AS MARÍAS COAS MAREAS

 
Hay locuras para la esperanza
hay locuras también del dolor
y hay locuras de allá
donde el cuerdo no alcanza
locuras de otro color
hay locuras que son poesias
hay locuras de un raro lugar
hay locuras sin nombre
sin fecha , sin cura
que no vale la pena curar
hay locuras que son como brazos de mar
te sorprenden y te arrastran
te pierden y ya
hay locuras de ley
pero no de buscar
hay locuras que son la locura
personales locuras de dos
hay locuras que imprimen dulces quemaduras
locuras de diosa y de dios
hay locuras que hicieron el día
hay locuras que estan por venir
hay locuras tan vivas
tan sanas , tan puras
que una de ellas sera mi morir

Silvio Rodríguez

Ese sol xigante simboliza a Luz da Razón que , máis pronto que tarde, acabará impoñéndose. Tamén a forza, a poesía e a esperanza. Sairemos do túnel. Pura xustiza poética. Xa se encargan eles de cavar a súa propia tumba. Sobre a sobre, euro a euro. E nós, golpe a golpe, e verso a verso, recuperaremos o que é noso. 

"As dúas en punto paran os reloxos mais, despois dun silencio estremecido, o tempo volve correr. Maruxa e Coralia pasean do brazo. Cada día percorren as rúas de pedra apenas por faceren algo e non estar quietas porque elas viven unha vida prestada e sen futuro, sen proxectos, sen ilusións. Con roupas regaladas, e de mil cores, con esas maquillaxes atoladas de estrelas de cine, Coralia e Maruxa soben e baixan as rúas a procuraren un home. Cando o atopan, bérranlle piropos atrevidos, obscenidades, e máis unha vez teñen que escoitar −"Cala, trosma!", "Cala, puta!"− mais elas escachan a rir nunha gargallada salvaxe. Rin dos pantalóns cinxidos e dos peites, rin da inseguranza e do medo dos fillos de fascistas. Compostela, a vila recatada da catedral, segue a ser esa cidade tan provinciana como antes, quizais máis. E a xente escandalízase de que dúas vellas ousen pensar en corpos garridos. Son as dúas en punto. Cando os reloxos pararon, Coralia e Maruxa aprenderon o que saben todos os derrotados: que unha vez que che quitan a dignidade, xa nada máis poden facerche. Por iso, as dúas en punto é a hora da rebeldía. Son as dúas en punto. "   Teresa Moure

NOTHING

PORQUE OS SOÑOS NON NOLOS PODEN PRIVATIZAR NIN RECORTAR

 Não sou nada.
 Nunca serei nada.
 Não posso querer ser nada.
 À parte isso, tenho em mim todos os sonhos do mundo.

Fernado Pessoa

"Podo imaxinalo todo, porque non son nada. Se fose algo, non podería imaxinar. O axudante de contabilidade pode soñarse emperador romano; o Rei de Inglaterra está privado de ser, en sonos, outro rei distinto do que é. A súa realidade non o deixa sentir." Pessoa

 "E Sinbad non podia contar ren sin ollar o que contaba e pasaba os ollos seus pola memoria propia, aliñando nela as figuras como si tivera dediante un espello, e tiña a ollada dos maxinativos, que a mitade é pra fóra, prá variedade do mundo, e a outra mitade é prá dentro, pró gosto do invento e a calorciña que dá ao esprito sacar unha historia da nada, de onde están as verbas caladas e confusas, que é coma non estar."

A. Cunqueiro; Si o vello Sinbad volvese ás illas 

"Otra de las razones {de la muerte de Paulos), y quizá la principal y
primera, fué que había dejado de soñar. Que ya no soñaba, y entonces ya
no era Paulos capaz de volar en el espacio en busca de tiempos y rostros
idos o futuros, Paulos el soñador, sino un joven rico y ocioso, como
cualquier otro, en una ciudad provinciana."
A. Cunqueiro ; El año del cometa

ELA

 

Ela andaba a namorar. 

ELA


-POEMA 4


Ela andaba á beira da sua fiestra, tan cursi!
que tiña laranxas verdes e un abano con paxaros.
-Que vidro nasceu naquela goteira que toda a
noite soa a vals?
Ela tiña unha alma inxel chea de pontas de dedos
e no branco dos ollos levaba un horizonte de tangos de acordeón.
Ela andaba a namorar.
(Poemas do si e non)

“Ela i El”, poema 3

            Alvaro Cunqueiro

Ela i él andiveron os triángulos tépedos da confluencia
       dos ríos
esculcando a beira do vidro carnoso dos seus mesmos ollos.

A sombra era a máis lonxana carne das cousas.

Ela avanzou por diante dos cóbados e os rostros
e houbo un estrondo valdeiro que soóu a melancolía dos

          astros que perden o miragre do eclipse.

El quedouse coas suas propias mans naquela despedida.

Poemas do si e non

 

 Na nao do mar laranxa
Anda a noivar
Seus amores pequeniños
Non os contar
Porase coloradiña
Hastra o van.
E tapará os dous ollos
Con unha man.
Anda a noivar
Non o contar!

De Mar ao Norde.

  
 
ELA
POEMA 6

Ela vestía os traxes curtos da primavera.
Andaba con paso de ribeira ou torso xacente deixando caír os brazos todo ao longo das súas máns máis imprevistas.
Alumna desprendida do ár a mañán levaba a sua côr igoal que os vidros a levan a ela.
Ela seguía andando a namorar.


“Poemas do si e non”
Álvaro Cunqueiro

Día de Reis : agasallos

"And drop my anchor
This is where I'm staying
This is my home."

Para os meus amores 

Julito (7)

—Mira la luna. La luna es tuya, nadie te la puede quitar. La has atado con los besos de tu mano y con la alegre mirada de tu corazón. Sólo es una gota de luz, una palabra, hermosa. Luna es la distante, la soñada, tan irreal como el cielo y como los puntos de las estrellas. La tienes en las manos, hijo, y en tu sonrisa se extiende su luz como una mancha de oro, como un beso derramado. Aceite de los ojos, su claridad se posa como un ave. Descansa en las hojas, en el suelo, en tu mejilla, en las paredes blancas, y se acurruca al pie de los árboles como un fantasma fatigado. Leche de luna, ungüento de luna tienen las cosas, y su rostro velado sonríe. Te la regalo, como te regalo mi corazón y mis días. Te la regalo para que la tires. De: Poemas sueltos Jaime Sabines

Envoltorios máxicos de Claudia

The anchor song (Björk Gudmundsdottir) I live by the ocean And during the night I dive into it Down to the bottom Underneath all currents And drop my anchor This is where I'm staying This is my home

Canción del ancla vivo cerca del océano y durante la noche buceo en él hasta el fondo por debajo de todas las corrientes y suelto mi ancla aquí es donde me quedaré éste es mi hogar

Noite de Reis: a Barbie-pataca

Para Bea e Candela , que xunto con miña nai, inspiraron este microconto.

Miña nai foi unha nena da posguerra.
Anos da fame.
Cando era pequena os Reis Magos deixáronlle unha boneca feita cunha pataca.
Foi moita a inquietude que provocou nela aquela difícil decisión:

"¿Cómoa ou xogo con ela?

Mónica : "A Barbie-pataca"