros novos e vellos de Álvaro Cunqueiro.



PICA AQUÍ:

Maio todo o ano: Entrevista con Eduardo Galeano sobre SpanishrEvolu...: "Entrevista con Eduardo Galeano sobre la Acampada en Madrid y Barcelona .

fuente: http://acampadabcn.wordpress.com/ h..."


Silvio Rodriguez - La era esta pariendo un corazon

MÁIS TESOUROS (para estes días utópicos, poéticos e dourados como o SOL)

"O home é, ante todo, unha podente máquina que degruma e destruie a poesía do mundo(...).










Mais o home foi feito de maneira que soio en moi raros, breves i esceicionás momentos da súa vida pode soportar a beleza, pode ollar cara a cara ós tesouros. Pra vivir ten que estar realizando constantemente, implacablemente, inconscientemente unha despoetización da realidade.
A realidade, o universo, son estraordinariamente poéticos; poéticos , con unha intolerabel intensidade.Non podía ser doutra maneira, pois ¿que outra cousa pode ser a poesía senón o refrexo de Deus, que é quen creou o mundo!




Decontado que un neno nace -¡un neno, ó único ser que sería capaz de nos descobrir tódolos tesouros!- ó mesmo tempo que o vestimos, que o educamos, apresurámonos a proveelos de perfeicionadísimos mecanismos despoetizadores, pra que poida deixar ermo de poesía ise mundo que lle entregamos e que, por esencia é marabilloso e poético, e está cheo de tesouros."
Rof Carballo, prólogo a Tesouros novos e vellos de Álvaro Cunqueiro.


Silvio Rodriguez - Del sueno a la Poesia



¿Qué pasión, qué melodía
tocó el corazón humano
para conducir la mano
del sueño a la poesía?

"SI NO NOS DEJÁIS SOÑAR, NO OS DEJAREMOS DORMIR" Acampada Sol. 17 de maio.

Praza do obradoiro. Fotografía de Mateo Vieites


Porta do sol.

Como un dique que se rompe, de improviso la gente comprende que somos muchos y pensamos cosas parecidas con respecto a la situación social, política y económica. De repente esos pensamientos, tantas veces comentados en charlas con los amigos y conocidos, y a los que no sabíamos como dar voz pública salvo en un blog o en un comentario a pie de página de una noticia en un periódico, tienen en la protesta ciudadana multitudinaria la expresión que ansiábamos y la repercusión que merecen.

Nuestros políticos hicieron oídos sordos a los verdaderos deseos de los ciudadanos y manipulando voluntades crearon una estructura monopolística de representación, en la que como actores "actúan" de fieles representantes de la voz del pueblo, para luego, una vez elegidos, atender primordialmente los deseos de las grandes corporaciones y sus lobbys.
La larga trayectoria de desregulaciones, de privatizaciones del patrimonio estatal y del resto de epígrafes de la agenda neoliberal, implementadas por los sucesivos gobiernos como "fórmulas incontestables" para el progreso de la sociedad, nos ha conducido a este caos actual, con cinco millones de parados y la inseguridad en el empleo, la vivienda y las expectativas de futuro de una generación que no encuentra la manera de independizarse de sus progenitores,mediante un trabajo digno . En resumen: UN FRACASO ABSOLUTO.

Como ciudadanos tenemos la imperiosa necesidad de conocer la realidad enmascarada por la propaganda del sistema. Somos engañados por las palabras, pero la piedra de toque, a la que debemos atender , son los hechos.

Como dice Macaco, juntos tocaremos el cielo.

Manuel Lestón


Macaco - Con La Mano Levanta (Ft. Juanl

TESOUROS

Desexo compartir esta lectura con vós. Trátase de Tesouros novos e vellos de Álvaro Cunqueiro, que xa citei na entrada anterior. Non paro de achar ouro nesta obriña.
O que transcribo a continuación é un fragmento do prólogo de Rof Carballo ao libro de Cunqueiro.
Delicioso.




"...mais a condición suprema pra atopar tesouros é poñer atención nas misteriosas e minúsculas trusgadas que nos fan as cousas. Imos pola vida e as cousas fannos arreo acenos, trusgadas, enviánnos mensaxes. Acorchados polos nosos hábitos, polas nosas teimas, seguimos adiante sin repara neles. Pode ser un zapato desatado, unha flor que se delonga, un paxariño que de súpeto, ceiba o seu canto único, endexamáis ouvido. Ese trusgar, eses guiños das cousas percíbenos os poetas. Abonda con que os perciban duas ou tres veces na vida, eso sí con intensidade absoluta, total, plena, pra que toda a sua obra se ilumine. As trusgadas da realidade son as grandes fecundadoras da obra de arte. O tesouro, a realidade maravillosa, eso que algún suprarrealistas chamaron a trans-realidade, ou seña o ouro enterrado que existe no mundo, ponse de súpeto a rebrillar. Un día, como en Proust sucedéu co recendo dun estripo en flor ou co sabor dunha madalena humedecida no té; outras veces foi o canto dun paxaro, a contempración dunha amendoeira en flor ou a sensación de se recostar sobor dunha vella oliveira española ou italiana o que producíu, como en Rilke, unha Erlebnis ou seña a vivencia de algo transubxetivo, que borra as nosas fronteiras co mundo, que nos equilibra con el, coma unha balanza, que nos dá a armonía total en lugar da loita por coñecer, en vez da fame de dominio, esa lepra que mirra ao home"..."













Debussy, Claude - Arabesque No 1

MOURAS E SERPES. LENDAS GALEGAS

A SERPE NA CULTURA GALEGA

"Antecedente remoto do pobo galego son os "saefes" ou raza de serpes, identificada por algúns historiadores como o pobo celta, que chegou a ocupa-la zona que abarcaría o noroeste de España, chamada Ophiusa (nome que procede do grego "saefes" : serpe ) entre os anos 590 e 550 antes de Cristo.

En toda Galicia rendeuse culto á serpe, que foi símbolo da terra, como noutras rexións do mundo. Numerosos restos arqueolóxicos e obxectos da época castrexa confirman a presencia significativa da serpe na cultura do noroeste peninsular. Moitos monumentos cristiáns foron levantados sobre pedras cunha serpe gravada. Quizais para simbolizar que o pecado —serpe— era vencido pola fe cristiá. Segundo a Xénese, a serpe —demo— introduciu o pecado no mundo. En ocasións convive o paganismo co cristianismo en cruceiros coa serpe esculpida. Para algúns historiadores, a serpe é un animal que evolucionou, outros pensan que é un xenio protector da casa e dos seus habitantes, máis todos confirman a existencia dun culto antigo á serpe, se ben non é exclusivo da etnografía galega.



Petroglifo da serpe, Valga


Pedra da serpe. Ponteceso.



A mítica serpe está unida ó folclore galego pois a MOURA (ser feminino misterioso de orixe descoñecida) aparécese en forma de serpe cunha flor na boca; a moura-serpe, representa o espírito dos mortos; encarna ó antepasado fundador da casa; a serpe é xenio protector das fontes de vida e de santidade.

Críase que as serpes non morrían de morte natural, senón que voaban, de vellas, ó río Xordán e despois ó mar. Neste voo podían bota-la sombra ás persoas e eran especialmente perigosas para os nenos. As moi grandes facían ruído cando se movían. Outras marchaban de pé asubiando e tombando o pan. A mordedura de serpe era moi velenosa —críase— e curábase aplicándolle o cu dun polo ou chegando antes á fonte máis próxima, a onde aquela adoitaba ir despois de morder.

Hai que desconfiar das serpes, a pesar de que purifican a natureza cando comen sapos ou insectos; tamén atraen os paxaros co alento e os matan.

Con carne de serpe facíanse remedios para a tose e outros problemas respiratorios.

Ó ver unha serpe había que matala, porque cando voaban ó Xordán dicían: “Maldito o que me viu e non me matou”. Para matar unha serpe había que facela sangrar. O lume ou a música defendían tamén da serpe A serpe era fecundante como a lúa, como as augas; por tal razón podería relacionarse co ciclo muller-lúa-augas.
Son moi frecuentes na literatura popular galega as lendas sobre serpes e mouras."

http://www.galiciaespallada.com.ar/crenzasgalegas_serpe.htm


Aquí vos presento algunhas:

MOURAS E SERPES

"Encima da pila (refírese a unha pila megalítica emprazada nun lugar alto perto da aldea de Francelos, pertencente ao termo municipal e parroquia de Ribadavia) púñase ás veces unha moura que peiteaba os seus cabelos cun pente de ouro. Eran moitos os que de lonxe a viran, pero ninguén se achegou a ela polo temor que inspiran as cousas que non son do noso mundo. Pero un día, un mozo máis valente que os demais se achegou até alí, e entablou conversación coa moura, quen lle contou que tanto ela como un grande tesouro que lle pertencía estaban encantados, e que se el quería axudarlle viñera unha noite que determinarían, e que se lle presentaría en figura de serpe cun caravel na boca, e que el, que estaba demostrando grande valor polo simple feito de manter aquela conversación, non tería que facer outra cousa que deixarse abrazar polo reptil e retirar cos seus beizos o caravel que a serpe levaría na boca. Foi o mozo á pila onde a moura soia peitearse na noite que sinalaron; apareceu o reptil co caravel na boca, tal e como llo anunciaran, avanzou até el, envolveuno nos seus aneis e presentoulle, perto dos seus beizos a flor para que el lla arrebatara, pero o mozo, ao verse naquela situación, sobrecollido de medo ou de asco, soltouse violentamente da serpe, que caeu morta, e no mesmo instante o monte no que estaban tremeu cun ruido enorme, e fíxose chao como está hoxe, e como recordo de tal suceso inda se chama a aquel sitio Chao da Moura".

Lenda referida por Florentino Cuevillas

Outra versión:
A xente conta que na Pedra da moura (un dos petróglifos de Outeiro da Mina) habitan dúas mouras moi fermosas que se converten en serpes. Din que estas damas belidas gustaban de ir á festa, como o común dos mortais, e cando regresaban para o monte acompañadas dalgún mozo, pois a súa fermosura era engado para acompañantes, ó chegar un pouco antes da devandita pedra parábanse e non deixaban que os mozos as acompañaran máis aló. Un día un destes pretendentes non fixo caso e seguiunas ata a pedra e cal foi a súa sorpresa cando viu que as mouras que acompañara esa noite se transformaban en serpes arrepiantes e desaparecían na peneda. Tamén contan que outra vez unha destas mouras díxolle ó seu pretendente que era víctima dun feitizo e que debía axudala a romper co pesado encantamento. A moura díxolle ó rapaz que a seguise ata a pedra e que pasase o que pasase non se asustara. Así fixo o mozo, pero tan pronto chegaron á pedra, a moura transformouse en serpe e amosouse ante el con tal repugnate fasquía e un caravel nos beizos. O rapaz asustado saíu correndo sen cumpri-la súa promesa de axuda-la a se desencantar.

E outra máis:

"Na época en que os mouros vivían na zona chamada "Pe de Home"(55) (na parroquia de Santiago de Cerreda, no concello de Nogueira de Ramuín) un home do cercano povo de Vilar de Cerreda, viu a unha moura belísima lavando roupa e namorouse dela. Por máis que o tentou non puido falarlle, xa que en canto el se lle achegaba ela desaparecía. Pediu axuda ao cura do povo e este deulle un cordón bendito para que llo lanzase ao pescozo e así cambiaría de actitude. Unha vez feito esto puido casar con ela e tiveron dous fillos. Pero a moura sentiu nostalxia da súa vida anterior e un día foise. Sen embargo, todos os días en canto o pai se ía traballar, ela voltaba para coidar dos nenos e realizar as tareas da casa; e como a casa estaba pechada, entraba por baixo da porta en forma de serpe. Enterado o pai voltou a pedidle consello ao cura. Este deulle un recipente con auga bendita encargándolle que rociase o interior da casa. Feito esto a moura non volveu nunca máis á casa. A xente di que inda hoxe hai descendentes vivos de aquela moura, e coñecen a esa familia como "a familia da Xé"".Lenda recollida por Antonio G. Rodicio



Jung,Rotes Buch


Silvio Rodriguez - Sueño con Serpientes

XOGANDO Á " RAYUELA"

LELIADOURA, PRIMAVERA CULTURAL,
EXPOSICIÓN SOBRE JULIO CORTÁZAR

"La rayuela se juega con una piedrita que hay que empujar con la punta del zapato. Ingredientes: una acera, una piedrita, un zapato, y un bello dibujo con tiza, preferentemente de colores. En lo alto está el Cielo, abajo está la Tierra, es muy difícil llegar con la piedrita al Cielo, casi siempre se calcula mal y la piedra sale del dibujo. Poco a poco, sin embargo, se va adquiriendo la habilidad necesaria para salvar las diferentes casillas (rayuela caracol, rayuela rectangular, rayuela de fantasía, poco usada) y un día se aprende a salir de la Tierra y remontar la piedrita hasta el Cielo, hasta entrar en el Cielo, (Et tous nos amours, sollozó Emmanuèle boca abajo), lo malo es que justamente a esa altura, cuando casi nadie ha aprendido a remontar la piedrita hasta el Cielo, se acaba de golpe la infancia y se cae en las novelas, en la angustia al divino cohete, en la especulación de otro Cielo al que también hay que aprender a llegar. Y porque se ha salido de la infancia (Je n'oublierai pas le temps des cérises, pataleó Emmanuèle en el suelo) se olvida que para llegar al Cielo se necesitan, como ingredientes, una piedrita y la punta de un zapato. "






Esta é a miña amiga Maru, profe de mates e serea nos ratos libres. Pese a súa condición serénida, ten pernas (dúas) e o CEO e o MAR entre ambas.







Entrada á exposición.




Son afortunada.
Teño traballo nun país con cinco millóns de parados.
Pero é que ademais gozo moito co meu traballo e estou rodeada de compañeiros e compañeiras entusiastas que cren firmemente no que fan e que se esforzan (día tras día) para dar o mellor de si mesmos nun campo, a educación , onde se manexan moitas emocións, onde , contra vento e marea, intentamos sementar a curiosidade, o espirito crítico, o amor pola cultura, a creatividade ou o coidado nas relacións persoais. Ás veces contracorrente. A miúdo, sen apoios. E sempre dubidando de se a dirección que seguimos é a correcta.

Tremendo e arduo traballo o de axudar a medrar a estas plantas tan noviñas nun mundo poliédrico e complexo como o que vivimos. Pero aí estamos , xogando con eles ao ne (estrícola, mariola ou rayuela), coa pedriña e o zapato, intentando sempre chegar ao ceo.

Exactamente igual que nas nosas vida, nin máis nin menos.


Luis Emilio Batallan - Quen Poidera Namorala, poema de Álvaro Cunqueiro, adicada á serea do Ghrove e a Andrés, que fixeron unha versión deliciosa no acto poético musical de onte.

FELIZ DÍA, PRINCESA

¡SORPRESAAAA!
MIRA QUEN VEU A FELICITARTE :







E tamén viñeron :

A EMPANADILLA DE MÓSTOLES



O MAGO MÁIS GUAPO DO MUNDO E PARTE DO EXTRANXEIRO




E OS TEUS INCOMBUSTIBLES:





SANTA SARA DE ROSSLYN CHAPEL


batucada - feliz cumpleaños