LALUNAQUESEMECETERNAMENTE. Fotografías de Manuel L.
Debuxos de Claudia.
Obras e delirios de Mónica.
Fotografías e debuxos orixinais polo tanto
NON SE PODEN UTILiZAR SEN CONSENTEMENTO DOS AUTORES.
lunes, 11 de octubre de 2010
LIBRIANA RECUPERANDO O EQUILIBRIO
Despois do anterior momento timburtiano acompañado de streaptease bastante patético, dispóñome a recuperar o equilibrio perdido ríndome de mín mesma , e como non , cos Les luthiers, porque non hai exercicio máis terapéutico que rir a gargalladas.
Pois sí, obstinada e devoradora de mariscos. E río sen rima e sen marxe ,como cronopia que son , pero sobre todo, cos Les Luthiers.
Moitas grazas pola invitación pero son razonablemente feliz no meu primoroso escaparate de inutilidades así que, estimado amigo, moitas grazas pero non son digna de entrar no seu Museo porque unha palabra das súas bastaría para afundirme. E xa aprendín a lección. Una y no más dijo Santo Tomás.
You're not unworthy. However, a moon museum is inaccurate. It is indeed. Things like yours, as yourself, shouldn't be ever inside a museum, real or virtual. Mermaids and your things, you should be always by the sea. Or maybe SUNK on it, at the very bottom in some deep place at the Bermudas triangle.
Gracias Cronopia, adoro a Chagall, e sempre me fai moi féliz encontralo por ahí,..., e como é necesario facer equilibrios, venme moi ben niste intre recuperar o equilibrio axudada por esta fermosa equilibrista entre casas verdes, azuís, e sobre soportales como os da rua onde vivo..., e unha axuda que ven do ceo..., (como quero a Chagall).
...bueno, e gracias por las risas, teño un arxentino moi preto, e axúdame a entendelos..., e claro, tamén necesito rir. un saudo moi agarimoso, dende compostela Felisa
Cuando me asomo a tu escaparate, encuentro a muchos viejos y queridos amigos: Silvio Rodríguez, Les Luthiers, Altolaguirre, Alfonsina Storni... Gustos comunes, Cronopia. Y sensibilidades comunes. Besos.
Pues ahí estamos, Amelia. Y por si fuera poco, compramos en el Mercadona.
Me encanta escucharos detrás de las cortinas y necesito seguir haciéndolo. Es una sed que necesito apagar , y aunque el agua no sea potable por ahora para mí, quizás lo sea algún día. A ratos bebo y aún no me ha hecho daño, al contrario. Prefiero eso a espiar a amantes en las dunas. Eso sí que es insanol. En todo caso, preferiría ser yo la amante espiada. Muchos abrazos y muchos besos.
Tengo una neurosis con los erratas y las faltas de ortografía, supongo que consecuencia de mi profesión. Manía leve (comparada con otras) pero manía al fin y al cabo.
Aunque últimamente me estoy dando cuenta de las posibilidades creativas que tienen estas Ratas (como las llama Alicia) y que si salen, muchas veces , es porque tienen que salir y revelar capas profundas de nosotros mismos (barra as) muy sorprendentes.Está claro que no debo de luchar , sino jugar con ellas.
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
ResponderEliminarPois sí, obstinada e devoradora de mariscos.
ResponderEliminarE río sen rima e sen marxe ,como cronopia que son , pero sobre todo, cos Les Luthiers.
Moitas grazas pola invitación pero son razonablemente feliz no meu primoroso escaparate de inutilidades así que, estimado amigo, moitas grazas pero non son digna de entrar no seu Museo porque unha palabra das súas bastaría para afundirme.
E xa aprendín a lección.
Una y no más dijo Santo Tomás.
You're not unworthy. However, a moon museum is inaccurate. It is indeed. Things like yours, as yourself, shouldn't be ever inside a museum, real or virtual. Mermaids and your things, you should be always by the sea. Or maybe SUNK on it, at the very bottom in some deep place at the Bermudas triangle.
ResponderEliminarBye bye, love.
Moi ben, no fondo do mar matarile, rile, rile, no fondo do mar, matarile, rile, ron...
ResponderEliminarGracias Cronopia,
ResponderEliminaradoro a Chagall, e sempre me fai moi féliz encontralo por ahí,...,
e como é necesario facer equilibrios, venme moi ben niste intre recuperar o equilibrio axudada por esta fermosa equilibrista
entre casas verdes,
azuís,
e sobre soportales
como os da rua onde vivo...,
e unha axuda que ven do ceo..., (como quero a Chagall).
...bueno, e gracias por las risas, teño un arxentino moi preto, e axúdame a entendelos..., e claro, tamén necesito rir.
un saudo moi agarimoso, dende compostela
Felisa
Cuando me asomo a tu escaparate, encuentro a muchos viejos y queridos amigos: Silvio Rodríguez, Les Luthiers, Altolaguirre, Alfonsina Storni... Gustos comunes, Cronopia. Y sensibilidades comunes.
ResponderEliminarBesos.
Pues ahí estamos, Amelia. Y por si fuera poco, compramos en el Mercadona.
ResponderEliminarMe encanta escucharos detrás de las cortinas y necesito seguir haciéndolo. Es una sed que necesito apagar , y aunque el agua no sea potable por ahora para mí, quizás lo sea algún día. A ratos bebo y aún no me ha hecho daño, al contrario.
Prefiero eso a espiar a amantes en las dunas. Eso sí que es insanol.
En todo caso, preferiría ser yo la amante espiada.
Muchos abrazos y muchos besos.
Cierto. Mejor espiada que espiante (en las dunas o donde sea).
ResponderEliminarY sí, Mercadona y mucha marca blanca.
Besos a mogollón.
A granel.
ResponderEliminarQuise decir "insano". Ya parezco Chiquito de la calzada.
ResponderEliminarSe entiender. Perfestamenter.
ResponderEliminarTengo una neurosis con los erratas y las faltas de ortografía, supongo que consecuencia de mi profesión.
ResponderEliminarManía leve (comparada con otras) pero manía al fin y al cabo.
Aunque últimamente me estoy dando cuenta de las posibilidades creativas que tienen estas Ratas (como las llama Alicia) y que si salen, muchas veces , es porque tienen que salir y revelar capas profundas de nosotros mismos (barra as) muy sorprendentes.Está claro que no debo de luchar , sino jugar con ellas.
ResponderEliminar