¡Benvido ao mundo, Nuno!
Que o teu sorriso anxelical nunca te abandone.
O Bolimarte é algo así como unha salamanquesa; outros din que o que semella é un alacrán. Ten crista roxa, coma de galo, na cabeza. Medirá unha media cuarta e o máis do seu corpo é rabo. Pon un ovo cada sete anos, e precisamente no niño do moucho; os ovos de moucho son brancos e o do Bolimarte é mouro, pero o moucho non se decata. Cando o Bolimarte nace o primeiro que fai é xantar as crías do moucho.
O Bolimarte vese poucas veces, pero cando se ve é porque vai haber un eclipse de sol. O Bolimarte tenlle medo ás fin do mundo e nas ocasións bótase a procura da campaña do home. Para que un home o reciba na casa en vispera do eclipse total de sol, o Bolimarte dá calquera cousa, é decir dá ouro ou di onde o hai. Recibido na casa, hai que alimentalo ben: dous pitos por día. Abonda con desplumalos que os come crus. Un amigo qué me conta do Bolimarte, dime que sabe más dunha familia, que se fixo rica dando de comer o Bolimarte, e cama cando ten medo. O Bolimarte por enriba do corpo trae unha camiseta, entre a camiseta e o corpo, ouro en fío, este dállo a quen o serve, pero non hai que tocar o fio de ouro deica unha hora que queima.
E como di que hai ouro o Bolimarte? Moi ben! Brinca unha fiestra e desde alí cospe forte, como unha tira-bolas de estopa, onde cae o cuspe fai un pouquiño de lume. Cando chegas co ouro, o Bolimarte ponse nas patas traseiras, e asubía.
A.Cunqueiro; Escola de menciñeiros
Vengo a agradecerte porque con tus versos has dibujado en mi cara una sonrisa!!!
ResponderEliminarLas dos fotos del inicio de este blog, nos revelan a una verdadera actriz con gran sentido del humor...¿Y qué sería de nosotros si no apelamos al humor en los tiempos que corren?
Bueno, gracias de nuevo.
Y me ha encantado esta mágica criatura que se puede ver en los eclipses de sol, es verde como un cronopio...será un pariente lejano tal vez...
Pues es posible que sí, que haya parentesco entre ellos. Lo que sí esta claro es que tanto los cronopios de Cortázar como los personajes de la fauna máxica cunqueirana comparten el mismo hábitat: el paraíso de la fantasía, la patria de la infancia, en palabras de tu adorado Rilke.
ResponderEliminarCuriosamente hoy encontré un artículo muy interesante de un autor contemporáneo gallego, Suso de Toro, que viene al hilo de lo que estamos hablando. Transcribo algunos fragmentos:
Vida e fugas de Álvaro Cunqueiro Mora por Suso de Toro
"A imaxe que nos ofreceu Álvaro Cunqueiro de si, un varón responsábel e formal vestido de traxe escuro, é o enmascaramento dun rapaz soñador desenganado pola vida. A última imaxe que nos deixou de si, un bon vivant enxebre que posaba con cunca de viño ou queixo de tetilla é a última máscara para pasar desapercibido no mundo adulto.
Un artista coa inocencia necesaria para que, sendo un poeta altísimo, dubidase sobre o seu traballo: "Que quedará de todo isto?". Nos días últimos: "Non sei, teño a sensación de ter vivido para nada, de que perdín o tempo. Pasou a vida, qué enorme despilfarro, puiden facer moito máis. Qué quedará da miña obra?". Referíase á obra literaria máis complexa e profunda na nosa lingua desde Follas Novas.
A vida, é sabido, obriga a facérmonos homes e mulleres, levantados sobre os escombros da infancia, sobre o cadáver do neno, da nena. O neno Álvaro deveceu toda a súa vida adulta por permanecer fiel a si propio, "seriamente falando/quero quero volver a pór a miña gorra mariñeira/ aquela gorra dos oito anos/ cando entre o meu sono i-
eu cantaba a luz." Aquel señor grande e redondeado era un home moi fráxil.
Cunqueiro foi un golpe de gracia literaria, xuntouse nel a alma dun rapaz que por non saber renunciar á infancia conservou o don do poeta co coñecemento dun escritor formado na tradición literaria europea. E fundou a súa propia patria, o mundo da súa infancia transformado en literatura."
Otra vez te invito a traducir.
Acabarás falando galego.
Un bico, Graciela.
No me explico cómo, pero entiendo casi todo...
ResponderEliminarBesos.
La explicación es sencilla y totalmente científica, Graciela : son tus genes galáicos.
ResponderEliminar