ADHERENCIAS

 

Eielson

http://www.amediavoz.com/eielson.htm

Quizás el universo

Es una pompa de jabón quizás

Es solamente espuma

Una esponja siempre vacía

Y siempre llena. Quizás

Lo que llamamos luz

Es la sombra de Dios

Y lo que llamamos Dios

Somos nosotros mismos

Que también somos espuma

Pompa de jabón esponja

Siempre llena

Y siempre vacía

Es posible que la sombra

Sea un animal que nos protege
Del exceso de luz. O que tal vez
La verdadera sombra
Sea un ciervo
Y que la única cosa
Que nos acompaña en la vida
Sea su sombra

  

Después de todo lo que he visto
En la vida sigo creyendo
Que no hay nada más sencillo
Ni más bello
Que una botella de vino
Cuando llueve
Y no nos queda sino el fuego
Por amigo

Sé perfectamente que mi casa

Es una estrella
Que se llama vida
Y que esa estrella es la tierra
Y que después tendré otra casa
En otra estrella
Llamada muerte
 

Me siento ante mi mesa servida

Levanto una cuchara
Sobre mi plato que humea
Pero no es mi mano que se mueve
Ni mi pensamiento ni mi plato
Ni tampoco mi esqueleto
Sino todo el firmamento
Que resplandece en mi cuchara

Y me alimenta cada día

Como toda persona educada

Me lavo al cara y los dientes
Velozmente tomo el desayuno
Con un pie en el automóvil
Y el otro en la almohada
Corro enseguida
Detrás de un resplandor
Regreso a casa
Con la cara asustada
Y un anillo de nada
En la mirada

Nacemos desnudos completamente solos

Y ensangrentados. Lloramos
Porque sabemos que somos gusanos
Vemos crecer nuestros huesos
Y nuestros sollozos
Como si fueran maleza. Nos consideramos
Pájaros a veces a veces ceniza
Y todo eso velozmente
En un miserable minuto antes
De cerrar los ojos nuevamente
Como si nada hubiera pasado
Y regresar a la tiniebla
Y al gusano

Inmediatamente después de haber leído

Estas palabras
Cierre puertas y ventanas
No parpadee demasiado
No asuste la temblorosa
Mariposa amarilla
Posada en una silla
Tire la cadena del water
Y deje correr la vida
Como si nada hubiera pasado
Responda al teléfono enseguida
Hable de cosas tontas y sabidas
Cuelgue el teléfono otra vez
Pero considerando ahora
Que el mundo entero es sólo
Esta misteriosa mariposa amarilla
Posada en una silla
 

http://es.wikipedia.org/wiki/Jorge_Eduardo_Eielson

UNIVERSO CUNQUEIRO III : EXPOSICIÓN . Fin do camiño.

A Bretaña,  A Selva de Esmelle, O pazo de Belvís, Mondoñedo,  o Estreito de Miraquenvén, o País de Bolanda, as Illas Cotovías, Miranda, Moara...

Fin do camiño.



Os Departamentos  de Educación Plástica e Visual  e os Departamentos de Linguas do IES Leliadoura, xunto coa Vicedirección e a Escola de Educación Infantil de Vilariño da Pobra do Caramiñal, organizan a exposición “UNIVERSO CUNQUEIRO”, que estará aberta ao público do 6 ao 16 de maio na Sala de Usos Múltiples do IES Leliadoura.


Durante todo este curso, o profesorado e o alumnado de secundaria e educación infantil deixámonos enfeitizar con este Merlín da palabra que foi Álvaro Cunqueiro e emprendimos a tarefa de recrear o seu universo narrativo. Vimos o mundo a través dos seus ollos porque Don Álvaro, como Sinbad, tiña ”a ollada dos maxinativos, que a mitade é pra fóra, prá variedade do mundo, e a outra mitade é prá dentro, pró gosto do invento e a calorciña que dá ao esprito sacar unha historia da nada, de onde están as verbas caladas e confusas, que é coma non estar." E velaquí o resultado. Aquí están Merlín e Familia, as Crónicas do Sochantre, Si o vello Sinbad volvese ás illas, a fauna máxica de Escola de menciñeiros ou o dragón de El año del cometa.


Este é o terceiro curso que ambas etapas educativas colaboran nun proxecto común arredor dun autor e a súa obra, tentando establecer, mediante a recreación plástica, un diálogo creativo co autor. En cursos anteriores foron Cortázar  http://lalunaquesemeceternamente.blogspot.com.es/2010/11/sentindo-o-mar-dialogo-creativo-parte-i.html e Saint Exupéry http://lalunaquesemeceternamente.blogspot.com.es/2012/05/creatividade-x-exposicion.html


Este ano a nosa fonte de inspiración foi Álvaro Cunqueiro, autor galego e universal que devolveu a imaxinación ao lugar que lle corresponde, convertendo en literatura o mundo máxico da súa infancia. O luns 6 de maio, ás 11:30, inaugurouse esta mostra na Sala de Usos Múltiples do IES Leliadoura.

MERLÍN E FAMILIA

O LICOR DOS PAÍSES

Ás vegadas, por facer festa, o señor Merlín saía á eira, e nunha copa de cristal chea de auga, verquía dúas ou tres gotas de licor que il chamaba “dos países”, e sorrindo, con aquela aberta sorrisa que lle enchía a franca faciana como enche o sol a mañán, perguntábanos de que coor queríamos velo mundo, e sempre que a min me tocaba responder, eu decía que de azul, i entón don Merlín botaba a iauga, ao áer, e por un segundo todo, Esmelle todo arredor, as brancas torres de Belvís, as pombas i o can Ney, o roxo pelo de Manoeliña, a branca barba de mi amo, o cabalo tordo, as bidueiras de Quintás i o toxo da coroa do Castro, todo era unha longa nuben azul que pouco a pouco se esváia. O señor Merlín sorría namentres secaba a copa con un pano mouro. Esmelle, selva longa i antiga, na memoria lévoa eu de azul pintada, como si un enorme e morno luar apousara, nun repente, na terra.

http://lalunaquesemeceternamente.blogspot.com.es/search?q=UNIVERSO+CUNQUEIRO+II

ESCOLA DE MENCIÑEIROS. FAUNA MÁXICA

Gatipedro

O gatipedro é un gato branco que ten na cachola un corno mouro; o gatipedro ven polas noites ás casas, e párase nas habitacións nas que hai nenos durmindo. Entón o gatipedro ponse a verquer auga polo seu corniño, e o neno, en sonos, escoitando o pingar da fontiña aquela, sona que mexa, e de verdade mexa na cama. Pra espantar o gatipedro abonda con botar unhas areas de sal á porta do cuarto e ó pé da fiestra. O gatipedro anda apoiándose, ademais de nas catro patas, na língua, e probando coista o sabor do sal, o gatipedro dá a volta e prosegue a súa nuturnia viaxe, deixando ós nenos da casa en paz.

Añadir leyenda

O MURIGANTE

Fálase moito do murigante na Terra de Miranda, nesta miña provincia de Mondoñedo. É unha especie de esperteiro, un rato con ás, pero non voa. As ás vainas usando como abano para avivar o lume na cociña. É moi curioso de contos, e está atento, escondido nun recuncho ou na alacena, ó que conta a xente nos escanos da cociña. Se o conto que se dixo gustoulle, entón golpea coas tapas das tarteiras e abroura o lume. Aquí chámanlle abrourar ó lume a escaravellar nel co atizador ou cunha estela. O murigante sempre ten frío, pero no verán, nos días quentes, sae ó campo, a espiollarse. Ten a color negra lucida, é gran bebedor de leite callado, e fai teas como as arañas. Aseguran que ten ollos moi humanos, e que anda a brincos. Unha vez un paisano atopou un murigante na cociña, na que se apagara o lume. Vai o home e acendeuno de novas. Entón o murigante saíu do seu recuncho, e abaneando coas súas ás, falou:

• ¡Non hai ouro no mundo que pague o facer saber lume!

 l

O GOLPE E O SALTAPAREDES

Por onde eu son, burlando a un que pide que lle traia un galano unha viaxe, díselle: “ Heiche traer un quebranoces, un saltaparedes e un tendollo para as Pascuas”

Prometer un quebranoces, fai supor que non só non se coñecía o artello ese, senón que non se matinaba necesario. O “tendollo para as Pascuas” é xogo de verbas: estate co ollo aberto a ver que che cae nas Pascuas que veñen. Pero o saltaparedes, ese si qiue o houbo e a sombra súa aínda anda polo mundo.

Era saltaparedes un gran brincador, e non se lle resistía parede, por moi alta que fose. Era como pelota, botaba; de corpo era manteigoso, e na pel non tiña nin pelo. Como coda de queixo de San Simón, lisa e marela, así tiña a pel. Tiña dous olliños pequeniños, e de noite mamaba nas vacas, Unha noite de lúa chea atopouno o golpe nunha encrucillada, e crendo que era un queixo perdido, papouno. O golpe sorprendeuse de que indo andando, tras comer o queixo, a par del ía a sombra do comido. Quixo meterlle o dente, pero non puido. Pero o golpe, que é malicioso, despois de pensalo un pouco, caeu na conta de que podía aproveitarse da sombra do saltaparedes que o seguía a toda parte : pétalle co fuciño, e como a sombra conserva o bote doado que tiña o corpo que a daba, brica, e entón o golpe agárrase a ella cos dentes e vai polo aire a caer deloutra parte dunha parede, ou sobre do tellado dun galiñeiro.

BOLIMARTE

O Bolimarte é algo así como unha salamanquesa; outros din que o que semella é un alacrán. Ten crista roxa, coma de galo, na cabeza. Medirá unha media cuarta e o máis do seu corpo é rabo. Pon un ovo cada sete anos, e precisamente no niño do moucho; os ovos de moucho son brancos e o do Bolimarte é mouro, pero o moucho non se decata. Cando o Bolimarte nace o primeiro que fai é xantar as crías do moucho.
O Bolimarte vese poucas veces, pero cando se ve é porque vai haber un eclipse de sol. O Bolimarte tenlle medo ás fin do mundo e nas ocasións bótase a procura da campaña do home. Para que un home o reciba na casa en vispera do eclipse total de sol, o Bolimarte dá calquera cousa, é decir dá ouro ou di onde o hai. Recibido na casa, hai que alimentalo ben: dous pitos por día. Abonda con desplumalos que os come crus. Un amigo qué me conta do Bolimarte, dime que sabe más dunha familia, que se fixo rica dando de comer o Bolimarte, e cama cando ten medo. O Bolimarte por enriba do corpo trae unha camiseta, entre a camiseta e o corpo, ouro en fío, este dállo a quen o serve, pero non hai que tocar o fio de ouro deica unha hora que queima.
E como di que hai ouro o Bolimarte? Moi ben! Brinca unha fiestra e desde alí cospe forte, como unha tira-bolas de estopa, onde cae o cuspe fai un pouquiño de lume. Cando chegas co ouro, o Bolimarte ponse nas patas traseiras, e asubía.

TORDAVISCO

"A pedra de afiar as agullas" coa que os xastres burlentos chiflan nos aprendices que saen algo parvos, non é tal pedra senón o ovo dun paxaro que chaman o tordavisco. O tordavisco é coma un galo e non hai quen o mire, que de día é verde de noite é mouro e cando neva branco é. É o máis listo de tódolos paxaros: tanto é así que cando o cuco se ergue, polas mañanciñas de cedo, vai o tordavisco e métese na súa cama, e aproveita que a deixou quente o cuco.

O ovo do tordavisco é verde e fala. Asusta aos nenos que andan velando niñadas nas silveiras, dicindo a grandes berros :

-¿QUEN ANDA AÍ?

A.Cunqueiro; Escola de menciñeiros 

http://lalunaquesemeceternamente.blogspot.com.es/2012/11/universo-cunqueiro-i.html

"Bretaña é unha terra mui apenedada pola banda do mar, namentras por onde se apega a Francia ábrese en longas chairas, estreitas valiñas e ledos outeiros . É terra mui viciosa de camiños, porque nela, amén da xente natural do sobremundo, andan doados e mui alertantes pasaxeiros, xentes das soterradas alamedas, difuntos vespertinos, pantasmas, hostes cabaleiras, ánimas remitíndose de obrigas; as máis delas, xentes pasadas ás que algunha peta non deixa sosego. (...)

 Os vivos en Bretaña coñecen si os aers que corren son difuntos ou non, e quítanlle o sombreiro a unha brisa de maio, porque aduviñan que é a fermosa Ana de Combourg que pasa sorrindo por entre as ponlas verdes das abidueiras. Mozos hai que se namoran dun áer."

SE O VELLO SINBAD VOLVESE ÁS ILLAS

—¡As Molucas son famosas! e hai moito señorío chinés no comercio e as nativas sempre están saíndo do baño e pedíndolle ós arábigos que as sequen.

Sinbad saca mapa e Sari téndeo no chan, e coa conteira do seu bastón di ó piloto por onde caen as Molucas, y agáchase Arfe o Mozo e mesmo donde está a Moluca Maior atopa un cabelo longo e dourado y amósallo a Simbad.

—¿Seica é roxiña de pelo?

Sinbad ponse colorado, pecha os ollos y acena tres ou catro veces coa cabeza. Pousa o bastón, e con ámbalas mans colle o cabelo que lle ofrece Arfe o Mozo, roza a meixela nel, salaia, envolve a freba de ouro nun dedo figurando un anelo, bica alí e conta:

—¡Ai, Venadita, Venadita! ¡Pois como nunca cheguei en todo iste tempo repasando mares a onde cae a Moluca Maior, non puiden decatarme de que ela me deixara esta memoria de seda! Unha serea do mar chamada Venadita, meu amigo. Sentábase ó meu carón e quería que lle ensiñese por mapa por donde me vería vir. ¡Mira que si llega a vir darme serenata dende o Iadid! Pequeniña, non había outra, e toda vestidiña do seu cabelo dourado, e sentábase na area da praia —eso sí, mantendo algo de rabo no mar; as sereas poden estar en terra firme a condición de manter un chisco da súa parte de peixe tocando auga…—, sentábase, digo, e todo era proubar a miña roupa, a miña pamela, a miña capa de damasco, a miña chilaba de liño albar, o meu camisolo de verán… Todo lle andaba sobrado, craro é, que foi o encontro por cando eu andaba nas duascentas libras nosas, que me pesei pra ver canto poidera coas patas súas a Ave Roc. Pro a neniña gozaba con isto e non sabía ser engañadora, e cando se poñía a cantar, coa cabeciña apousada nos meus xoenllos y aloumiñándome os pés e varrendo deles as areas co seu soave pelo, de repente paraba e decíame:

—¡Ai, Sinbad, non creas nada, hom! Diego Ribero - Islas Molucas Port

—Y a preciosa estábame falando dunha illa que hai embaixo das augas donde o que chega, e por mentras esteña alí, ten que escoller unha figura de paxaro ou de ave maior, y eu podería andar de pavo real, y en todo é un o paxaro ou ave que escolle, e dáselle compañeira na familia y a cociña según o pedido natural, e cando te canses e volvas á tona do mar, podes traer unha saqueta de pedras preciosas… A miña serea Venadita ás vegadas botábase a chorar, que decía que non sabía inventar nada máis que iso e que xa tiñan dito as outras que como non sacase outra gracia de países ou de canto que non gañaría pra un peite de ouro. ¿El que é unha serea sin peite de ouro? E foi habendo entre nós máis intimidá, e muito agarimo, y entre as penas da Moluca Maior estabamos agachadiños á tardiña e pasámonos a bicos y outras gracias, y ela sempre probando a roupa miña e cada día tiña que levar eu prendas novas do millor, y hastra quiso probar as miñas bragas, que cabían tres coma ela en cada perneira, e meteunas na cachola pola petrina, que entón levábanse bragas de mexa pronta, que non sei por que pasou esa moda…

—¡Era unha grande comodidá! —dice Mansur— Eu inda gasto algunha.

—Pois iba decindo que probou as bragas, e coma polo calor das Molucas, eu andaba en cos e a camiseta era un medio xubón con vainica, quedei coa barriga ó aér, e foi cando Venadita se decatou de que eu tiña embrigo. ¡Moito se riu! ¡Tódolos días tiña que deixarlle miralo, e metía nil un dediño, y hastra unha vez se porpasou a darme un bico alí, e cando nos despedimos, que veu diante da miña nao, asubiando pra ensiñarme unha corrente que vai tres coartas por debaixo da frol, y eu metera nos camarotes a toda a tripulación porque nona visen á señora Venadita, berrábame dende o mar que moito iba a botar en falta os xogos có meu embriguiño…

—Regaleille un peite de ouro, e xa sabes como son as mulleres: Porque visen as outras que xa sabía gañarse a vida, quixo quedarse unha tempada naquelas praias. ¡Que non sei qué chiste lle terá a doña Venadita afogar molucos!

Desenvolveu Sinbad o cabelo dourado e pousouno onde aparecera, na Moluca Maior.

—¡Aínda que non houbera cravo nas Molucas, Arfe amigo! ¡Tódolos corazóns teñen a súa gacela!

A TERTULIA DE MANSUR

A tertulia de Mansur é as tardiñas, e tenden os criados toldo riscado e traen coxíns e almofadas, e van servindo o chá con menta. Os tertulios son os ditos pilotos que non andan na ocasión no mar, e máis o noso Sinbad, e os forasteiros que se acheguen, que cáseque sempre son xente mariñeira. A Sinbad non lle gosta ren que ruban á tertulia os compradores persas de coiros e sebo, que lle cheiran mal, e non saben senón falar da arte da capadura e de que baixou a lei da moeda, e de mulleres, e non crén nada do que se conta, i están entre eles faguendo figas a escondidas ao que relata, e si sae unha historia dunha viaxe por mar, cuspen na man e dicen que unha vez que foron nunha nao, que vomitaron. Cando tódolos da tertulia son mariñeiros, entón Sinbad ponse contento, manda que ergan un pouco o toldo para millor mirar os navíos amarrados nos caís, e chama aos presentes polos alcuños, ou ponllos el daquela tirados dun feito da súa vida, ou louvándolles o porto en que naceron ao mar, ou a nao máis soada que mandaron, e si está presente o vello Monsaíde, dille de almirante e pásalle a primeira cunca de chá, e amolece na súa boca con cuspe e pó de canela as pedras de zucre indio con que convida ao vello.

Na tertulia ponse Sinbad en dúas almofadas no medio e medio da roda, e deixa que os outros vaian sacando novidás, e si falan de terras que esteñan de cerca, a dez días ou vinte de mar, ou de sucesos da vila ou do propio país de Bolanda, entón non di nin verba, pro tan axiña como amosa aos beizos de calisquera dos presentes o nome dun páis ou de illa, ou de nación de máis alá de Canbetún e Columbo. Entón aprexa os xeonllos coas mans, e repite en voz alta o nome lonxano, e xa saben todos que vai falar Sinbad dunha viaxe súa, dunha descoberta famosa, dunha rara aventura, de costumes non usadas. (...)

Añadir leyenda

Botou as cascas de laranxa ao mar. Goteáballe o zugo polas mestas barbas. Berroulle ao rapaz que estaba facendo uns estorbos na gamela.

-¡Sari! ¡Olla para esas cascas que tiréi á agua! ¿Ves o marelas que son? Pois así son crarexando á ialba as illas das Cotovías. Somentes falta a do medio, que ten unha montaña verde.

-¡Non hai tales illas Sinbad! (...)

-!Sempre hai sultán en Melinde, amigo!!Siempre hai sultáns no mundo!. Ningún dos cotovianos miraba para nós, Sari. Estaba a miña nave ancorada a doce brazas do farol dos peiraos, e ninguén nos miraba. Toda aquela familia dos parasoles seguía paseando, falando entre ela e cuns cadelos que corrían, moi famosos, con dous rabos...Sí, Sari querido, tes que creerme:tiñan un rabo en cada nalguiña, os dous moi rizados, moi saludadores. Nin a xente nin os cans se decataban de que estabamos alí. Berrabámoslles e non nos oían. Parecían nación de lanterna xorda. Entramos naquela terra algo desconfiados, non fose burla, como en Cipango, que alí o Sogún, cando se anuncia xente forasteira que chega pola banda do mar, manda tender unha grande tea pintada na que están postas ao natural seu praias solaces e baías abrigadas, e un xigante que ten de cámara está cun punteiro invitando e dicindo os nomes da costa, como en lección de xeografía, e achéganse as naves, pero alí están, ao pé da tea pintada, uns baixos que chaman das Arañas, e aquelas pérdense e os remuíños devoran a xente. Entramos na illa, Sari, como te ía dicindo, e non nos vían nin oían. Pasabamos por entre eles e non se apercibían. Sari, tes que crerme. Que te costa, home?. Dígoche que os pasabamos de través e era como nubes. Avisei a xente para encher de auga as barricas, e apureina, que me entraba medo da noite naquela illa. Non se veían casas. Non había máis que area amarela, fontes e figueiras, e alá lonxe o cumio verde, brillante como unha esmeralda. A xente, que é moura, homes moi altos, con grandes blusas coloradas e cada quisque co seu parasol de floco, falaba rouco e con moita franqueza, e había un fulano que tiña que ser testán e máis ben impulsivo, que ao falar aos outros, poñendo razóns, o cabezudo pegaba nos parasoles dos tertulianos co seu, berrando iracundo: !Ajá, ajajá, tujá!

ESCEAS SEGUNDAS E VIXESIMOQUINTA DA PEZA DE TEATRO CHINÉS CHAMADA “A DAMA QUE ENGAÑADA POR UN DEMO ELEGANTE QUIXO MERCARLLE Ó VENTO A PERDIZ QUE FALABA”

OU

“A VERDADEIRA HISTORIA DUN MANDARÍN QUE POR NON GASTAR QUEDOU CORNUDO”

ESCEA SEGUNDA

O DEMO ELEGANTE E A DAMA FROL DE PEXEGUEIRO

A escena desenrólase no patín das esposas, na casa do mandarín Tu Fu. Hai un xardín de trampa, con rocas e bambús, e un laranxo enano con tres laranxas.
Demo
¡Xa me tardaba quitarme as roupas de muller!
Dama
¡Acaíche mui ben a camisa verde! ¡Coidei que viñas en coiros debaixo!
Demo
¡Había porpasarme a tanto! Xa sabía que me tiña que mudar diante de ti.
Dama
Un demo non é un home.
Demo
¡Coida que eu son un demo namorado!¡Soño contigo!
Dama
¿Soñades os demos?
Demo
¡Ai, si cho digo!
Dama
¡Non me cales nada!
Demo
Mira, si soio soñamos sete veces cunha cousa, ésta nunca se cumpre, pro si pasamos de sete e chegamos a doce, entonces todo pasa como o soñado.
Dama
¡Eu son a casta esposa de Tu Fu!
Unha fala ou un baile, eso non coroa a un marido.
Demo
¡Si soño doce veces que me meto na túa cama, caíche!
Dama
¡Pon unha vela acesa entre ti e o teu soño! ¡É o que fai a xente educada!
Demo
Con nosco non rexe.
Dama
¡Pois eu non che deixo soerguerme o faldellín!
Demo
¡Ai, os agarimos dun demo é como pasar entre ramas de cerdeira en frol!¡ Aínda me has pedir un segundo repaso!
Dama
¿Eu quero ser fidel a Tu Fu!

Demo: ¡Como soñe eu doce veces non hai quen te libre!

Dama : ¿Non hai?
Demo
¡Cómo non haber! Pra iso tiña teu home que mercarlle ao vento a perdiz que fala.
Dama
¡Mércoa eu!
Demo
¡Non vale! Tén que ser o teu home, con cartos de seu. Amén de libralo dos cornos, é unha distración moi grande, que a perdiz é letrada. Pós a perdiz na cama, i eu non poido entrar, que me denuncia a berros. I eu, aborrecido, voume, e paso a outra cousa, e alí póñome a soñar con outra.
Dama
¡Pero perdo o parrafeo contigo!
Demo
¡O meu parrafeo xa sabes en que acaba!
Dama
¡Ai, matrimoñal castidade, que caro me custas!
Demo
Tamén podías apearte de tanta virtude, puñeta!
Dama
¡Ai, quero mortificarme! O meu temperamento agradece as espiñas.
Demo
Eu son moi brando prás dóres. E pra todo. Non durmo ben si se me enruga a sabán de embaixo. Son un delicado crisantemo de final do verán. ¿Poderei poñerme na túa boca e agardar o orballo da mañán?
Dama
¡Qué ben falas!
Demo
Perfumarei con verbas de amor os teus desmaios! ¡Non lle digas a Tu Fu que merque a perdiz! Déixame ser o teu galo cantonés.
Dama
¡Non, non!
¡Quero chegar a ser unha viuva meritísima!¿A faladora perdiz gardara o leito nupcial!¡Vaite, encantador!¡Xa que non sabes ser continente, apártome de ti!
¡Ai, ai!
¿Onde eu atoparei o amor cortés, que se contente con ver que choro?

Vaise, tapándose a cara coa ponta do mantón. O demo vístese con roupas de muller.

Demo
¡Cen pesos contantes costa a perdiz do vento!¡ Ou perdiz ou cornos, sabio Tu Fu!

A. Cunqueiro; Se o vello Sinbad volvese ás illas.

ESCENA VIXESIMOQUINTA

O SABIO TU FU, SOIO

A escea pasa na cámara do té do

mandarín Tu Fu. o sabio erudito

fala cos douscentos volumes de

moral da súa biblioteca.

Tu Fu

Porque amigos de meu, ¿que é un rico?

A riqueza é unha calidá do esprito, un estado de ánimo.

¿Rico eu?

¿Poido gastar cen pesos nunha perdiz?

Para xantala, aínda que fose frita e rechea de semente de melón, sería un inmenso despilfarro.

Fala, dicen.

Tripas incultas, que veñen do monte, ¿de que poderían falar cun letrado que aprobou os ensames?

Berra si a muller che vai poñer os cornos.

¡Ah, qué garda que di a todos a túa deshonra!

Si eu merco a perdiz, tendo dúas mulleres novas e sendo eu vello, todos dirán que a merquei por quitarme de cornamenta.

¿E xa iso non son cornos, ilustres compañeiros?

¡Humán fraxilidade, que se fai vidro na muller!

¡Quedo sin cen pesos e paso igoal por cornudo!¡ Cen pesos!

Ó vinte por cento son douscentos pesos en cinco anos. ¡Catrocentos pesos en dez anos! I en dez anos, xa envelleceron as esposas, xa ninguén vén a turbar as folganzas dun home sabio. ¡Así solta un cen pesos!

¿E que é un cornudo?

¿Hai unha definición legal?

E van vellas as esposas, e xa cansou o demo, e xa non hai temor de deshonra.

¿E que se fai coa perdiz?

¿Vou a venderlla a un amigo?

¿Non será tanto como chamarlle o que eu non quixen ser?

¿Comela?

¡Correúda perdiz de dez anos, que non coce nin toma as finas herbas!

Abre unha caixiña, e saca dela

unha saqueta, da que conta cen

pesos que pon nunha pía.

-¡Cen pesos!

¡Cen pesiños!

¡Tiralos nunha perdiz por un escrúpulo de muller!



EL AÑO DEL COMETA

SAN JORGE Y EL DRAGÓN

Apareció en una cueva, cercana a la ciudad de la viuda, una bestia mitad dragón y mitad humano monóculo, que sabe encender fuego, y come asados rebaños enteros. Hacía muchos estragos, robaba cerdos, una huerta entera de lechugas sólo le servía para hacer una ensalada, y cuando se emborrachaba, soplaba fuego y quemaba casas. Un día preguntó por el alcalde, y dijo que si le daban una hermosa para bodas, que se volvía pacífico y vegetariano. (…) Discurrieron que saliese la cieguecita, que no le tendría miedo a la bestia no viéndola, hasta el prado frente a la cueva, y que le tendiese al monstruo un papel de dos varas cuadradas en el que estaban escritas las capitulaciones matrimoniales, y bienes separados, todo en la prosa misma de Justiniano. Y la bestia tenía que leer el documento de pe a pa. La cieguecita le dio el papel al monstruo, quien se relamía de gusto viendo aquel pimpollo morenito, subido a un tablado adornado de guirnaldas y tapices. La bestia, por demostrar que era culta helénica, se puso a leer el documento en voz alta, sacando en lo posible voz humana, y ceceando, que es moda en la Hélade desde que bajó, por el verano, una cantaora gaditana, y estaba el monstruo perfumado porque se había revolcado todas la mañana en dos hanegadas de espliego florido. Y cuando la bestia estaba en las que llaman cláusulas de estilo y citas de leges, apareció Jorge galopando, lanza en ristre, y antes de que el lector se diese cuenta, ya le entraba el hierro en la boca por la K de un “kyrie”, metiéndole la K dentro de la boca abierta al decirla, y en llegándole la lanzada a las amígdalas, que las desgarró, sin más expiró la bestia. Expiró, y se desinfló poco a poco, hasta quedar reducida al tamaño de un sapo. La envolvieron en las capitulaciones matrimoniales, y después la enterraron. Desinfectaron la cueva, y ahora tienen expedientado a Jorge para santo, que es el doce dragón que mata, y además sin cobrar.

• ¿Y la ciega?
• – Ella quería tocar a Jorge y enamorarse de él, pero el paladín ya se había marchado, galopando, a su selva de Capadocia. Ya que no pudo tocar a Jorge, se enamoró, dolorida, de su ausencia, para ella representada por el eco del galopar de un caballo a mediodía. La madre intenta que se dicte una ley que prohíba los caballos en aquella región, por ver si la cieguecita se va olvidando de Jorge, y pone más atención en el estudio del piano, método Ginz para los privados de la vista. (Álvaro Cunqueiro, El año del cometa)
  
  
  

http://galegonoleliadoura.weebly.com/1/post/2013/05/cunqueiro-no-leliadoura.html

PASEO DUNÁTICO CON CRONOPIA INCORPORADA

Vai alta no céu a lua da Primavera Penso em ti e dentro de mim estou completo. Corre pelos vagos campos até mim uma brisa ligeira. Penso em ti, murmuro o teu nome; e não sou eu: sou feliz. Amanhã virás, andarás comigo a colher flores pelo campo, E eu andarei contigo pelos campos ver-te colher flores. Eu já te vejo amanhã a colher flores comigo pelos campos, Pois quando vieres amanhã e andares comigo no campo a colher flores, Isso será uma alegria e uma verdade para mim. F. Pessoa

Cronopia fasendo o parvo, como sempre.