ARTE DA ANÉMONA
Non pensa en ningún príncipe a princesa.
O sol ergueuse polo oeste e péchanse tódalas chagas.
Arte da anémona: errar e traslucir a mímese,
un doado e hostil recoñecerse.
No meu expedicionario corazón non teño almea.
Nin vereas, nin ruinas que acariciarme.
Pero hoxe o sol ergueuse polo oeste
e eu conto de memoria os trazos da paraxe.
Nada hai en min que non vaia presentir cando me ocupe.
Sopro anterior a todo e nunca antes.
Galería de Damas: suicídase esa imaxe.
Todo o que a miña cabeza podía saber de min.
Conxuga ese verbo intransitivo; transita sen pés por esta onda.
Presaxia esta anémona: abrirse a cada araxe
inédita á vez e parte da miña pel.
Que cada esforzosamente trepada certeza se me mate.
Que me sorprenda o escuro.
O inevitable misterio da súa anémona.
O sangue xa velado no teu pulso.
Yolanda Castaño
Ola. Canto colorido anemónico. Supoño que están no Museo do Mar da Coruña. Quedan moi ben na cabeceira do blog, mágoa que as letras non se vexan ben. Ciao. JU
ResponderEliminarPois non, querido Watson, están un pouco máis abaixo, no Oceanario lisboeta.
ResponderEliminarE por certo, tes razón , estou máis aneMónica que nunca, nun doado e ,ás veces, hostil autorrecoñecemento, igual que elas.
ResponderEliminarE alá abaixo, no profundo, como elas, onde "toooodooo es de colorrrrr".
Máis feliz e inxenua que nunca. Anemónica perdida, sí.
Larán, larán, larito.
Gracias Anemónica Cronópica. JU
ResponderEliminar